Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 18*

Emma

Eenmaal thuis loop ik de woonkamer in waar de rest al op Henry en mij wacht. Ik kijk om me heen en zie tot mijn opluchting dat iedereen er is. Mirna komt naar mij toegelopen en ik sla voorzichtig mijn armen om haar heen. 'Ik was bang dat je hier niet zou komen, mam...' mompelt ze zachtjes en ik trek haar zachtjes dicht tegen me aan. 'Ik ben er, daar gaat het om,' fluister ik met tranen in mijn ogen en ik druk zachtjes een kus op haar kruin. Mijn gedachten zijn echter niet bij dit moment... Ze zijn bij Hades en bij alle dingen die hij mij de afgelopen dertien jaar heeft aangedaan. 

Nadat we iets hebben gegeten gaan Henry en de tweeling al naar bed toe. Uitgeput laat ik me op de bank zakken en mam komt naast mij zitten. 'Is er iets?' vraagt ze bezorgd terwijl ze haar arm om mij heen slaat. 'Ik...' Er rolt een traan over mijn wang en ik laat mijn hoofd zachtjes op haar schouder rusten. 'Vertel het maar, ik ben er voor je,' zegt mam geruststellend en ik zucht zachtjes. 'Hades en Zelena zijn ons gevolgd. Het was juist de bedoeling dat als we hierheen gingen dat we dan allemaal veilig zouden zijn, maar dat is nu nog steeds niet zo,' mompel ik en mam streelt zachtjes door mijn lange blonde haren. 'Ik zal dit aan David vertellen en we zullen jullie beschermen. Jij en de kinderen zijn veilig, Emma. Dat beloof ik je.' Ik bijt op mijn lip en staar voor me uit. 'Niet zolang Hades hier rondloopt.' Ik sluit mijn ogen en zie gelijk weer voor me wat Hades allemaal bij mij heeft gedaan...

Vermoeid open ik mijn ogen als de celdeur weer open gaat. Het is niemand anders dan Hades. Ik ben inmiddels de tijd kwijt geraakt hoe lang ik hier al zit, maar het is lang. Dat merk ik aan hoe moe en uitgeput ik blijf. 'Oh Emma...' Hades hurkt voor mij neer en streelt met zijn vinger over mijn wang. Ik reageer niet op hem en kreun zachtjes door de pijn in mijn armen en polsen. De banden zitten zo strak... 'Laat me met rust,' mompel ik zwak. Ik schrik van mijn zwakke stem en kijk Hades met tranen in mijn ogen aan. 'Echt niet,' lacht hij en hij begint met het uittrekken van mijn broek. Ik stribbel niet tegen, omdat ik weet dat hij dan alleen nog maar kwader word. Met mijn gedachten bij de tweeling en Henry laat ik het gebeuren. Hades doet dit minstens twee keer per dag en ik stribbel niet tegen. Dit deed ik in het begin nog wel, maar daardoor deed het juist alleen maar meer pijn. Na een halfuur is Hades pas klaar en laat hij mijn broek uit. Uitgeput blijf ik op de grond liggen terwijl Hades de cel uitloopt en de deur achter zich op slot doet. Nu pas laat ik de tranen over mijn wangen stromen en maak ik mezelf zo klein mogelijk in een hoekje van de cel. Het doet zoveel pijn... Maar ik moet dit overleven. Voor mijn kinderen. Voor degene die mij het hardste nodig hebben...

Met een gil schrik ik wakker uit de nachtmerrie. Even was ik weer helemaal terug op dat moment. Met mijn gedachten en mijn lichaam. Met de pijn die ik toen overal voelde... Ik was daarna helemaal alleen in de cel. Niemand was bij me en die dag zou er toen ook niemand meer komen. Mam heeft nog steeds haar arm om mij heen geslagen en kijkt mij bezorgd aan. 'Gaat het, lieverd?' vraagt ze bezorgd terwijl ze een paar tranen van mijn wangen veegt. Ik knik om niks te laten merken en kijk om me heen naar wie er nog meer in de woonkamer is. Alleen pap en Hook zijn in de woonkamer. Regina en Robin zijn zo te zien weggegaan toen ik in slaap was gevallen. 'Misschien moet je erover praten, Swan...' Hook komt naast mij op de bank zitten en ik kijk hem vermoeid aan. 'Nog niet. Geef me de tijd alsjeblieft,' mompel ik en hij knikt. 'Tuurlijk. Je krijgt alle tijd die je nodig hebt. Onthoud wel dat wij er altijd voor je zullen zijn, lief.' Ik knik en hij drukt zachtjes een kus op mijn lippen. Ik verstijf van angst en deins achteruit. 'Niet doen,' mompel ik en Hook kijkt vragend van mij naar mam en weer terug naar mij. 'Hades... Hij...' Ik kijk weg en er rollen tranen over mijn wangen. Mijn hele lichaam trilt van angst en mijn gedachten zijn weer terug bij het moment uit mijn nachtmerrie. Alle pijn en de angst keren weer terug en mijn lichaam begint nog erger te trillen. Ik begin sneller adem te halen en hap naar lucht. 

'Emma? Emma!' Ik open mijn ogen en kijk recht in de geschokte ogen van Hook. Blijkbaar ben ik even buiten bewustzijn geweest. Hij heeft mij op zijn schoot getild en zijn armen om me heen geslagen. 'Hook...' mompel ik en hij wiegt me zachtjes heen en weer op zijn schoot. 'Het is goed. Ik vind het knap van je dat je dit hebt kunnen vertellen,' fluistert hij en er rolt een traan over mijn wang. 'Ik heb je maar letterlijk twee woorden verteld... Hoe heb je het dan kunnen weten?' vraag ik zacht en hij kijkt mij met een lieve glimlach aan. 'Ik had al zo'n vermoeden na hoe je op mijn kus reageerde,' fluistert hij en ik slik. 'Sorry daarvoor.' Ik wend mijn blik af, bang dat hij boos op me is. 'Dat maakt niet uit, lief. Ik snap het. We doen het rustig aan en je zal het vertrouwen in mij weer opnieuw terug moeten vinden, maar dat is niet erg. Ik geef je alle tijd die je nodig hebt,' zegt Hook geruststellend en ik glimlach onzeker. 'Dankjewel.' Zachtjes druk ik een kus op zijn wang en laat ik mijn hoofd weer terug op zijn borst rusten. Ik sluit moe mijn ogen en concentreer me op Hook's rustige ademhaling. Hier word ik ook rustig van en niet veel later val ik toch weer in slaap.