Liegen duurt het langst

28. Klimop of klim op? That's the question

'Tja,' zegt ze dan. Ze duwt de deur wat verder open en richt zich tot de dichte kamerdeur achter haar. Het is akelig wit in de gang met onnodig veel zilveren voorwerpen: een raar beeldje van een misvormd hondje dat waarschijnlijk onder hipsterkunst valt, een gigantische kroonluchter en zilverkleurig ijzer dat als klimop op de deuren zit. Geen idee wat voor idee achter dat laatste zit.

'Even monsieur halen dan.' Ik zet een stap in de deurpost, maar ze duwt me terug het paarse deurmatje op. 'Veilige afstand,' zegt Nicole nog net voor ze zich omdraait. Het lijkt in een soort dramatische slow motion te gebeuren. Het moment vlak voor de hoofdpersoon in een film wordt neergeschoten en je de kogel zeer langzaam en zeer onheilspellend ziet vliegen.

'Psst Tamponvriend,' fluistert Nicole dan met een raar luide stem zodat het niet meer echt fluisteren is, 'er staat iemand voor de deur.' Ik ben alleen zo gestresst om Levi onder ogen te zien dat ik er niks van zeg, ik heb niet eens een opmerking klaarliggen voor die vage bijnaam.

'No shit,' hoor ik achterin de kamer, 'ik hoor je toch met haar praten.' Meer geluid komt er niet. Geen beweging.

'Levi,' probeer ik voorzichtig. Nicole heft haar wenkbrauw op als teken dat hij me zo echt niet kan horen. Ik kuch even. 'Levi!' roep ik dan met meer zelfvertrouwen op een soort autoritaire toon. 'Ik moet je spreken.'

Met geërgerde zuchten en dichtslaande deuren worden de voetstappen van Levi duidelijker. Nerveus zet ik een klein stapje achteruit. In deze staat wil hij zeker niet met mij praten. Vermoorden misschien wel. Als hij niet al zo geïrriteerd is dat hij al spontaan ontploft als hij mijn hoofd ziet.

'Hier is je pakketje Levi Vos geleverd.' Met die woorden, zelfs nog voordat ik hem daadwerkelijk zie, loopt Nicole met vrolijke pasjes het trapje af voor Levi's deur.

'Alvast gecondoleerd!' roept ze. Het is niet duidelijk naar wie van ons. Misschien wel gewoon naar allebei. Misschien allebei niet.

'Dani.'

Ik draai me om en zie een verwilderde Levi. Echt een verwilderde Levi. Ik heb hem een week niet gezien en plots lijkt hij zich maanden niet hebben gewassen. Hij heeft ook zijn bril op wat ik al helemaal niet van hem gewend ben. Zijn haren hangen futloos in zijn gezicht en hij heeft stoppeltjes en donkere kringen onder zijn ogen gekregen. Om het plaatje compleet te maken, zou hij eigenlijk ook een bierbuik moeten hebben, maar om de plek waar die moet zitten heeft hij een kussen vast. De woorden "de vrolijkste man ter wereld" staan erop. Ik gok zo dat het een cadeautje van Nicole is.

'Wat moet je?' Zijn stem is schor, maar de overdosis irritaties laat het helder door mijn oren klinken. 'Het is uit tussen mij en Zinzi. Zeg haar dat maar.'

Voor ik kan reageren of zelfs de woorden binnen kan laten komen, slaat hij de deur dicht. Met open mond staar ik naar de dichte, bruine deur.

Shit.
Dit ging slechter dan gedacht.

Het duurt dan ook een paar tellen voor ik de hele situatie kan realiseren. 'Levi slaat de deur dicht,' denk ik hardop bij mezelf als ik naar de kleine versieringen op de deur kijk. 'Levi wil me niet spreken...' Dan valt het kwartje binnen. Nu kan ik hem helemaal niet vragen wat er is gebeurd op het feest! 

'Levi!' roep ik herhaaldelijk met stevige slagen tegen de houterig bruine kleuren van de deur. 'Levi! Eikel!' Ik schud mijn laatste woord weg. 'Lieve Meneer Eikel?'

De deur geeft geen kik en ik geef het op nog via de voordeur. Nou roepen werkt dus niet. Ik loop het trapje af en kijk van een paar stappen afstand naar het huis. Er staan geen auto's in de oprit en bijna alle gordijnen zijn dichtgetrokken. Met het slingerende klimop lijkt het nog meer verlaten. De takken klimmen om de deur heen omhoog tot het zich verslagen over de reling van het balkon laat vallen. De deur van die kamer staat op een kier en maakt zachte bewegingen door de stevige wind.