Family (Once Upon A Time)

*13 jaar eerder*

Emma

's Ochtends word ik vroeg wakker van de zon die fel op mijn gezicht schijnt. Ik verstijf van angst als ik Hook niet naast me voel liggen. 'Hook?' fluister ik en ga moe rechtop zitten. Ik moet weten waar hij is... Snel sta ik op en loop ik de slaapkamer van Hook en mij uit. 'Hook!' roep ik. Ik ben zo bang dat hij weg is. We hebben samen al veel meegemaakt en hij heeft mij vergeven voor de dingen die ik heb gedaan als de Duistere, maar soms weet ik het gewoon niet meer. Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan toen ik de Duistere was, ook al kon ik hier niks aan doen door de Duisternis die in mij zat. 'Ik ben beneden, Swan!' hoor ik Hook roepen en ik loop snel, maar moeizaam, naar beneden toe. Ik ben 7 maanden zwanger van Hook en onze baby's kunnen al heel snel komen. Als ik Hook, pap, mam en Henry zie haal ik opgelucht adem. Snel loop ik naar Hook toe en sla ik mijn armen om zijn nek. 'Ik... Ik dacht dat je weg was,' mompel ik. Hook drukt een kus op mijn kruin en schud zijn hoofd. 'Natuurlijk niet. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat ik het je vergeven heb, Swan?' vraagt hij en ik haal zachtjes mijn schouders op. 'Ik heb het mezelf nog niet eens vergeven. Hoe kan jij dat dan wel hebben gedaan? Hoe kunnen jullie dat hebben gedaan?' Ik maak me los uit Hook's armen en kijk naar pap en mam die op de bank zitten met Henry. 'Omdat we van je houden, Emma. Zelfs toen je de Duistere was hielden we van je,' zegt mam met een lieve glimlach en ze staat op. Ik krijg tranen in mijn ogen als ze mij in haar armen neemt. Ik kan het gewoon echt niet geloven dat iedereen mij heeft vergeven. Nu ikzelf nog, maar ik weet dat ik dat niet kan. Nog niet tenminste. Het is nog te kort geleden. Ik ben bang dat als ik mezelf vergeef, alles anders zal worden. Misschien zal dit niet gebeuren, maar toch ben ik er wel bang voor. 'Ik...' Er rolt een traan over mijn wang en ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Sst... Het enige dat je hoeft te doen is jezelf te vergeven. Dan zal alles beter worden, lieverd.' Pap loopt naar ons toe en neemt mij in zijn armen. Ik leg zachtjes mijn hoofd op zijn borst en denk na. Misschien word het dan toch tijd dat ik mezelf vergeef. Iedereen heeft mij al vergeven... Waarom kan ik dat zelf dan niet?

'Swan, kijk.' Hook zorgt ervoor dat ik naar mijn handen kijk en ik zie dat er een lichtbol verschijnt die zweeft boven mijn hand. Nadat ik niet meer de Duistere was, was mijn magie weg. Ik wist niet waarom, maar nu weet ik het weer. 'Emma... Je hebt jezelf eindelijk vergeven,' glimlacht mam trots. Ik kijk haar verbaasd aan maar glimlach terug. 'Dat werd tijd, mam,' hoor ik Henry zeggen en hij slaat zijn armen om mij heen. 'Dat denk ik wel. Ik moest gewoon zeker weten dat jullie mij hadden vergeven, denk ik,' zeg ik zacht en druk een kus op Henry's kruin. 'En nu weet je het zeker. We houden zoveel van je, Emma. Je bent zoveel sterker dan je zelf denkt,' fluistert mam en ik glimlach vermoeid. Ik heb mezelf dan wel vergeven, maar het gevoel blijft dat ik mensen pijn heb gedaan. De lichtbol verdwijnt boven mijn hand, maar ik voel dat mijn magie weer aanwezig is in mijn lichaam. Dit voelde ik eerst niet namelijk. 'Mam. De baby's...' Henry glimlacht naar mij en ik kijk hem verbaasd aan. Dan voel ik het ook. De baby's in mijn buik schoppen zachtjes. Mijn kinderen... 'Killian. Geef me je hand.' Killian doet wat ik zeg en ik leg zachtjes zijn hand op mijn buik. Hij krijgt tranen in zijn ogen van trots. 'Ik kan niet wachten om onze kinderen vast te houden,' zegt hij trots en ik leg mijn hoofd op zijn borst. 'Ik ook niet... Nog twee maanden,' fluister ik met tranen in mijn ogen. Ik druk zachtjes een kus op zijn wang. 

