Indy Swan, Back To The Magic

Selfless, Brave and True

Ik werd wakker en deed een sneller douche. Toen ik klaar was en aangekleed ging ik naar Emma die met David in discussie was. 'Ontbijt op bed, moet dat nou?' Vroeg Emma. 'Ze heeft het moeilijk. Ze moet goed eten.' Zei David. 'Hou op met dat vertroetelen. Sleur haar uit bed, ze moet door met haar leven. Het leven is hard. Dat weet ik. Maar kom op opa. Ze is volwassen.' Zei ik chagrijnig. Ze keken weer me raar aan. 'Wat ben je hard. Door haar is Cora wel dood.' Zei David. 'Sorry, slecht geslapen.' Zei ik. Henry kwam naar beneden. 'Is alles in orde?' Vroeg hij. 'Nee, pak je jas. We komen te laat.' Zei Emma. O ja we gingen bij Bae ontbijten. 'Ik snap dat je haal wilt helpen. Maar uiteindelijk moet ze het wel zelf doen.' Zei Emma.

We reden met de auto van Emma op weg naar de B&B van Granny. 'Hey, jongens.' Zei Bae en ik gaf hem een knuffel. 'Hoe is het?' Vroeg Bae. 'Goed. Kijk eens.' Zei Henry en liet het sprookjesboek zien. 'Wil je me vertellen hoe het daar was?' Vroeg Henry. 'Dat wil ik best doen. Weet je wat? Laten we dat doen maar ga jij maar eerst bij Granny's, een lekkere vier koppen warme chocolademelk.' Zei Bae gaf Henry en hij liep weg. 'Ik kan niet hier blijven. Ik moet naar het bureau.' Zei Emma. 'Kan dat niet wachten? Ik moet je even spreken. Tamara is bij mij thuis wat spullen gaan ophalen. Haar spullen lagen er nog, maar Hook was er niet.' Zei Bae. 'Gelukkig.' Zei Emma. 'Ja, maar dat betekent dat hij wel los loopt.' Zei ik. 'Hij kan niet veel kwaad meer doen.' Zei Emma. 'Ik moet je ook vertellen waarom Tamara haar spullen ging pakken. Ze komt hier.' Zei Bae. 'Hier in Storybrooke?' Vroeg Emma. 'Ze kan elk moment hier zijn.' Zei Bae. 'Pap, ik hou van je maar ben je helemaal gek geworden. Wat moeten we zeggen als ze een reus of Ruby en mij als weerwolf zien. Niet dat ik echt ga veranderen. Maar je snapt mijn punt.' Zei ik.

'Indy heeft gelijk. Met al die buitenstanders wordt het hier een sprookjespark. De nieuwe Disney World.' Zei Emma. 'Daar heb ik niet bij stilgestaan. Ik heb haar nodig. Sorry, ik wilde je niet kwetsten.' Zei Bae tegen Emma. 'Hoezo. Tegen ons lieg je niet.' Zei Emma. 'Wie liegt er?' Vroeg Bae. 'Weet ze wie je echt bent en waar je ect vandaan komt? Één goede raad, zorg dat ze er niet zelf achter komt. Vertel haar alles.' Zei Emma en de telefoon van Bae ging af. Hij keek ernaar en zuchtte. 'Dat is haar. Ze is er bijna. Blijf even, dan kun je haar zien.' Zei Bae. 'Ik moet echt gaan.' Zei Emma. Was ze nou jaloers. 'Oké, maar ze hoort erbij. Misschien is het wel fijn om kennis te maken. Zeg gewoon even gedag. Ze brengt bagels mee.' Zei Bae. 'Mam. Blijf gewoon want we zijn dol op bagels.' Zei ik. 'Vooruit. Maar ik doe het alleen daar voor.' Zei Emma.

