Bay Jeon

ü

Gece boyunca nezaret hanede kalmıştım.Annem ve Ha Neul'da bildiğim kadarıyla hastanede kalmışlardı.
Annem krize girince yorgun düşüp bayılmış ve Ha Neul da annemle kalmıştı.
Sabahın köründe nezarethaneden(umarım doğru yazmışımdır.Yanlışsada shshshsj)kelepçeler eşliğinde çıkarılıp mahkemeye götürülmüştüm.
Annemin bana tuttuğu özel bir avukat ile birlikle polisler eşliğinde konuşuyorduk.

Jungkook Bey,sizi elimden geldiğince savunup cezanızın azaltılmasını sağlayaca-

Sadece annemin sana verdiği paralar derecesinde konuşup git.Suçumu kabul edicem.

Yüzüme şaşkın bir biçimde baktı.

Ama benim işim b-

Sussana!Sananeki benim suçumdan ha!?Paranı alıp defol işte!Bende hapse gireyim!
Dayanamıyorum.

Gözümden bir yaş düşmüştü bile.Bütün gece Ay'ı izleyip ağlamıştım.Evet ağlamıştım.Aklımda hep aynı sahneler canlanıp durmuştu.Onunla uyuduğum gece...

Şuan berbat hissediyordum.Sanki şu hayatta gereksiz biriymişim gibi.Belkide öyleyimdir.Bilmiyorum.
Avukata o kadar çok bağırmama rağmen sesini bile çıkarmadan yanımdan ayrılmıştı.Bende tam arkamı dönmüş mahkeme salonuna ilerliyordum ki karşımdaki annemle duraksadım.
Annem bana yaklaştı ve beni iyice süzdü.Yüzüne acı bir gülümseme getirdi.

Sen eski masum oğlum değilsin artık.

Söylediği şeyle sadece sessiz kalabildim.Ama annem susmadı.

Sen benim gurur kaynağımken,artık utanç kaynağım oldun.

Söyledikleri çok ağırdı.Çok.Eğer konuşmaya devam ederse ölecek gibiydim ki konuşmaya devam etti.

Ama hapse girmene izin veremem.Asla...
Hapishanede bir kız yüzünden çürümene izin vermeyeceğim.

Dediği şeyle dolmuş gözlerim daha fazla dayanamadı.Ha Neul da kendi tespitlerini anneme anlatmış!Sinirleniyordum.Yu Jin'in konusu açılınca sinirleniyordum!

Anne,
Artık o kız yok.

Dedim ve anneme güçlü bir şekilde sarıldım.Annemde kollarını bana doladı ve sırtımı sıvazlamaya başladı.

Lütfen mahkemede dürüst ol oğlum.Gizli birşeyler kalmasın.Sana herşeyden daha çok değer veriyorum.Meleğim.

En son söylediği kelime kalbimde minik bir sarsıntıya sebep olmuştu.

Yalan.

Bu sözcük kalbimde büyük bir deprem yaratmıştı.

Gözlerim yavaş yavaş dolmaya başladığında mahkeme salonuna gittim ve oturmam gereken yere oturdum.Mahkemeyi izlemeye gelen kişile şöyle bir göz gezdirdim.5 kişiyi geçmiyorlardı.Aslında umrumda bile değildi.

Oturmam gereken yere oturdum ve sadece donuk bir ifadeyle duvara baktım.Baktım...

5 dakikaya kalmadan başlayan kararlandırma mahkemesi hiçte korku yaşatmamıştı bana.Çünkü beni etkileyen birşey yoktu.Ben hertürlü acı çekecektim.Çekiyordum.

Avukat ordan konuşuyordu,sonra mahkeme bir yandan konuşuyordu.Ara sıra annem ve Ha Neul konuşuyordu.Benim mahkememde konuşmayan tek kişi bendim.Dedikleri kulağıma uğultu gibi geliyordu.Duymak istemiyordum ve duymuyordumda.

Hep aklımda aynı anıları canlandırıyordum.

Elinin üstünden kalemi tuttuğum günü,sornada bana laf sokuşunu.