Haunted

27

Hidde heb ik nog nooit zien trainen. Het leek alsof hij die momenten probeerde te ontwijken, dat ik hem zag, terwijl hij trainde. Maar omdat we nu allebei tegelijk trainden konden we niet goed op elkaar letten, ondanks de glazen wanden. Maar ik was eerder klaar dan hij en keek toe hoe hij aan het speerwerpen was.

Zijn spieren leken twee keer groter dan normaal en stonden helemaal aangespannen. Zijn blik was geconcentreerd en gespannen, maar ook heel duister. Hij leek anders dan normaal. Hij leek agressief, niet zichzelf. Onbeheerst en gevaarlijk.

Zijn ogen waren zo donker en stonden zo woest, ik had ze nog nooit eerder zo gezien. Ik moest zelfs twee keer kijken om te zien dat hij het echt was, en niet een ander. Hij zag eruit alsof hij iedereen, die nu langs zou lopen, zonder pardon neer zou slaan.

Eerlijk gezegd schrok ik er best wel van. Toen Hidde doorhad dat ik hem bekeek, zag ik de schrik in zijn ogen schieten. Hij verstijfde even, maar kwam al snel weer in beweging. Hij kwam naar me toe en liep voor me uit naar de uitgang, zonder iets te zeggen. Aan zijn houding kon ik zien dat hij niet vrolijk was. Met een opgetrokken wenkbrauw liep ik achter hem aan. Had ik iets verkeerd gedaan? 

Hidde wachtte buiten op mij en keek met een gespannen uitdrukking voor zich uit, met een diepe frons op zijn voorhoofd. Ik ging naast hem staan en voelde me ongemakkelijk. Ik leunde wat heen en weer en beet op mijn lip door de spanning. Ik wilde de ongemakkelijke stilte doorbreken. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen, aangezien ik geen idee had wat er aan de hand is. Een sterk, vragend gevoel borrelde in mij op. Ik moest weten wat er aan de hand was, nu. 

We stonden nog altijd stil en verzetten geen stap. Hidde wist ook wel dat ik een uitleg verwachtte voor zijn vreemde gedrag op dit moment. Maar hij kwam maar niet. Het duurde me te lang en mijn geduld raakte op. Langer wilde ik niet wachten.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik, het kwam er nog geïrriteerder uit dan de bedoeling was. 

Hidde keek me met een verwijtende blik aan en staarde weer voor zich uit. Daarna verplaatste zijn blik zich naar de grond. Er waren sporen van verlegenheid en schaamte in zijn gezichtsuitdrukking te bekennen.
'Ehm,' begon hij, terwijl hij in zijn nek krabde. Afwachtend keek ik hem aan met een hand in mijn zij.
'Je had me niet moeten zien. Trainen, bedoel ik,' bracht hij er eindelijk uit.
'Schaam je je voor jezelf?' kaatste ik terug. Weer iets te bot. Hij schudde zijn hoofd, maar na drie seconden werd het schudden vervangen door knikken.
'Ja,' mompelde hij zacht. 'Ik uit mijn agressie op deze manier,' vervolgde hij.
'Dat zag ik,' zei ik kortaf. Nu echt veel te bot. Waarom moest ik nou weer zo reageren? Hij keek me gekwetst aan en keek snel weer weg. 
'Sorry, ik gedraag me als een bitch. Ik bedoelde het niet zo.'
Hidde keek even op, maar wendde gelijk beschaamd weer zijn blik af naar zijn schoenen en frunnikte wat aan de leren armband die hij droeg.

'Je bent vast geschrokken van mij net,' zei hij afwezig, met een onvaste stem. Na even nadenken knikte ik voorzichtig.
'Een beetje,' zei ik zacht, op fluistertoon.
'Ben je bang?' vroeg hij ineens rechtstreeks, terwijl hij me diep in mijn ogen keek. Ik schrok er een beetje van en keek snel naar de grond. Dit was de eerste keer in dit gesprek dat hij me recht aankeek, en het overviel me een beetje.
'Nee,' zei ik snel. Hidde legde mijn hand onder mijn kin en duwde hem wat omhoog, zodat ik hem moest aankijken.
'Ben je bang?' vroeg hij weer, heel zachtjes. Niemand anders had het kunnen horen. Nu keek ik hem ook in zijn ogen aan. Was ik bang? Voor Hidde? Ben ik dat zelfs ooit geweest? Mijn antwoord was duidelijk.

'Nee,' antwoordde ik eerlijk, ook op een fluistertoon. En vastbesloten. Waarom zou ik nu bang voor hem zijn? Hidde was nog altijd dezelfde jongen als hoe ik hem al kende. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht en zijn ogen leken iets op te lichten, maar alsnog zag ik verdriet in zijn ogen. Hij haatte het van zichzelf, de agressie die hij in zich had, en moest uiten. Dat was aan alles te zien. 
Hidde liet mijn hoofd weer los, draaide zich om en liep weg. Zijn schouders zakten wat naar beneden. Een golf van medelijden kwam door mij heen. Hij had nog veel te verwerken.
Ik keek hem na tot hij uit het zicht verdwenen was.