คลิ๊ก.. คลิ๊ก.. คลิ๊ก..
เสียงกดเม้าส์ดังขึ้นในห้องเป็นระยะๆอย่างสม่ำเสมอ อิเคอยู่ในสตูดิโอเพียงลำพังในระหว่างการพักของการซักซ้อมเพื่อเตรียมตัวสำหรับไลฟ์ถัดไปของทัวร์ นั่งง่วนอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คของสตาฟ ดูรูปของไลฟ์ที่ผ่านมาไปเรื่อยๆ
คลิ๊ก.. คลิ๊ก.. คลิ๊ก..
รูปแล้วรูปเล่าผ่านไปช้าๆ เสียงคลิ๊กเม้าส์ดังขึ้นเรื่อยๆอย่างสม่ำเสมอราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจรายละเอียดที่รูปใดรูปหนึ่งเป็นพิเศษ มันก็เหมือนรูปงานทั่วๆไปที่เห็นบ่อยเสียจนเคยชิน
....
จู่ๆเสียงเม้าส์ก็หยุดลง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อเขาหยุดสนใจรูปหนึ่งจากหลายพันรูปนั้น
รูปของเจ้าเพื่อนตัวน้อยบนเวทีคือสาเหตุที่ทำให้คนตัวสูงนั่งนิ่งอยู่ตอนนี้
โมมิเคนบนเวทีดูเหมือนเป็นคนละคนกับโมมิเคนที่เจอมาเกือบทั้งชีวิต ดูน่าดึงดูดมากขึ้นหลายเท่าเมื่อยืนอยู่บนเวทีพร้อมเบสคู่ใจ แสงไฟสาดส่องบนเวทียิ่งเสริมให้น่ามอง แสงและเงาตกกระทบ องค์ประกอบรอบตัวทำให้ทุกอย่างเพอร์เฟคอย่างบอกไม่ถูก
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก หากแต่เป็นเช่นนี้เกือบทุกครั้งที่ได้เห็นรูปไลฟ์ของเจ้าเพื่อนตัวเล็กคนนี้
รูปไลฟ์ที่เห็นบ่อยเสียจนเริ่มชิน ภาพออกมาสวยและดีส่วนหนึ่งต้องเอ่ยปากชมช่างกล้องประจำวงที่ทำหน้าที่ได้อย่างดีสมกับเป็นมืออาชีพ แต่ส่วนสำคัญของรูปเลยนั่นคือจุดโฟกัสหรือนายแบบนางแบบของภาพนั้นๆ ซึ่งในที่นี้คือ โมมิเคน
ด้วยความที่เมมเบอร์ทั้งสี่อยู่ด้วยกันบ่อยเสียจนเคยชิน เกือบทุกอย่างที่เห็นก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกตื่นเต้นหรือแปลกตาเท่าไหร่ แต่กับโมมิเคนตอนอยู่บนเวทีกลับต่างออกไป
ส่วนใหญ่เวลาที่แฟนๆได้เห็นสัมภาษณ์ คลิปต่างๆทั้งจากผู้จัดต่างๆรวมไปถึงคลิปของวงมักจะเห็นโมมิเคนยืนนิ่งๆ ดูเหมือนไม่ค่อยมีปากมีเสียงสักเท่าไหร่นัก มักจะไม่ค่อยได้เห็นเขาเทคแอคชั่นอะไรมากมาย แต่ตอนที่แสดงอยู่บนเวทีกลับเหมือนเป็นคนละคน การเคลื่อนไหวร่างกาย จังหวะ ท่าทางที่แสดงออกมาดูธรรมชาติราวกับว่านี่คือตัวตนของเขา ส่วนหนึ่งของความเป็นเขาหลั่งไหลออกมากับเบสคู่กายและเสียงเพลงบรรเลง
YOU ARE READING
[OS/SF] IKExMOMIKEN (SPYAIR)
FanfictionThere is nothing. Just me and you.. ปล.จำนวนปีในแต่ละเรื่องไม่เท่ากันนะคะเพราะตอนที่เริ่มเขียนเรื่องแรกรู้แค่ทั้งสองรู้จักกันตอนม.ปลาย หลังจากนั้นถึงได้รับข้อมูลเพิ่มเป็นตั้งแต่ม.ต้น และตั้งแต่ประถมตามลำดับ(ล่าสุดอิเคบอกว่าเจอกันตั้งแต่7ขวบ) ขออภัย...