Dear Bad Boy ; Zayn Malik (ZAYN MALİK FAN FİCTİON,TAMAMLANDI)

Final part 1

Bölüm 3 part halin de olacak ve sonrası FİNAL..Keyifli okumalar.

ZAYN

"Siktir."Harry kafasını sallayıp telefonu elime verdi.Verdiği adrese gelmemi istiyordu lanet herif.Hayır aklınız da ki şey değil.Annemi aldatmamıştı.Trafik kazasın da annem öldükten sonra beni tek başıma bırakıp kaybolmuştu.

Hızlıca evden çıktım ve arabaya bindim.Onu bulmanın sevinciyle değil de bütün hırsımla gidiyordum oraya.Beni acımla tek bıraktığı anlar aklıma geldi.Baba diye ağladığım zamanlar da nasıl yanımda olmayışı aklıma geldi.Annemin acısıyla beni tek bıraktığı aklıma geldi.Bunlar yüzünden arabayı daha hızlı sürmeye başlamıştım.

Sonun da köprünün ortasın da durmuştum.Adrese bakarken fark etmemiştm ama burası kaza yapılan yerdi.Gözlerim anın da dolmuş kalbime giren sancıyla eğilmiştim.

Bir elin omzuma dokunmasıyla irkildim.Kafamı kaldırdığım da eskisine göre yaşlanmış adamı gördüm.İçimden birşeyler koptuğunu hissettim.Eğer Kat hayatıma girmeden önce karşıma çıksaydı bu duyguları hissetmeyecektim.

Ah bir kez daha Kat'i sevdiğime dua ettim.

"Zayn."

Hışımla doğruldum ve üzerine yürüdüm.

"Niye geldin ha?!Niye?.Acımı görüp tekrar yanlız bırakmak için mi?İstemiyorum.Lanet olası merhamet duygunu istemiyorum.Ben senin gibi olmayacağım BABA.Ben evladımın her zaman yanında olacağım.Karıma sahip çıkacağım.Ben senin gibi bir adam olmayacağım baba."dedim ve karşım da gözlerinden yaşların dökülmesini izledim.

Hızlıca köprünün ucuna gittim ve denize baktım."Neden geldin?"Sorumla yanıma geldi ve konuşmaya başladı.İlk önce kollarını sıyırdı ve gördüğüm şeyle boğazıma kızgın demir yemiş gibi oldum.

Dirseğine kadar Anessa ve Zayn yazıyordu.Bunlar dövme değildi.Bıçakla veya kesici başka şeylerle yazılmış isimlerdi.

"Kendine acı vermek yerine yanıma gelebilirdin."dedim ve tekrar denize doğru döndüm."Biliyorum.Benim acım senden daha fazlaydı Zayn!.Sen ondan bana kalan tek parçaydın.Seni gördükçe acım daha fazla büyüyordu.Beni anlamanı bekledim.Ama sadece bekledim.."

"Ben seni o kaza da öldü bildim.Kendimi öyle ikna ettim ve şuan burdayım.Biliyor musun?Evde karımla çocuğum beni bekliyor baba."

Ona 3.kez baba demiştim.Her baba dediğim de bakışları değişiyordu.İçim de merhamet duygusu varsa dediğim gibi o da Kat'e aitti.

Kolumu kavradı ve bana sarılmaya çalıştı."Aile kurdun öyle mi?"

"Evet"dedim.Sesim gerçekten soğuk çıkıyordu.Eğer bana bunları yaşatmamış olsa şuan ona delicesine sarılıp ağlıyor olabilirdim.Ama hayır yapamam.

"Görmek isterim."dedi.Birden sinirlerim gerilmişti.

"Onlara seni ne diye tanıtmamı istersin?"Gözleri dolmuştu."Sana ayırdığım zamana yazık."dedim ve arabama doğru yürümeye başladım.Arkamdan ismimi sesleniyordu.

"Zayn.Lütfen dur."

"Zayn..Oğlum."

Oğlum..Oğlum..Oğlum...

Yıllardır hasret kaldığım kelimeyi söylemesiyle olduğum yere çakıldım.Ellerimi yumruk yaptım ve gözlerimi kapattım.Kapatmamla sıcak birşeylerin akması bir oldu.

"Baba."diye fısıldadım.Onun duymasını istemiyordum.Hızlıca arabamın kapısını açtım ve çalıştırdım.Gazı kökleyerek ordan uzaklaştım.Direksiyona vuruyordum hemde ağlıyordum.

"Lanet olsun baba!Lanet olsun."

Arabayı mezarlığa park ettim ve indim.Hemen annemin mezarına gittim.(ŞARKIYI MUTLAKA ŞİMDİ AÇIN)

Mezarına ulaşmamla yere çökmem bir oldu.Bu sefer bağırarak ağlamaya başlamıştım.

"O geldi anne.Babam geldi.Onu çok özledim anne."-hıçkırık-

Ellerimle göz yaşlarımı temizledim ve mezar taşının yanına oturdum.İsmini yazdığı yeri okşadım ve annemin dediklerini hatırladım.

Ne olursa olsun yakınlarına arkanı sakın dönme Zayn.Gözlerimden yine yaşlar süzülmeye başlamıştı.

"Peki sen neden bana arkanı döndün anne?."Hıçkırıklarım artmıştı.

Toparlandım ve yürümeye başladım.Ellerim cebim de hayatımı düşünüyordum.Çektiğim,çektirdiğim acıları.Ve şimdi ki halimi.

Hafif bir şekil de gülümsedim ve arabamın yanına geldiğimi fark ettim.Atladım ve eve doğru sürdüm.Bu arada hala babamı düşünüyordum.Küçükken oynadığımız oyunları,bana yaptığı süpriz maç biletlerini.

Direksiyonu sıkıca kavradım ve gazı kökledim.Etrafım da çalan kornaları umursamıyordum.Arabayı park ettim ve dikiz aynasından gözlerime baktım.Kızarmıştı.Hemen arka koltukta ki su şişesini aldım ve yüzüme su serptim.

Kapıyı çalar çalmaz Kat açmıştı.Hızlıca boynuma atladı.Arka da çocuklar bana bakıyordu.Harry ve Niall umut dolu gözlerle bana bakıyordu.Onlara kafamı olumlu anlamda salladım ve rahatlamalarını izledim.

Anessa Sarah'ın kucağındaydı.Kat yüzümü ona çevirdi ve dudaklarıma yapıştı.Niall'ın öksürmesiyle kendimize geldik.Kat hiç soru sormuyordu ve buna hiç şaşırmamıştım.Çünkü çocukların ona anlatacağını biliyordum.Riri birden geldi ve bana sarıldı.

"O nasıl Zayn?"

"Konuşmak istemiyorum."dedim ve gözlerimi kaçırdım.Riri ağlamaya başlamıştı.

"Onun için ağlama!"diye kükredim üstüne.Sonra Kat'in kolumu sıkmasıyla kendime geldim ve Ririye sarıldım.Kulağına eğilip "O iyi,sadece biraz yaşlanmış."dedim.Gülümsedi ve kafasını salladı.

Babamı affedebileceğimi sanmıyordum fakat denemekten zarar gelmezdi.Eskilere dönmeyi istemiyordum.İçim de az olan merhamet duygusunun büyümesini hiç istemiyordum.Çünkü biliyordum.

Ne kadar merhamet , o kadar ACI.