Kryjąc się w Łanie Zbóż (życie Słowian)

Księżyc w tradycji ludowej

~~Vita Maiorum~~   

Polska nazwa księżyca prawdopodobnie oznaczać miała „małego księdza" (czyli księcia), w przeciwieństwie do „dużego księdza", którym było Słońce.  Ciekawe jest to, że według przodków czart stworzył naszego satelitę z kawałka Słońca. Dziwne, ale swoje odczucia opiszemy potem. Więc Słońce w swej codziennej wędrówce pozostaje niezmienne, każdego ranka wstaje, przemieszcza się po nieboskłonie i wieczorem znika za horyzontem, by bez końca powtarzać swoją podróż. W przeciwieństwie do niego, Księżyc zmienia swą formę, rośnie i kurczy się oraz cyklicznie znika z nieboskłonu na pewien czas. Przedstawia w ten sposób chaos, zmienność rzeczywistości oraz cykl ludzkiego życia (rodzenie się, rozwój i umieranie).  

Odradzanie się Księżyca po nowiu utożsamiane jest z siłami witalnymi i dlatego często łączy się go z płodnością deszczu i wody. Podobnie z cyklem przemian Księżyca wiąże się cykl fizjologiczny kobiet, czyli comiesięczne krwawienie,  to właśnie on, według niektórych podań z obszaru Polski, miał wywoływać menstruację. Ponadto pierwsze kalendarze, którymi posługiwał się człowiek, opierały się właśnie na fazowości Księżyca, natomiast każde odstępstwo od rytmu (zaćmienie) uznawano za prognozę wielkich wydarzeń, np. narodzin lub śmierci jakiejś ważnej osoby. Księżyc poprzez swoją świętość podlegał tabu. Wiele zachowań było niedozwolonych, jak chociażby spluwanie, oddawanie moczu i kału w jego stronę. Podobnie zakazane było wskazywanie na niego palcem, co mogło nieść poważne skutki  (zniszczenie pewnych rzeczy, rany, skaleczenia, a w przypadku dziewcząt mogło się to skończyć marnym pożyciem małżeńskim, bójcie się).