Trouble (Niall Horan, One Direction fanfiction) Dutch

H69

Lynna's POV~🙅

Na het eten, ruimen we de tafel nog af, zeggen iedereen gedag en gaan we lopen naar Eleanor en Louis. We hebben een capuchon op en een zonnebril, ookal is het herfst en dreigt het te gaan regenen. Ik pak Niall's hand en verstrengel mijn vinger met die van hem.

'Hoe gaat het eigenlijk met de rest van de boys?' vraag ik. Ik weet gewoon dat zijn ogen gaan twinkelen, hij houd zo veel van de andere boys. Op een andere manier die hij bij mij doet, maar alsnog.

'Het gaat goed. Iedereen is nu bij zijn vriendin, alleen Harry zit er wel mee dat hij er geen heeft.' ik knik.

'Het is sneu voor Harry. Ik zie het ook als dan alle meiden komen, dan zit hij daar maar.' hij knikt. 'Maar waarom snap ik niet, hij is een hele erge leuke jongen.' ik zie hem slikken. 'Nee Ni, toch niet op die manier.'

Hij kijkt me aan. 'Sorry, ik denk dat ik snel jaloers word.'

'Het geeft niet. Eigenlijk is het best schattig.' hij gaat stil staan en ik tegenover hem. De blos op zn wangen is weer meer duidelijk. Ik haal zijn capuchon en bril van zijn hoofd af. 'Zo kan ik je beter zien.' zeg ik met een glimlach als zijn mooie blonde haar en prachtige ogen tevoorschijn komen. Hij bloost nog harder en kijkt naar onze handen die in elkaar gewikkeld zijn. Ik geef een kusje op zijn neus, hij kijkt weer op en haalt dan ook mijn vermomming weg. Ik zet mijn lippen op die van hem en leg mijn hand op zijn wang. Om ons heen hoor ik weer flitsen. Steeds meer. Ze gaan me duwen en trekken aan mijn kleren. Van de schrik laat ik perongeluk Niall's hand los.

'Come on babe!' roept Niall ergens vandaan. In de verte zie ik zijn blonde haar. Maar iedereen blijft aan me trekken.

'Niall!' gil ik. Iedereen blijft maar doorduwen, trekken en zijn naam roepen dus hoe wil hij ontdekken dat die ene gil van mij om hulp was. Overal is lawaai.

'Lynna! Waar ben je?!' roept Niall in paniek ergens in de verte. Ik sla mijn armen voor mn gezicht en beuk iedereen aan de kant. Hij is in paniek en met zijn claustrofobie kan dat niet veel goeds opleveren met deze groep om hem heen. Zelf heb ik geen claustrofobie maar ik begin het wel te ontwikkelen als deze mensen zo door gaan.

Ik duw me door de mensen heen, zo hard als ik kan. Ik moet naar Niall, hij voelt zich niet fijn, dat verdient hij niet.

'Lynna?!' roept hij nog een keer. Nu weet ik waar hij is. Sommige mensen vallen, andere maken alleen maar foto's.

'Niall!' roep ik als ik hem zie. Zijn rug is naar me toe gekeerd en hij kijkt om zich heen, overal zijn mensen. Hij draait zijn om en steekt zijn hand uit. Tranen staan in zijn ogen en ik kan zien dat hij zwaar ademt.

'Kom babe.' zegt hij als ik zijn hand te pakken heb. Ik knik en probeer mijn adem regelmatig te krijgen. We duwen ons nog door de mensen heen en als we voorop zijn dan gaan we rennen, alle straatjes rennen we in, zijstraatjes, grote straten. Heel Londen hebben we gehad tot we ze kwijt zijn. Ik stop met rennen en sluit Niall meteen in mijn armen.

'Ik was zo bezorgd. Met je claustrofobie.' zeg ik in zijn shirt.

'Het is allemaal goed gekomen.' hij wrijft over mijn rug. 'Sorry dat ik niet bij je ben gebleven.'

'Geeft niet. Ik snap het wel.' Zachtjes geeft hij een kusje op mijn hoofd. 'Klote mensen. Ze maken je bang.' sis ik tussen mijn tanden door. Hij grinnikt. 'Ni, het is niet grappig. Ze maken je bang.' zeg ik als ik hem aankijk.

'Het is toch allemaal goed gekomen?' ik knik twijfelend.

'Ja dat is dan wel zo, maar ik was gewoon bezorgd. Jij moet niet alleen voor mij zorgen en beschermen, ik jou ook.' Hij knikt.