Rond vier uur 's nachts word ik wakker van enorme steken in mijn buik. 'Killian... Word wakker!' Ik schud hem zachtjes heen en weer. Niet veel later word hij wakker. De steken in mijn buik zijn inmiddels erger geworden en ik weet zeker dat het begonnen is. 'Haal pap, mam en Henry alsjeblieft...' smeek ik hem en hij doet wat ik zeg. Niet veel later komt hij terug met pap, mam en Henry. Er stromen tranen over mijn wangen van de enorme pijn in mijn buik. 'Oh Emma... Het komt goed. Ik ga je helpen.' Mam loopt naar mij toe en pakt mijn hand vast. 'Straks moet je gaan persen en daarna zullen jullie kinderen ter wereld komen,' zegt ze lief en ik glimlach vermoeid. Opnieuw word de deur van de slaapkamer geopend. Dit keer is het Regina. 'Is het begonnen?' vraagt ze als ze mij ziet liggen op het bed en ik knik. 'We hebben haast... De vloek van mijn moeder komt eraan, Emma.' Ik verstijf van angst en kijk angstig naar pap en mam. Cora, de moeder van Regina en Zelena, heeft een nieuwe vloek uitgesproken over Storybrooke die ervoor zal zorgen dat wij weer terecht zullen komen in The Enchanted Forest. Ik ben bang voor wat ons daar te wachten staat. 'Oké... Ik moet dit doen. Ik heb dit eerder gedaan.' Met die woorden kijk ik naar Henry en hij pakt mijn andere hand vast. 'Je kan het mam, je kan het,' spreekt Henry mij moet in. Dan komt er een wee en begin ik met persen. Ik hoop dat ik mijn kinderen straks in mijn armen kan houden. Ik hoop dat ik straks nog genoeg tijd heb om afscheid van ze te kunnen nemen. Hook en ik hebben geregeld dat de tweeling geadopteerd zal worden. We kunnen het ze niet aan doen om naar The Enchanted Forest te gaan. Ik wilde zo graag de tweeling wel opvoeden zoals ik bij Henry gemist heb, maar het kan niet anders. We weten geen van alle wat ons te wachten zal staan in The Enchanted Forest en daarom is het beter om de tweeling te laten adopteren. 

'Ze zijn prachtig Emma...' fluistert mam terwijl ze één van de twee meisjes vasthoud. Ik glimlach trots met tranen in mijn ogen. De bevalling heeft in totaal drie uur geduurd en over een uur is de vloek al hier. Ik heb nog maar weinig tijd om afscheid te nemen van de tweeling. Hook heeft ons andere meisje in zijn armen en ik ga moeizaam rechtop zitten. Dan pak ik twee zilveren armbandjes met op ieder de namen van onze meisjes. 'We zullen ze weer vinden, dat weet ik zeker...' Er rolt een traan over mijn wang terwijl ik de armbandjes om de kleine polsen van mijn meisjes doe. Ze zijn twee maanden te vroeg geboren en hierdoor zijn ze erg klein en wegen ze nog te weinig. 'We hebben weinig tijd, Emma.' Regina komt de slaapkamer ingelopen en ik kijk haar met tranen in mijn ogen aan. Mam geeft mijn dochter aan mij en ik neem haar stevig in mijn armen. 'Ik kan dit niet... Ook al weet ik dat het het beste is...' Er beginnen weer tranen over mijn wangen te stromen. Hook geeft mijn andere meisje aan mij en ook haar druk ik dicht tegen me aan. De tweeling begint te huilen, alsof ze weten wat er gaat gebeuren. 'Het komt goed. Jullie zullen veilig zijn, dat beloof ik. Vergeet alsjeblieft nooit dat ik van jullie houd...' Ik druk een kus op hun beide hoofdjes en dan kijk ik naar Regina. Het doet me pijn, maar dan knik ik. Regina neemt de tweeling van mij over en loopt dan de slaapkamer uit. Ik begin te huilen en Hook neemt mij in zijn armen. Ik merk aan hem dat hij er ook veel moeite mee heeft, maar hij houd zijn tranen in. 'Ik kan dit niet,' snik ik en ik knijp met mijn hand in zijn t-shirt. 'We vinden ze weer terug, Emma. Dat weet ik zeker. En als wij ze niet zullen vinden, dan vinden ze ons misschien wel,' drukt hij me op het hart en dan beginnen er ook bij hem tranen over zijn wangen te stromen. Het doet hem ook heel veel pijn om onze kinderen af te staan. Maar dit is het beste en op deze manier zullen ze veilig zijn. Aan deze gedachte zal ik me vast blijven houden totdat ik mijn meisjes weer in mijn armen zal kunnen nemen.