Trouble (Niall Horan, One Direction fanfiction) Dutch

H41

Niall's POV~🌟

Lynna is naar boven gerend. Wat heb ik gedaan? Ik snauw gewoon naar haar terwijl ze er niks aan kan doen. We waren net weer bij elkaar. Liam komt de keuken in.

'Niall? Wat is er gebeurd?' zegt hij. Als ik nu ergens geen zin in heb is het in Liam's gezeur.

'Laat me gewoon met rust.' snauw ik weer.

'Niall. Ik weet dat er iets is en ik ga je niet met rust laten, niet voor je zegt wat er is gebeurd.' hij gaat zitten op de stoel, Liam is wat minder makkelijk om te praten dan Lynna. Ik ga met een zucht tegenover hem zitten.

'Ik heb het verpest.' ik leg mijn hoofd in mijn handen.

'Wat is er gebeurd?'

'Ik.. Ik heb tegen haar gesnauwt, net als ik daarnet bij jou deed. Alleen zij is gewoon gevoeliger dan jou dus... aah klote alcohol.' ik ga met mijn handen door mijn haar.

'Je kan niet de alcohol de schuld geven.'

'I know.. Wat moet ik doen Liam?'

'Gewoon naar haar toe gaan en sorry zeggen.'

'Ik weet zeker dat sorry op dit moment niet genoeg is.'

'Dan ga je iets van een doos met chocolade kopen.' Ik knik en sta op. Fuck hoofdpijn. Ik sta nog even stil, eet nog wat en loop dan naar de supermarkt voor chocolade.

Lynna's POV~❤️

Ik zit een paar minuten in de badkamer als ik de deur van de hotelkamer dicht hoor gaan. De tranen stromen over mijn wangen. Na een tijdje wordt er op de deur geklopt.

'Wie is het?' vraag ik, mijn stem slaat over.

'Me.' zegt Niall.

'Go away. I don't wat to talk to you.' als ik het uit heb gesproken breek ik in tranen uit. Ik hoor weer geschuifel in de slaapkamer en dan schiet de deur van het slot. Niall staat in de deuropening met een mes. Ik zak in een tegen de muur en vloer en sla mijn handen voor mijn gezicht.

'Babe.. I'm not going to hurt you. Ik had het alleen maar nodig om de deur open te krijgen.' legt hij uit. Ik laat mijn handen voor mijn gezicht zitten. Hij hoeft me zo niet te zien ookal heeft hij dat allang wel eens gezien.

'Waarom deed je zo tegen me?' Krijg ik fluisterend uit mijn keel.

'Het was.. gewoon.. Liam die zo stom deed over dat overgeven, die barstende koppijn. Alles bij elkaar.' Eigenlijk wil ik hem helemaal niet geloven. Het was gewoon niet aardig hoe hij deed, maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik hem moet vergeven. Dat stemmetje heeft gelijk.

'Ik wil geen ruzie met hem.' Fluister ik in mezelf. 'Ik wil helemaal geen ruzie met jou.' zeg ik nu hardop, ofdat ik het nu pas besef. Ik haal mijn hoofd omhoog. Hij staat daar tegen de muur aan de andere kant van de badkamer leunend. Hij kijkt me bezorgd en verdrietig aan, zijn handen op zijn rug.

'I'm so sorry.' Hij heeft spijt. Tuurlijk heeft hij spijt. Hij heeft zo vaak spijt gehad, ergens wil ik hem niet geloven. 'Ik zie aan de blik in je ogen dat je me niet gelooft, ik had het al gedacht dus daarom heb ik dit voor je.'

Hij haalt een doos met chocolaatjes achter zijn rug vandaan. Ik kijk hem me ongelovige ogen aan. Hij knielt voor me neer en geeft de doos aan mij.

'I am so so sorry babe. Ik had niet tegen je moeten snauwen. Ik hou gewoon zo veel van je. Als je weg gaat ben ik niks meer.' Ik kijk in zijn ogen en pak dan de doos voorzichtig uit zijn handen.

'Thank you.' fluister ik gebroken.

'Can you forgif me?' hij zet zijn grote ogen op.

'I guess.' ik glimlach een beetje naar hem en geef hem een knuffel.