"นายว่าเซตลิสต์แบบนี้ดีมั๊ย"
"ฉันว่านายเอาเพลงนี้ไว้ลำดับนี้ดีกว่านะ" เสียงของโมมิเคนและเคนตะดังขึ้น
เมมเบอร์สปายแอร์ทั้งสี่กำลังคุยกันเรื่องเซตลิสต์ที่จะใช้ในไลฟ์อีเวนท์ถัดไปซึ่งจะจัดขึ้นที่โตเกียว คุยกันหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่โต๊ะภายในสตูดิโอ
"ฉันว่าเอา イマジネーション ไว้ที่เดิมแหละดีแล้ว แล้วเพิ่มโซโล่ช่วงเปลี่ยนเพลงเข้าไปหน่อย" ยูจิพูดขึ้น
"แต่ฉันว่าเพิ่ม MC เข้าไปดีกว่านะ" อิเคออกความเห็น
"แต่เรามีเวลาแค่ 40 นาทีนะ แบบนั้นมันจะดีเหรอ" โมมิเคนแย้งขึ้น อีกสองคนที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วย ถึงก่อนหน้านี้จะมีความเห็นต่างกันแต่เรื่องนี้กลับเห็นด้วยกับลีดเดอร์
"ฉันเห็นด้วยกับโมมินะอิเค MCมันกินเวลาไปหน่อย" เคนตะช่วยเสริมคำพูดของลีดเดอร์ตัวเล็ก
"ไม่นานหรอก แค่เสริมเข้าไปพูดสั้นๆแล้วขึ้นเพลงต่อไง" อิเคยังคงมีความคิดเห็นเหมือนเดิม
ตัวเขาเองเป็นนักร้องของวงเลยถนัดร้องกับพูดมากกว่า การเสริมด้วยMCเป็นสิ่งที่เขาพอจะเสนอได้ แต่คำตอบที่ได้คือได้รับสายตาจากทั้งเมมเบอร์ที่เหลือกลับมา
"อ.. อะไรกัน ทำไมมองแบบนี้หล่ะ" อิเคถึงกับตกใจ ทำไมมองกันแบบนี้ด่ากันยังจะดีซะกว่า
"ถนอมเสียงบ้างเถอะ แค่ร้องเพลงก็ใช้พลังเยอะแล้ว" โมมิเคนพูดพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายผ่านแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ในสตูดิโอก็ตาม เขาใส่แว่นกันแดดจนชินเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปซะแล้ว
"พวกนายก็เล่นดนตรีกัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกันแหละหน่า ฉันแค่พูดเอง ไม่เห็นมีอะไรเลย" อิเคแย้ง
"อะไรลดได้ก็ลดไง จำตอนที่นายป่วยเมื่อ 2014 ไม่ได้เหรอ ฉันไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนั้นอีกแล้วนะ" โมมิเคนพูดอย่างเป็นห่วงจนทุกคนสัมผัสได้ เคนตะกับยูจิก็คิดเช่นนั้น อิเคถึงกับเงียบไป
YOU ARE READING
[OS/SF] IKExMOMIKEN (SPYAIR)
FanfictionThere is nothing. Just me and you.. ปล.จำนวนปีในแต่ละเรื่องไม่เท่ากันนะคะเพราะตอนที่เริ่มเขียนเรื่องแรกรู้แค่ทั้งสองรู้จักกันตอนม.ปลาย หลังจากนั้นถึงได้รับข้อมูลเพิ่มเป็นตั้งแต่ม.ต้น และตั้งแต่ประถมตามลำดับ(ล่าสุดอิเคบอกว่าเจอกันตั้งแต่7ขวบ) ขออภัย...