Indy Swan, Back To The Magic

The Queen of Hearts

Toen we bij de kerker van Rumplestilskin aankwamen was het helemaal licht. 'De cel van Rumplestilskin. De laatste keer dat ik hier was, was nog voor de vloek. Hier vertelde hij ons dat jij de Savior zou worden.' Zei Mary Margaret. 'Hij wist het?' Vroeg Emma. 'Hij had het voorspeld.' Zei Mary Margaret. Ik liep op Aurora en Mulan af die al bezig met zoeken waren. 'Die inkt is hier niet.' Zei Aurora. 'Gold zei dat we het hier zouden vinden.' Zei Mary Margaret. 'Had hij een celgenoot?' Vroeg Mulan. 'Nee, hij zat hier alleen en mocht met niemand contact hebben.' Zei Mary Margaret. 'Werd hij dan niet stapelgek?' Vroeg Emma. 'Nee.' Zei Aurora die iets in haar handen had. Het leek wel een brief. 'Wat is dat? Een bericht?' Vroeg Emma. 'Ja, en volgens mij is het voor jou.' Zei Aurora en gaf de brief aan Emma. 'Hoezo dan?' Vroeg Emma. We zagen dat op het lange rol perkament maar één ding de hele tijd herhaalde. Namelijk de naam van Emma. Het was gewoon eng.

Emma ging er maar bij zitten. 'Wat zou dit nou betekenen?' Vroeg Emma. 'Hij was geobsedeerd met jouw. Je kon de vloek verbreken.' Zei  Mary Margaret. 'We hebben overal gezocht. Die inkt is hier echt niet.' Zei Aurora. 'Dat met wel. Dat heeft hij gezegd.' Zei Mary Margaret. 'Misschien heb je het verkeerd verstaan.' Zei ik. 'Nee, ze heeft het goed gehoord.' Zei Mulan en had een leeg potje in haar handen. 'Heb je het gevonden?' Vroeg Mary Margaret. 'Min of meer. Hier heeft we inkt in gezeten.' Zei Mulan. 'Verdomme.' Zei ik. Aurora pakte het kompas dat op de grond lag en gooide hem tegen een wiel waardoor de tralies naar beneden viel. 'Aurora, wat doe je?' Vroeg ik en rende maar ik was te laat.

'Ze helpt mij.' Zei Cora die opeens met Hook ergens stond. Emma probeerde te ontsnappen maar niks werkte. 'Doe geen moeite. Zelfs Rumplestilskin kwam hier niet uit.' Zei Cora. 'Ja, maar ik ben Rumplestilskin niet.' Zei ik. 'Bedankt voor je enorme hulp, Aurora.' Zei Cora. Bitch dat ze is dacht ik. 'Wat bezielde je?' Vroeg ik pist. 'Verwijt het haar niet. Ze gehoorzaamde alleen maar.' Zei Cora en had Aurora's hart in haar handen. 'Heb je haar hart gestolen?' Vroeg ik. 'Nee, ik heb het haar geschonken.' Zei Hook. Ik kon hem echt alleen maar boos aankijken. Maar wat Cora toen deed was echt een rot streek. Zij kneed namelijk in het hart waardoor Aurora pijn leed. Maar hield er al gauw mee op. 'We zouden graag nog even blijven, maar Storybrooke wacht op ons.' Zei Cora en liep weg. Hook liep achter haar aan.

'Hook, wacht.' Zei ik en Hook draaide zich om. 'Alsjeblieft, doe dit niet. Mijn broertje is daar. Hij heeft me nodig. We zijn letterlijk nooit zo lang niet bij elkaar geweest.' Zei ik maar ergens deed het me niets, letterlijk niks. Ik had moeten huilen om het idee dat ik waarschijnlijk mijn broertje nooit meer zou zien. Maar het boeide me niet. 'Had me dan niet bij de bonenstaak achtergelaten.' Zei Hook. 'Ja, maar als je dan zo boos op me bent. Waarom had je me dan anders wakker gekust? En geef toe. Je had hetzelfde gedaan.' Zei ik. 'Puur ergens hield ik van je. Maar hey. Blijkbaar haat je me meer dan wie dan ook. En nee, ik had je niet daar achtergelaten.' Zei Hook. 'Hoe weet...' 'Hou er maar over op.' Zei Hook en haalde een ketting uit zijn zak. Dezelfde ketting die de giant om had. Dat was de magic bean. 'Weet je toevallig wat dit is, Indy?' Vroeg Hook. 'De bean van de giant.' Zei ik en greep ernaar toen hij vlak voor mijn neus was. Maar Hook deed weer zo'n streek om hem weg te halen. 'Ahh ahhh. Klopt. Een piraat neemt altijd een trofee mee, maar dit is niet zomaar een aandenken. Dit is een symbool. Iets wat ooit magie bezat en hoop en kansen bood. En wat nu uitgedroogd, dood en waardeloos is. Net als jij.' Zei Hook. 'Waar komen de laatste twee woorden me bekent voor. O ja dat zij je omdat ik de Dagger niet kon krijgen. Maar als je me hier echt achter laat kan je hem nooit krijgen.' Zei ik met een grijns. 'Weetje het is afgelopen met het maken van afspraken, en afgelopen met jou.' Zei Hook en hij liep weg. Het deed me niks. Zijn woorden deden me niks. Het was net alsof mijn emoties weg waren. Maar hoe. Kwam het doordat ik thuis miste?

Emma probeerde met het zwaard van Mulan de tralies kapot te maken. Maar er gebeurde niks. Terwijl Mary Margaret en ik probeerde het raadsel op te lossen. 'Emma. De betovering moest Rumplestilskin tegenhouden. We zijn kansloos.' Zei Mary Margaret. 'Dit is allemaal mijn schuld.' Zei Aurora. 'Nee, het is mijn schuld. Ik had je beter moeten beschermen en dat deed ik niet. 'Alles leuk en wel, maar het is eigenlijk mijn schuld. Ik ben de Savior, maar ik bak er niet veel van.' Zei Emma. 'Als we zo gaan beginnen. Dit allemaal is mijn schuld.' Zei ik boos. Het was nu het moment om het nu te vertellen, of toch niet. 'Hoe bedoel je?' Vroeg Mary Margaret en keek me dringend aan. 'Het is mijn schuld dat de vloek is gebeurd. Ik had het kunnen stoppen maar ik was te egoïstisch om dat te doen. Mary Margaret... toen Rumple vroeg om mee te gaan naar zijn kasteel maakten we een deal. Ik zou de vloek door laten gaan en hem niet laten stoppen. En dat was precies wat ik deed. Puur, ik wou gewoon bij mijn familie zijn. Mijn hele familie.' Zei ik en keek Emma aan. Echt ik kon wel janken maar er kwam geen traan. 'Je deed wat?' Vroeg Emma. 'Ja, het mijn schuld dat je alleen opgroeide.' Zei ik en leunde met mijn hoofd tegen tralies.