Bay Jeon

y

Annemin kolunu tuttum ve

Dur.

Dediğimde annem Yu Jin'in kolunu tutmayı bıraktı ve
bana döndü.

Durmam!Durmayacağım!Bu adını bile yeni öğrendiğim kızın senin 24 yıllık parlak hayatına kara bulutlarla çevreleyip hayatını mahveden kızı mahvedeceğim!

Gözlerim dolmuştu.Annem kendi çapında haklıydı.

Tek oğlunun biranda hapislere düşüp ağır yaralanması onun için dönüm noktası olabilirdi.

Ama...

Sorun şu ki,

Oğlu,
Bu kız için ölmeye bile hazır.

Annem ağlamaya başladı ve bandajlı elimi tuttu.Ardından avcumu açtı ve dudaklarını avcuma bastırdı.

Kıyamadım Jungkook,
24 yıl oldu kıyamadım oğlum,
Ben sana kıyamamışken elin kızı sana nasıl kıyar?

Defalarca kez avcumu öptü annem.

Gözlerim buhulanmaya başladığında bende kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım.

Kendime acıyordum.

Bu halime.

Aşkı için savaşan bir kahraman olacağımı düşünmüştüm.

Gerçekler,

Bok kahraman.

Ben olsam olsam,
Bokmen olurum.

Arkamda bıraktığım değerli insanları hiçe sayarak atıldığım saçma sapan işlerin şimdi farkına varıyordum.

Annemin hıçkırarak ağlamasından,Ha Neul'un uykusu gözlerinden,

Bencillik edip,
Daha açmamış bir çiçeği soldurduğum için,
Yu Jin'i.

Bencil bir insandım ben,

Mutluluk için,
Çok bencillik yaptım.

Yu Jin'i sevmek başlı başına yanlıştı,
Daha doğrusu,
Onu kendime aşık etmem yanlıştı.

Şuan ki halimi düşünecek olursam sağ tarafımda elimi sıkıca tutup,avcumun içine sayısız öpücük kondurup kendini sakinleştirmeye çalışan zavallı annem,
Sol tarafımda gözleri uykusuzluktan morarmış,güçlü gibi görünen,içten içe fırtınalar yaşayan Gökyüzüm var.
Az arkamdada,
Onun hayatını değiştirdiğim,kararttığım,onu delice sevdiğim,
Kanatsız meleğim Yu Jin var.

Ortadada bir adet,
Ben var.
İçindeki depremleri,sadece bir gözyaşıyla dışarı atan ben var,
Hayatındaki 3 yıldızı kaybetmek üzeri olan ben var,
Acımasızca,
Ailesini ve sevdiği kızı mahveden ben var,
Acınası hali olan ben var.

Kulağımda karışan ağlama,burun çekme sesleri uğultu gibi gelirken aniden gelen baş ağrısıyla boşta olan elimi alnıma götürdüm.

Başım...

Tabi beni takan yoktu.Ağlıyorlardı hala.
Bütün hastane bizi izliyordum.

Aniden omzumdaki elle irkildim.

Jungkook iyi misin!?

Yu Jin.Başımı hayır anlamında salladım.

Annem aniden panik yaptı ve saçma sapan bağırmaya başladı.

Baş ağrım dahada artmaya başladı ve dayanılmaz bir hal almaya başladı.

Birsürü kol yardımıyla hastane koltuğuna oturtturulduğumda Yu Jin dolu gözlerle önümde diz çökmüştü ve annemlerde doktor çağırmaya gitmişlerdi.