GİZLİ SAYE "SESLENDİRİLDİ"

BÖLÜM 6: HAYIRLISI✨

Enis'den...

Eve geldiğime saat sanırım sabahın 3'üne yakındı. Girmek istemedim. Kapının önündeki merdivenlere oturdum. Penceresini izledim. Belki belki çıkar. Bir ümit. Yapmamalıydım. O artık sözlü bir kızdı değil mi?

Ama bunu kendi kendime itiraf etmek bile o kadar zordu ki.

Sevdiğim kız artık bir başkasıyla sözlüydü. Artık yazılarımda bile ona aitlik ekiyle hitap edemezdim. Etmemeliydim.

Kolumdaki saate baktığımda sabah ezanına az kaldığını fark ettim. Oturduğum yerden kalkıp camiye doğru ilerledim. Beni feraha kavuşturcak tek şey buydu. Belkide Beyza'nın hayatımda girişindeki amaç buydu. Rabbim ile bağımı kuvvetlendirmek için girmişti. Görevini yapmış ve çıkmıştı. Bilemiyordum. Bilemezdim.

Abdesthanede abdest alıktan sonra camiye girip ezan okudum. Sonra oturup saatlerce dua ettim Rabbime.

"Rabbi. Acizim. Kapına geldim. Günahlarım çok merhametine layık değilim. Affedilmek bana yakışmaz ama affetmek en çok Sana (cc) yakışır. Hayırlısı değilmiş demek ki ben sana yıllarca aynı şekilde dua ettim. Eğer hayırlısıyla gönlümden alma bu sevdayı dedim. Değilmiş. Al Rabbim. Al. Al ki daha fazla günaha girmeyeyim." biraz daha dua ettikten sonra gelen cemaat ile sabah namazını kıldık.

Caminin boşaldığından emin olduktan sonra bende eve doğru ilerledim. Kalbim için fazlasıyla uzun ve yorucu bir gece olmuştu. Biraz dinlenip aklımı, gönlümü toparlamaya ihtiyacım vardı. Tam eve girecekken baktım penceresine bir umut....

Bekledim bekledim. Yoktu. Hiç bir zaman olmadığı gibi bugünde yoktu. Kapıyı açıp içeri girdim.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Beyza'dan...

Sabah ezanının sesiyle uyandım. Gece ağlayarak uyuduğum için başım bağımsızlığını ilan etmişçesine ağrıyordu. Pencereyi açıp ezan sesini dinledim. Huzur vericiydi. Enis geldi aklıma. Yıllardır pencereyi açıp ezan sesini dinlerdim. Huzur verirdi bana. Sesi çok yakışıyordu ezana. Okuyanın o olduğunu nerden bilebilirdim.

2 gün önce korudaki sözleri geldi aklıma. Utandım. Beni bu kadar seven birinin olması tabi ki gururumu okşadı kimse bunu red edemezdi.

Ama bir başkasına bu kadar acı çektirmekte bir o kadar üzdü beni. 8 yıl ben Yasin için üzülürken o da benim için mi üzülmüştü yani. Hatta belki daha uzun süredir. Çünkü Feride teyzeler daha uzun yıllardır karşımızda oturuyorlardı.

Ben o bankta ağlarken gülerken heyecanlanıp birşeyler yazarken o da sürekli yanımda mıymış yani?

Nasıl bu kadar kör olmuştum. Nasıl bir kere olsun onu fark edememiştim. Korkunçtu. Bir başkası olsa yıllardır biri beni takip ediyor diye endişe edebilirdim. Ama Yusuf'un arkadaşıydı. Feride teyzenin oğluydu. Bu insanlardan zarar gelmezdi bana. Enis'te onlardan biriydi. Aklıma çantama koyduğum kağıtlar gelince kapının arkasında duran çantayı alıp içindeki kağıtları çıkardım.

Yırtılmış ve yağmur yüzünden fazlasıyla yıpranmışlardı ama hâlâ biraz olsun okuna bilecek durumdaydılar. Birini alıp okumaya başladım.

Bugün yine aynı saate gelip aynı banka oturdu. Tabi ki yine bir kez olsun benim olduğum tarafa bakmadı. Fazlasıyla sadık bir aşıktı.

Şu an yine denize gökyüzüne birşeyler anlatıyor. Dinlemek çok isterdim ama o kadar yaklaşamam. Gerçi yaklaşsam dahi fark etmez ama burası onu seyretmek için fazlasıyla ideal. Sanki karşıda gerçekten onu dinleyen birsi varmış gibi 15 dakikadır anlatıyor.