Kryjąc się w Łanie Zbóż (życie Słowian)

Kot w tradycji ludowej

~~Vita Maiorum~~ 

Kot w kulturze ludowej jest istotą niezwykłą wręcz magiczną. Ze względu na swoją drapieżność i umiejętności łowieckie, nocną aktywność, a także niezależność, mówi się że kota nigdy tak naprawdę nie da się do końca oswoić i pewnie to prawda, posiada związki z zaświatami. Koty były bardzo cenione w starożytnym Egipcie, do tego stopnia, że w szczytowym okresie nadawano im charakter prawie boski. U Egipcjan śmierć kota była dla domowników wielką tragedią, a w ramach pokuty po zgonie zwierzęcia cała rodzina goliła brwi. Za wyrządzenie krzywdy kotu groziły stosowne kary.

U Słowian koty poprzez swój wygląd  oraz tryb życia były reprezentantami świata podziemnego, zwierzętami silnie naznaczonymi magicznie. To sprawiało, że postać kota przybierały często różne nieprzychylne ludziom byty. Według ludności z obszarów Rosji postać kota szczególnie upodobały sobie także wiedźmy. W mitologii ludów bałtyckich przeciwnikiem boga Perkunasa  był właśnie kot. Z tych też względów kot mógł posiadać różne właściwości, czego dowodzi pewien ciekawy rytuał, który polegał na wpuszczeniu do nowo wybudowanego  domu (zanim jeszcze ktokolwiek tam wszedł) kota, w którego wstąpi wszystko, co złe. Następnie należało kota wygonić, najlepiej poza obręb wsi, a tym samym pozbywano się złych mocy, które mogły działać na szkodę domownikom. 

Pomimo swej demonicznej, złowieszczej natury, koty były cenionymi członkami domostw u naszych przodków, nie tylko ze względu na ochronę przed gryzoniami. Oskar Kolberg w trakcie swoich podróży po naszych słowiańskich ziemiach odnotował wiarę w to, że śmierć kota sprowadza nieszczęście na dom. Słowianie wierzyli, że domowy kot jest duszą przodka, który opiekuje się gospodarstwem. Z zachowania tych zwierząt chętnie wróżono. Kot myjący się oznaczał nadejście gości, a w zależności od tego, którą część ciała mył można było dowiedzieć się z której strony przybędzie wizyta. Ocieranie się o nogę od stołu informowało o zmianie pogody. Kocie kichnięcie przepowiadało deszcz, potrójne natomiast choroby w rodzinie.

Koty, jako zwierzęta magiczne, służyć mogły celom magicznym i leczniczym. Kocią krew uznawano za silny medykament na wiele dolegliwości. Wąchanie ogona czarnego kota miało być skutecznym lekiem na katar. U Słoweńców występowało przekonanie, że jeżeli kobieta chce rozkochać w sobie mężczyznę, musi mu podać serce czarnego kota zabitego podczas nowiu. Z drugiej strony należało uważać, by kotu żyjącemu w domostwie nie wyrządzić krzywdy, gdyż mogło się to wiązać z przykrymi konsekwencjami, przykładowo po oblaniu zwierzęcia wodą można było dostać suchoty. Słowianie mieli kategoryczny zakaz jedzenia kociego mięsa, ponieważ konsekwencją takiego czynu mogło być pomieszanie zmysłów.