De ondenkbare geheimen

Hoofdstuk 21

hoofdstuk 21 , DE SELECTIE

Alison was nu al een week weg en het voelde leeg. Met Josh was het goed gegaan. Emily zat op het bankje bij Ballet om haar spitzen aan te doen. Het was vandaag een belangrijke dag. De mensen die in de les mochten blijven werden geselecteerd. Vroeger had Caroline hier ook gezeten maar 3 jaar terug was die niet meer geselecteerd. Emily had het jammer gevonden maar was door gegaan. Dansen was haar ding waar ze thuis hoorde. Emily liep de zaal in. Nummer 6 was aan de beurt. Zij was nummer 8. De muziek stopte. 'Nummer 7!' Een klein meisje kwam tussen de menigte uit lopen. Je zag aan haar dat ze zenuwachtig was. Zou je dat ook aan haar zien. De muziek ging weer aan. Het meisje was best goed. Waardoor Emily nog zenuwachtiger werd. Ze had steun nodig. Haar vader Claire en Caroline zaten aan de kant en staken hun duimen op toen ze keek. Ze wilde de warme stem van Alison die zei dat het goed zou gaan omdat ze goed was. ze zou haar gerust stellen zoals niemand anders dat kon. ZE keek nog een keer naar haar supporters. Er werden handen voor haar ogen geslagen. Emily schrok en draaide zich om. Ze moest lachen toen ze zag dat het Josh was. Josh drukte zijn lippen op de haare en sloeg zijn armen om haar heupen. Emily sloeg armen om zijn nek en glimlachte tegen zijn lippen aan. Emily trok zich terug en drukte nog een klein kusje op zijn mond. Ze hare haar handen uit zijn nek en glimlachte. Emily liet haar hoofd op zijn borst rusten terwijl hij haar rustig vast hield. 'Het gaat je lukken, ik weet het zeker.' Emily glimlachte naar hem en drukte zich nog steviger tegen hem aan. zo bleven ze even staan. 'Nummer 8' 'Succes,' zei Josh en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Emily liep naar de plek waar ze moest dansen. Dit was haar moment en ze ging ervan genieten. De muziek ging aan en ze begon met een Alterné en daarna een ara besque. Tot nu toe ging alles goed en nu de grand jeté entrelancé battu. Terwijl ze de sprong deed vloog haar schoen van haar voet en iedereen schrok. Elke sprong en stap deed zeer maar ze moest doorgaan.

Alle dansers waren geweest en de lijsten werden opgehangen achter Emily waardoor ze snel kon kijken. Haar vinger ging langs de letter M. Moore, Emily. Daar stond ze. Ze had het gehaald. Emily liep de menigte dansers uit die random haar verzameld waren. 'Ja?' vroeg Josh. 'Jaaaa.' Emily kwam gillend op Josh afrennen en sprong in zijn armen. Hij draaide haar een rondje rond en zette haar toen neer. Nu was Caroline degene die gillend naar Emily toe kwam rennen. Caroline gaf Emily een stevige knuffel en Claire daarna. Haar vader kwam aanlopen met koffie. 'En?' 'Geselecteerd.' Haar vader gaf haar een knuffel. 'Ik ben zo trots op jou, hoor je dat.' Emily glimlachte naar haar vader. 'Oh pap het is al 8 uur,' zei Claire, ' je moet me nog afzetten.' 'ohja dat is waar ook. Moet ik jou ook thuisbrengen Caroline?' 'Nee ik loop wel het is maar 2 straten ver.' 'Oke dan gaan we.' Haar vader gaf haar een zoen op haar wang en ging toen weg met Claire en Caroline gevolgd. 'Ik heb een verassing voor je kom mee.'

Emily stapte uit de auto van Josh. Ze stond tegenover haar lievelingen restaurant. Emily keek Josh verbaasd aan. 'Ja we gaan hier eten.' Josh stak zijn arm uit en Emily legde haar hand erop. En ze liepen naar binnen.

'Dit eten is echt heerlijk.' 'Het valt niet tegen nee.' Josh begon te lachen. 'Doe je ogen dicht.' Emily sloot haar ogen. Josh pakte een doosje uit zijn tas opende en zette het voor haar neus op tafel. 'Doe maar weer open.' Emily's ogen gingen open en werden langzaam groter van verbazing. 'Oh Josh ze zijn prachtig.' Voor haar lag een zilveren ketting met haar naam en een armband met allemaal bedeltjes. Josh glimlachte. 'Mag ik hem omdoen?' Emily knikte. ze veegde haar haar opzij zodat Josh de ketting kon sluiten. 'Dit is echt de mooiste dag van mijn leven. Dank je wel.' Emily boog naar voren en gaf Josh een kus. Ze keek hem nu recht in zijn sprankelende ogen. Het moment werd verstoord door het getril van haar mobiel. Ze nam hem op maar voordat ze kon vragen of diegene terug kon bellen begon hij al te praten. "Bent u Emily Moore?" 'Ja wie bent u?' " Ik ben Edward van het st. kranke ziekenhuis. Ik moet u íets vertellen , heeft u de tijd." 'Ja.' Emily gebaarde naar Josh dat ze deze moest opnemen. en liep toen een stille gang in. 'Wat is er.' "uw vader en zus hebben een ongeluk gehad. Uw zus is er goed vanaf gekomen, ze heeft een hersenschudding en wat wonden.En-" 'En mijn vader?' onderbrak Emily. "Uw vader is er minder goed vanaf gekomen en ligt nu in coma, het spijt me mevrouw Moore." 'Wat ik kom eraan.' Emily pakte huilend haar jasje van haar stoel. 'Mijn vader en zus hebben een ongeluk gehad kan jij me brengen?' 'tuurlijk.'

Emily kwam bij de receptie aanrennen. 'Waar zijn David en Claire Moore.' 'kamer 104' Emily stormde de trappen op met Josh gevolgd. Ze kwam aan bij kamer 104 en trok de deur open. Spontaan begon ze te huilen. 'Papaa!'