De ondenkbare geheimen

Hoofdstuk 31

DE ONDENKBARE GEHEIMEN ¦¦ THIRTY ONE

"Josh is een mutant."

'Alison als je hem niet mag kan je het ook gewoon zeggen hoor, je hoeft hem geen mutant te noemen.' Geïrriteerd wilde Emily weglopen. Alison greep Emily vast bij haar pols. 'Laat het me uitleggen.' 'Je hebt 2 minuten.' 'Oke aller eerst ik heb een gave ik kan bovennatuurlijke wezens voelen als ik ze aanraak. En toen ik Josh een knuffel wilde geven kreeg ik een rilling. Ik heb het op zitten zoeken. Zo'n mutant kan bepaalde dingen, zoals in bepaalde vormen veranderen.' 'Oke dus omdat jij een rilling kreeg is Josh gelijk een mutant?' 'Je kan zo'n mutant herkennen. Ze zijn slim atletisch. en Josh staat zowat overal een 9 voor. Ze moeten binnen gevraagd worden anders kunnen ze niet naar binnen. Na 5/6 keer kunnen ze vrij naar binnen.  en nog íets maar dat was doorgestreept.' 'Oke en waarom duister.' 'Ze kunnen het duistere in je naar boven halen.' Emily bleef Alison aan staren. 'Je gelooft me niet hè?' 'Alison dit is moeilijk te geloven Josh doet geen vlieg kwaad.' Langzaam liep Emily naar de deur. 'Emily. Vraag hem maar eens niet binnen dan zul je zien dat ik gelijk heb!' Emily liep naar het lokaal. Duistere vorm mutant. Wat een onzin!

Emily zat naar Josh te staren die tegenover haar zat bij Starbucks. Het was hun vaste plekje. 'Heb je Cameron al gezien?' Josh keek op. 'Nee maar ik zal duidelijk maken dat onze vriendschap over is en dat hij niet tussen ons kan komen.' Josh legde zijn hand op die van Emily.  'Josh ik denk dat je gewoon vrienden moet blijven met Cameron.' Josh trok zijn hand terug. 'Waarom? Hij heeft met mijn vriendin gezoend!' 'Josh rustig. Ik zeg alleen dat je het hem misschien moet vergeven. Het was een erg verwarrende situatie en-' 'Dus je kiest zijn kant?' 'Nee dat zeg ik niet ik zal altijd achter je staan wat je ook doet.' 'Oke ik ga nog íets halen hetzelfde?' Emily knikte. Ze keek hoe Josh naar de kassa ging. Hoe vaak is hij al bij haar geweest? 2/3 keer? Doe niet zo stom. Niet aan denken. Josh kwam aanlopen. 'Kom ik breng je naar huis.'

Emily deed de voordeur open en liep naar binnen. Ze moest het gewoon proberen. Emily hing haar jasje op zonder íets tegen Josh te zeggen. Ze draaide zich om. Josh stond nog buiten. 'Waarom sta je buiten?' 'Lekker weertje.' Ze ging het gewoon vragen. Ze moest zich erover heen zetten. 'Josh ben jij een mutant?' Zijn gezicht trok bij. 'Hoe weet jij dat?' 'Een duistere v-vorm m-mu-mutant?' 'Emily..' 'Ja of Nee!!' 'Ja.' Alison had gelijk. 'Ga weg.' 'EMI-' 'GA WEG!' Josh liep langzaam naar links. Ze moest hier weg. Toen ze hem niet meer zag begon ze zo hard als ze kon naar rechts te rennen. Ze keek om en zag dat Josh achter haar aan kwam. Ze kon nu niet meer terug. Ze probeerde nog harder te rennen. Ze keek weer achterom. Hij was weg. Hij had opgegeven. Emily bleef stilstaan om op adem te komen. 'Emily?' Alison kwam aanlopen. 'Wat is er?' 'Jo-Josh je had gelijk.' Emily deed haar best om tranen binnen te houden maar het lukte. 'Waarom geloofde je me nou ook niet.' Alison liep naar Emily toe en gaf haar een knuffel.  Emily bleef in haar armen staan. Wacht. Dat zou Alison nooit zeggen. Emily wilde uit de armen van Alison wringen, toen Alison helemaal warm werd. Toen Emily omhoog keek zag ze dat ze in de armen van Josh stond. Hij tilde haar bij haar middel op en nam haar mee. Emily trapte tegen zijn knie en hij liet haar los. Ze begon te rennen maar Josh wad sneller. Josh pakte een tak en haalde uit. Emily voelde een harde klap op haar hoofd en viel toen bewusteloos op de grond.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hee Hee.Nee ik ben nog niet terug van vakantie maar ik heb 1 plek gevonden met niet hele goede WiFi. Dus dit heb ik tussendoor geschreven. Niet echt heel lang of goed ik weet het maar het is iets. En Wow 1,8k!! :o:o ik ben sprakeloos.

VOTE

COMMENT

FOLLOW

SMILE