We waren in de kamer van Bae aan het eten. Tamara was er ook maar we aten meer dan praten. 'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' Vroeg Henry om de stilte voorkomen. 'Ik was te laat voor mijn werk. Ik haastte me met mijn beker koffie en opeens botste hij tegen me aan.' Zei Tamara. Emma keek haar aan of ze haar wel kon vermoorden. Zoals ik al dacht. Jaloers. 'Mijn blouse zat onder de koffie. Omkleden kon niet meer. Hij drapeerde een sjaal over de vlek. Hij zei dat ik hem mocht houden en anders moest ik hem maar bellen. Ik besloot te bellen en sindsdien is het aan.' Zei Tamara. 'Alsof het lot het heeft besloten.' Zei Emma. 'Henry en Indy moeten naar hun opa. Heel erg bedankt voor de bagels.' Zei Emma. 'Ik vond het leuk je te ontmoeten, Tamara.' Zei Henry. 'Ik ook.' Zei ik en Tamara keek me vriendelijk aan. Waarom vertrouwde ik haar niet. Ik gaf Bae een knuffel. 'Doeg pap.' Zei ik en we waren weg.

De rest van de dag lag ik op bed. Puur ik voelde me zwak. Er was niet of er iets van mij miste. Tot ik opeens gebeld werd. Het kwam van het politiebureau. 'Hallo met Indy.' Zei ik. 'Indy ik ben het. Luister naar me, ik moet je waarschuwen.' Zei August. 'Waarschuwen over wat?' Vroeg ik maar August antwoorden niet meer. Ik keek naar mijn mobiel en zag dat de verbinding verbroken was. Snel belde ik Emma. 'Mam, is August bij jullie?' Vroeg ik. 'Nee, die zijn we juist de hele dag aan het zoeken.' Zei Emma. 'Ga naar het politiebureau. August belde me vanaf daar en de lijn werd opeens verbroken. Hij wou me over iets waarschuwen.' Zei ik. 'Indy ga er vast heen. Maar ga hoe dan ook niet alleen naar binnen.' Zei Emma. 'Ik ga het proberen, tot zo mam.' Zei ik en hing op. Ik rende het huis uit en rende naar de politiebureau.

Toen ik eraan kwam zag ik Emma, Henry enzo ook komen. 'August is nog op het bureau, maar hij neemt niet op.' Zei ik. August kwam naar buiten en zag en zwak uit. Duhh, hij is van hout. We rende op hem af toen hij op de grond viel. 'August.' Schreeuwde Emma. Marco rende nog verbaasd snel. Hij ging bij August zitten. 'Mijn kind, mijn jongen. Jongen toch, wat is er met je gebeurd?' Vroeg Marco. 'Het spijt me, papa.' Zei August. 'Nee, je hoeft geen sorry te zeggen. Het komt allemaal goed.' Zei Marco. 'Indy?' Vroeg August. 'Ja, August.' Zei ik. 'Indy, ze is... Ze...' August kon zijn zin niet afmaken omdat hij gestorven was. 'Nee, hè? Niet alweer.' Zei Marco huilend. Bae kwam eraan lopen. 'August?' Vroeg Bae. 'Nee, zo kan het niet aflopen. En zijn tweede kans dan?' Vroeg Mary Margaret.

