GİZLİ SAYE "SESLENDİRİLDİ"

BÖLÜM 7: TEVAFUK✨

Enis'den...

1 hafta geçmişti zehir gibi geçen 1 hafta. Beyza'nın söz gecesinin üstünden geçen 7 gün. Hiç görmemiştim onu. Çok mu yoğundu acaba nişan hazırlıklarına bu kadar çabuk mu başlamıştı.

Gerçi ne çabuğu kız 8 yıl beklemiş bende burada çabuk diyorum. Bu aralar ne kadar belli etmemeye çalışsamda bitkin ruh halimden annem bir şeyler anlıyordu. Çeşitli bahaneler uydursamda sanırım anneler gerçekten anlıyordu.
Gece saat 1 e geliyordu. Bende eve doğru gidiyordum.
Zordu ama geçecekti en azından ben buna inanıyordum. Görmeyince alışıyor muydum acaba?

Gitmeli miydim?

Uzak kalmak en iyisi olurdu galiba.

Belki yeşilliği bol sakin bir kasabaya görev isteyebilirdim. Ruhumada bana da iyi gelirdi.
Evin önünde gelince istemsiz gözlerim penceresine kaydı. Yılların alışkanlığını silip atmak kolay değildi. Ya Rabbi sen günaha girmemize izin verme

Bekledim bir kaç saniye çıkmayacağını bile bile. Tam döneceğim sırada bir şey oldu perde hareket etti başta emin olamasam da gözlerimi ovuşturup tekrar baktım.
Oradaydı gölgesi görünüyordu. Perdenin hemen ardına.

"Orada gerçekten orada." Ses tonuma hakim olamamıştım bir an. Bu saatte tüm mahalleyi pencereye çıkarmaya niyetim yoktu.
Benim burada olduğumu biliyor muydu?

15 saniye sadece 15 saniye durdu. Sonra hemen geri çekildi. İşte işte bu mutluluk bana 15 yıl yeterdi. Ama bu kız sözlü değil miydi? Yasin'i seven o değil miydi?

Neden pencereye benim için çıksın ki. Etrafıma baktım başka kimse yoktu. Belkide benim için değildi.
Ya da bu hallerimi görüp bana acımış mıydı? Yusuf Sümeyyeye bahsetmiş olabilir miydi? Belki o da Beyza'ya anlatmıştı. Acımış mıydı bana. Yok yok saniyeler içinde ne kuruyordum kafamdan. Tevafuk olamaz mıydı yani? Hadi Enis toparla kendini.

Allah'ım her şeyin daima hayırlısı dedim. Sen bizleri günaha sokma. Cebimden anahtarı çıkartıp kapıyı açtım. Uzun bir aradan sonra ilk kez böyle mutlu hissediyordum.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Beyza'dan...

Bir kaç gecedir neden bilmiyorum ama Enis eve girmeden uyuyamıyorum. Kendimi ona göstermeden gece pencereden eve gelişini bekliyordum. Fazlasıyla yorgun görünüyordu eve geldiği zamanlarda.
Bütün bu olanların sorumlusu ben miydim şimdi?

Keşke söyleye bilseydim. Sözlenmedim ben diye bilseydim. Gerçi ne değişirdi ki öğrense? Aklıma gelen düşünceleri hızla attım kafamdan. Sakın Beyza sakın. Şuan yapacağın hiçbir şey mantıklı olmayacak. Şimdi bekleme zamanı.

Her gece gelip pencereme bakıyordu büyük bir hayal kırıklığıyla sonra eve giriyordu. Sokağın başına belirdi. Sokak lambası hafif yüzüne vuruyordu.

Değişik adlandıramadığım bir görüntüsü vardı. Kullağına kulaklık bir şeyler söylüyordu. Sallana sallana eve kadar geldi. Kapının önüne durup pencereye baktı.

Geri çekilirken perdeyi biraz hareket ettirmiştim. Fark etmiş miydi acaba? Durdum nefes dahi almayı unutum.

"Orda valla orda." Diye bağırdı. Delirmiş miydi Allah aşkına bu gece gece tüm mahalleyi uyandırmak mı istiyordu?

Birkaç saniye olduğum yerde durduktan sonra hemen perdenin arkasından çekilip yatağıma geçtim. Pencerenin önünde oluşum onu bu denli mutlu mu etmişti yani. Salak salak gülümsüyordum. Daha doğrusu kendimi durduramıyordum. Nefes nefese kalmıştım. Kalbim sanki yerinden çıkacak gibiydi.