When Hate Turns Into Love [Persian Translation]

1

"FUCK OFF HARRY"

Chapter 1

Harry's POV

/ 13 سال بعد /

توی یه صبح خوب به سمت مدرسه میرفتم که دوستم با ماشینش بهم نزدیک شد.

"چی میخوای نایل؟"

نالیدم، درحقیقت از اینکه اون یک ماشین داشت و من نداشتم، عصبانی بودم.
مشکل این نبود که خانواده ی من فقیرن یا چیزی مثل این، فقط هنوز گواهینامه رانندگیم رو نگرفته بودم.

مامانم همیشه بهم میگفت که تا قبل از گرفتن گواهی رانندگیم برام ماشین نمیگیره، و به همین دلیل من الان بدون ماشین و بدون گواهی نامه ای موندم.

"هی، آروم باش رفیق. فقط گفتم شاید بخوای سوار شی. ولی حالا که انقدر بد خلقی شاید بهتره بدون تو بزارم برم."

نایل گفت قبل از اینکه شیشه ماشینش رو دوباره بالا بده.
آهی کشیدم. به سمت در ماشین رفتم و سوار شدم. در رو محکم پشتم بستم، سرمو به سمت دوست صمیمیم چرخوندم.

"ببخشید، نای. قضیه اینه که همین دیروز بعد از ظهر یه تست رانندگی دیگه رو افتادم."

ازش عذرخواهی کردم، دستم رو داخل فر موهام بردم.
نایل سرشو تکون داد.

"رفیق، تو واقعا نیاز به تمرین داری، وگرنه اینطوری نمیتونی گواهینامتو بگیری."

نایل گفت. و من میتونستم لبخندش رو از تن صداش تشخیص بدم.

"خفه شو، تقصیر من نیست که نمیتونم رو چیزای مثل تست یا امتحان تمرکز کنم."

دست به سینه غر زدم.
"پس تقصیر کیه؟"

نایل پرسید. ابروش رو بالا انداخت.
روی بازوش ضربه ای زدم و نگاهمو ازش گرفتم. چیزی که بیشتر مردم نمیدونستن، این بود که درواقع من یه چیزی داشتم که که بخوام مقصر بدونمش. من همیشه تو خوندن و نوشتن داغون بودم. همیشه لغاتو اشتباه مینوشتم و وقتی به کلاس دوم رفتم، دکتر بهم گفت که دیسلکسیک دارم و نه تنها من از این حقیقت اصلا راضی نبودم، حتی برام خجالت آور هم بود.

بخاطر همین وقتی کلاس هفتم رفتم، تصمیم گرفتم با نشون دادن خودم به عنوان یه پسر بد و بیخیالی که مدرسه براش مهم نیست، این حقیقتو از همه پنهان کنم. اکثر اوقات به کلاسا میرفتم اما هیچ کاری انجام نمیدادم.

نایل هم یکی از اون افراد بود که درموردش چیزی نمیدونست. تنها کسایی که میدونستن، اعضای خانوادم بودن. و منم همین رو میخواستم. هرچقدر افراد کمتری بدونن، احتمال این که لو بره هم کمتره.

"من.."

زمزمه کردم و به زیر پام نگاه انداختم.

"ببخشید رفیق. نشنیدم چی گفتی."