"ขึ้นตั้งวงสุดท้าย ทำอะไรดีอ่ะ"
เสียงเคนตะดังขึ้นในห้องแต่งตัวหลังเวที เมมเบอร์ทั้งสี่รอขึ้นแสดงบนเวที ANI-ROCK FES สำหรับวันกินทามะในวันนี้
"นี่โมมิ เอามาเล่นมั่งดิ"
ด้วยความเบื่อ เจ้าเพื่อนตัวใหญ่ไถเกมจากลีดเดอร์ตัวเล็กเสียดื้อๆ
"คิดว่าขอแล้วจะได้เล่นป่ะ เคนตะ"
"ไม่ T T"
"ก็รู้หนิ ฮะๆๆๆ"
ใครๆก็รู้ว่าเจ้านี่ติดเกม เวลาว่างๆมักจะหยิบเกมขึ้นมาเล่นเสมอ แถมช่วงนี้เพิ่งซื้อ Nintendo Switch มาใหม่และติดเอามากๆ ไม่มีทางที่จะปล่อยมือจากเกมง่ายๆ ฝันไปเถอะ
"แกก็บ้าเคนตะ คิดได้ไงไปขอโมมิมัน ฮะๆ ว่าแต่ แล้วถ้าฉันขอเล่นอ่ะ ได้มั๊ยง่ะเคนจัง"
อิเคเยาะเย้ยเคนตะเสร็จก็หันมาอ้อนทันที ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ
"ถึงเป็นนายฉันก็ไม่ให้ง่ายๆหรอกอิเค"
เจ้าตัวเล็กตอบแบบไม่ละสายตาจากเกมในมือ คนขี้อ้อนที่ใครก็แพ้เขาแต่กลับไม่ชนะคนนี้ เคนตะหัวเราะลั่นเมื่อเห็นอิเคนั่งหน้าเงิบไปเมื่อได้ยินคำตอบ เขาเลยได้กระป๋องน้ำที่โต๊ะลอยไปที่หัวเป็นรางวัลจากฟรอนท์แมนแทนเกมจากลีดเดอร์
"นี่พวกนายออกมานี่เร็ว ตรงนี้มีAIBOว่ะ"
ยูจิเปิดประตูเข้ามาเรียกทุกคนอย่างตื่นเต้น แม้ว่าทุกคนจะไม่เข้าใจว่ายูจิหมายถึงอะไรแต่ก็เดินตามออกไปอย่างสนใจ โมมิเคนเองก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ก็ยังมิวายถือเกมคู่ใจออกไปด้วย
"อ๊าาาา เจ้าหมาาาา"
คนคุ้นเคยกับเจ้าเพื่อนยากสี่ขาของมนุษย์อย่างอิเคถึงกับร้องออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อเจอเจ้าAIBOคู่หนึ่งที่ลานว่างหน้าห้องแต่งตัว
อิเคปรี่เข้าไปหาก่อนจะนั่งจุ้มปุ๊กลงที่พื้น ดวงตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้นกับเจ้าหุ่นยนต์หมาน้อยตรงหน้าแม้ว่าจะไม่ได้ขนปุยหรือคล่องแคล่วว่องไวเหมือนตัวจริงที่คลุกคลีอยู่ประจำแต่ก็น่าเอ็นดูไม่น้อยกว่ากันเลย
YOU ARE READING
[OS/SF] IKExMOMIKEN (SPYAIR)
FanfictionThere is nothing. Just me and you.. ปล.จำนวนปีในแต่ละเรื่องไม่เท่ากันนะคะเพราะตอนที่เริ่มเขียนเรื่องแรกรู้แค่ทั้งสองรู้จักกันตอนม.ปลาย หลังจากนั้นถึงได้รับข้อมูลเพิ่มเป็นตั้งแต่ม.ต้น และตั้งแต่ประถมตามลำดับ(ล่าสุดอิเคบอกว่าเจอกันตั้งแต่7ขวบ) ขออภัย...