Nevermore ...ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ..

Nevermore. 2

"Junmyeon.."

မနက္ေစာေစာျမည္လာ bellသံ ေၾကာင့္
အိပ္မႈန္စုန္မႊားနဲ႔ တံခါးသြားဖြင့္ခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတဲ့သူက
..လက္ထဲမွာ ထမင္းဗူးလို ဗူးေလးကိုင္လို႔ရယ္...ဆံပင္ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပံုစံက သူ႔အျမင္မွာဘယ္လို ျဖစ္ေနမလဲ မသိေပမယ့္
သူကေတာ့ အိမ္ေနရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး hoddieတစ္ထည္နဲ႔ ပံုစံေလးကေတာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္႐ွိလွသည္...

"Oh Sehun အိမ္ေ႐ွ႕ကအိမ္ကို
ညကေျပာင္းလာတာပါ....အိမ္သစ္ေျပာင္းတဲ့အထိန္း
အမွတ္နဲ႔... "

လက္ထဲက ဗူးေလးကိုလွမ္းေပးရင္း ေျပာေတာ့
ညက ညဥ့္နက္မွ ပစၥည္ေတြေျပာင္းေရြ ့ေနၾကတာကို
သတိရမိသည္...ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ျခားအိမ္ေတြနဲ႔
ျခားနားစြာ ခရမ္းေျဖာ့ေျဖာ့ ေလးျခယ္ထားတဲ့
အိမ္ေလးက Junmyeon ပိုင္တာတဲ့လား..

"လာေလ..အိမ္ထဲ ခဏ ဝင္ပါအံုး.."

လက္ထဲက ဗူးကိုလွမ္းယူရင္း ေလာကြတ္ျပဳေတာ့
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ကာေျဖရင္း ကုိယ့္ေနာက္ကေနအိမ္ထဲ လိုက္ဝင္ေလသည္...

"ေရညႇိထမင္းလိပ္ပါ...မာမား က က်န္တာေတြထက္
ေရညႇိထမင္းလိပ္ ကိုပိုၿပီး အရသာ ႐ွိေအာင္လုပ္တတ္တာမို႔ ဒါပဲလုပ္ၿပီးလာပို႔လိုက္တာ..."

"Aww..Junmyeonက အေမနဲ႔အတူေနတာေပါ့"

"မာမားက တစ္ခါတစ္ေလမွ လာေနတတ္တာပါ"

"Aww"

"ဒါဆိုရင္..သြားလိုက္ပါအံုးမယ္.. ေန႔လည္
႐ႈတင္ ခ်ိန္နီးေတာ့မွျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့...Oh Sehunပင္ပန္းေနတယ္ထင္လို႔ ဖ်က္လို႔မရတာေတြ ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ schedule ေတြ ဒီေန႔နားထားေပးပါတယ္"

ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္း ထိုင္ရာက ေနထရပ္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္လဲေရာေယာင္ၿပီးရပ္လိုက္မိသည္...
သံုးႏႈန္းသြားတာ ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္ ေပမယ့္
စိမ္းသက္သလိုခံစားခ်က္ျဖစ္တည္သြားျခင္းကို
ဘဝင္မက်လွ....

"Junmyeon"

ေျခႏွစ္လွမ္းစာေလာက္ကိုယ့္ေ႐ွ႕ေရာက္ေနရာက
ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳး
အေနအထားမ်က္ႏွာ ဟာ မွန္ျပတင္းကိုျဖတ္လာတဲ့ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ အကူအညီေျကာင့္ Golden ratioနဲ႔
အတိအက် ေရးဆြဲထားတဲ့ ေရႊအခ်ိဳးက်ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို..