Stuck with my frenemy

56

Κωστας: Ηρθα λοιπον. Τι τρεχει;

Δε του απανταω, μονο του δειχνω την πιπιλια θυμωμενα. Αμεσως χαμογελαει και στηρίζεται καλύτερα στον τοιχο.

Κωστας: Για μισο για μισο.

Λεει καθως κανει λιγο ακομα στην ακρη τα μαλλια μου και βαζει το χερι του στον λαιμο μου σαν να προσπαθεί να δει καλυτερα την πιπιλια.

Κωστας: Μπραβο μου.  Οχι, μπραβο μου.

Νεφελη: Αυτο εχεις να πεις;

Κωστας: Ναι τι αλλο;

Νεφελη: Δε ξερω ισως να μου εξηγησεις γιατι δε μου είπες οτι μου εκανες πιπιλια;;;

Κωστας: Νομιζα το καταλαβες!

Νεφελη: Εμ δε το καταλαβα. Που να το καταλαβω ειχα ΑΛΛΑ να ασχοληθω εκεινη την ωρα. Τη μονη πιπιλια που καταλαβα ηταν εκεινη στο-

Κωστας: Στο;

Νεφελη: Αλλου τελος παντων...

Χαμογελαει ελαφρα αλλα μετα βλεπει το θυμωμένο μου βλεμμα και σταματαει.

Κωστας: Μετα ντύθηκες για το κλαμπ,  πως γινεται ουτε μια στιγμη να μη την ειδες στον καθρεφτη;

Νεφελη: Αν θυμασαι καλα μου χτυπουσες συνεχεια τη πορτα και ελεγες οτι θα αργησουμε, βιαζομουνα δε τη προσεξα.

Κωστας: Ε και εγω τι φταιω μου λες;

Δεν του απανταω απλα σταυρωνω τα χερια μπροστα στο στηθος μου.

Κωστας: Γιατι θυμωνεις για μια πιπιλια;

Νεφελη: Γιατι δε θελω να δινω δικαιωματα, και ειναι συνεχης υπενθυμιση του το εγινε και τι πηγε να γινει το Σαββατο.

Κωστας: Ωραια και τοσο πολυ το μετανιωσες πια που δε θες τιποτα να στο θυμιζει;

Νεφελη : Δε το μετανιωσα απλα-

Κωστας: Απλα τι;