'Wat is er gebeurd?' Vroeg Bae. 'Iemand heeft hem het zwijgen opgelegd. Met zijn laatste adem waarschuwde hij ons. Dat mag niet tevergeefs zijn.' Zei Emma. 'Eerlijk, dapper en onzelfzuchtig. Eerlijk, dapper en onzelfzuchtig. Snap je niet wat dat betekent? Dat moest Pinocchio zijn. Er is nog hoop. We hebben de Blue Fairy nodig.' Zei Henry. Blue kwam eraan rennen. 'Ik ben hier.' Zei ze. 'Wat bedoelt hij?' Vroeg Mary Margaret. 'Ik kon hem veranderen in een echte jongen toen hij zijn leven gaf voor Marco. Als hij nu eerlijk, dapper en onzelfzuchtig was dan heb je gelijk, dan lukt het me misschien weer.' Zei Blue. 'Ik smeek u, probeer het alstublieft.' Smeekte Marco. Blue zwaaide met haar toverstok en August veranderde in de Pinocchio als we kende. Een kleine jongetje met zijn rare hoedje. 'Vader?' Vroeg hij. 'Pinocchio. Kijk nou toch.' Zei Marco. 'Ik ben een jongen, een echte jongen.' Zei Pinocchio en gaf Marco een knuffel. Ik zag dat Tamara naast Baelfire ging staan. 'Doe het deze keer beter, Pinocchio.' Zei Blue en tikte op zijn neus. Ik ging knielen bij Pinocchio zodat we dezelfde lengte hadden, min of meer. 'Pinocchio, herken je me nog?' Vroeg ik. 'Ja, jij bent Indy. Degene die me heeft gered van The Evil Queen.' Zei hij. 'Dan weetje dat je mij kan vertrouwen. Ik moet je iets belangrijks vragen. Ik wil dat je heel goed na denkt. Voor je een echte jongen werd, wilde je ons iets heel belangrijks vertellen. Weet je dat nog?' Vroeg ik en keek de kant van Tamara op. Ze leek bang te zijn. 'Je wilde ons waarschuwen.' Zei ik. 'Ik weet het niet meer. Als dat zo was zou ik het eerlijk tegen je zeggen, echt waar.' Zei Pinocchio. Tamara leek opgelucht. 'Dat weet ik. Wees maar voorzichtig.' Zei ik en liep samen met Emma en Henry op David en Mary Margaret. En we liepen naar huis. Ik wist het zeker. Tamara was niet te vertrouwen. Wat hield ze achter?

We kwamen thuis. 'Jongens, ik moet met jullie praten.' Zei Emma. We liepen op haar af. 'Het spijt me dat ik heb geloven over jullie vader. Ik beloof dat ik noot meer tegen jullie zag liegen. Maar sluit me niet buiten.' Zei Emma. 'Dat beloof ik.' Zeiden Henry en ik. En we gaven elkaar een knuffel. We gingen naar boven waar mijn bed was. Maar ik hoorde het gesprek wat David en Mary Margaret voerde. 'Wil je me nu vertellen wat er aan de hand is?' Vroeg David. 'Ja. Als je me belooft dat je niet boos wordt.' Zei Mary Margaret. 'Dat voorspelt niet veel goeds. Maar dat beloof ik.' Zei David. 'David, gisteren ben ik naar Regina's huis gegaan.' Zei Mary Margaret. Was ze niet goed in haar hoofd ofzo, dacht ik bij mezelf. 'Ben je gek geworden?' Vroeg David boos. 'Je zou niet boos worden.' Zei Mary Margaret. 'Ik ben niet boos.' Zei David. 'Dat zie ik.' Zei Mary Margaret droog. 'Ze had je kunnen vermoorden.' Zei David deels kalm. 'Ja, daar ging ik er juist heen zodat ze me zou vermoorden. Ik bezweek onder mijn schuldgevoel en ik wilde dood. Ze rukte mijn hart uit mijn lijf. Toen zag ik dat er een zwarte vlek op mijn hart zit door wat ik heb gedaan.' Zei Mary Margaret. 'Waarom heb je dat niet meteen gezegd?' Vroeg David. 'Ik moest het nog even ontkennen nog even hopen dat ik ooit verlost zal worden.' Zei Mary Margaret. 'Het kan, kijk maar naar August.' Zei David. 'Het heeft hem alles gekost.' Zei Mary Margaret. 'Je bent niet zoals hij. En al helemaal niet zoals Regina. Dat zijn niet de enige mogelijkheden. We vinden wel een andere manier.' Zei David. 'Hoe weet je dat zo zeker?' Vroeg Mary Margaret. 'Door je hart. En ik ken het beter dan wie dan ook.' Zei David. Toen werd het stil dus ging ik maar slapen.