De ondenkbare geheimen

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

P.o.v. Emily

Ik was een boek aan het lezen toen mijn vader binnenkwam. 'Emily ik ben straks weg maar je broers vrienden komen zo doe je een beetje aardig.' 'Oh ik ga straks naar Britney dus ik ben er niet.' 'Oh nou veel plezier dan lieverd.' De deur ging dicht en ik was weer alleen. Ik ging me alleen nog even omkleden. Ik zat te denken aan Alison. Waarom had ze dat gezegd. Misschien was ze wel jaloers. Ja dat zal het wel zijn. Ik kon het gewoon niet geloven. Oh het was al half 10. Ik moest maar eens gaan.

Waar was het ook al weer. Britney had het tegen me gezegd. Ohja nummer 4. Ah daar is het. Oh ik was vergeten te bellen. Ik pakte mijn mobiel. " dit is de voicemail van 0 6 2 4 5 7..." Britney had toch gezegd dat ze niks zou gaan doen. Nouja ik ging wel gewoon heen. Ik kwam aan bij Britney's huis. Ik stapte van mijn fiets en zette hem op slot bij de zijkant van het huis. Ik liep naar de voordeur en drukte met mijn vinger op de bel. Er gebeurde niks. Ik belde nog een keer. Vreemd de lampen boven waren aan. Ik keek door het raampje in de deur naar binnen. Ik kon het niet zien. Ik leunde tegen de deur aan om het beter te zien, maar de deur klapte open en ik viel naar binnen. Ik wilde niemand wakker maken of storen dus liep ik zachtjes rond in het donkere huis. Mijn handen zochten naar de lichtknop maar konden hem niet vinden, maar wel de trapleuning. Ook hier liep ik zachtjes. De bonvenverdiepinglampen stonden wel aan. Ik zag een deur met een bordje Britney. Ik wilde er naar toe lopen maar ik hoorde stemmen uit de kamer komen. 'Wat ben ik blij dat we onze 100 dagen samen alleen kunnen vieren.' Dat was overduidelijk Britney. Ik hoorde haar met iemand zoenen. Ik zette een paar stappen richting de deur die op een kier stond. Mijn voet lande op een plank waar een hard gekraak vandaankwam. 'Wat was dat.' Britney sprong van het bed. Ik hoorde het en dook de kamer van Britney's broer in. Ik verstopte me achter de deur. Ik hoorde dat Britney steeds dichterbij kwam. Britney liep de kamer binnen maar miste me. Ik hoorde nu zwaardere voetstappen mijn richting opkomen. 'Kom terug er is niemand.' Het was overduidelijk een jongen ik kon alleen niet horen wie het was. De 2 mensen liepen de kamer weer uit en ik hoorde dat ze aan het zoenen waren. Nog een ander soort voetstappen kwamen richting de kamer. Een jongen kwam de kamer binnenlopen en deed de deur dicht. Hij had me nog niet gezien. Ik ging achter hem staan en sloeg mijn hand over zijn mond. 'Ssssh..' Ik gebaarde dat hij stil moest zijn. Ik haalde mijn hand van zijn mond. Met een enorme zwaai werd ik op de grond gegooid. 'Mike wat was dat,' schreeuwde Britney vanaf de gang. 'Pleasse verraad me niet,' fluisterde ik vanaf de grond. 'Mike?' Britney's stem kwam dichterbij. Ik schoof het bed onder. 'Mike wat was die klap?' Hij keek naar het bed. 'Ik, ik stootte mijn voet tegen het bed. Alles is goed.' Britney knikte verward en sloot de deur. Ik kroop weer onder het bed vandaan. 'Ook leuk om jou weer te zien Mike.' Hij keek me doordringend aan. 'Emily?' Ik knikte. 'Wat doe jij nou hier? Had je met Britney afgesproken? Want die is met haar vriendje.' 'Nee nee ik kwam langs alleen Ik wilde niet dat ze wist Dat ik er was, maar eh dan ga ik weer. Mijn schouder deed nog zeer van de klap van daarnet. Ik pakte mijn kans en keek om het hoekje wie er op de gang stonden. Britney en... Collin?! Ik kon het niet verdragen. Ik moest hier weg. Zachtjes liep ik achter hun langs, maar ik ging weer op de plank staan. Collin keek op. 'Emily wat doe jij hier.' 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' 'Het is niet wat het lijkt.' 'Oh Britney ik ben niet dom. Toen Collin en ik al die tijd wat hadden, hadden jullie ook iets met elkaar,' schreeuwde ik. 'Emily het spijt me.' 'Britney stop! Ik hoef je nooit mee te zien en jou ook niet Collin! Verdwijn allebei uit mijn leven! Ik haat jullie! En als jullie nog een keer naar mijn school of bij mij in de buurt durven te komen gaan jullie er aan!' Ik rende huilend het huis uit. Toen ik thuis aankwam stormde ik de trap op. Ik ging huilend op bed zitten. Stefan kwam mijn kamer binnenlopen. 'Wat is er.' 'Alison had gelijk. Waarom word ik altijd verliefd op jongens die me pijn doen.' Stefan ging naast me zitten en nam me in zijn armen.