30

72 7 0
                                    

Ik hoorde mijn deur opengaan. Ik opende mijn ogen en keek naar de deur.
Hidde stond in de opening met een serieuze blik. Te serieus, naar mijn zin.
Dit was geen goed teken.

Ik ging snel rechtop zitten en keek hem afwachtend aan. Hidde perste zijn lippen op elkaar en hij had een ernstige uitdrukking op zijn gezicht.
'De eerste echte is binnen,' zei hij toen.
Een kwellend gevoel kwam in mij opzetten. Het liet mijn lichaam trillen en mijn hard bonken. Op dit moment was ik doodsbang voor wat er komen zou. Ze kwamen Anthorium binnen.
'Ze proberen ook de koepel te doorboren. Waarschijnlijk willen ze vanuit daar aanvallen, dan zal het nog ongeveer een dag of twee duren.' Hidde had zijn blik neergeslagen maar keek mij nu recht aan, met gefronste wenkbrauwen.
'Maar wij moeten ze voor zijn en ze buiten Anthorium aanvallen.' Dat waren de woorden die ik nooit had willen horen. Maar ze waren eruit. Vandaag begon de hel.
'Het is gestart,' zei ik.

Ik had vandaag van alles en nog wat getraind. Aan de mentale trainingen vandaag heb ik meer dan ooit gehad, voor mijn gevoel had ik het onder de knie. De laatste weken heb ik flink mijn conditie opgebouwd, die daarvoor gelukkig ook al niet slecht was.
Daarbij kon ik vechten en aanvallen op allerlei manieren. En vooral mijzelf verdedigen.
Ik had het gevoel dat ik er klaar voor was.

Na het douchen rende ik naar Hekate toe.
'Rebekka!' riep ze, toen ik binnen gerend kwam. Ze nam mijn hoofd tussen mijn handen en begon te praten in een andere taal. Geschrokken keek ik haar aan. Ze had haar ogen gesloten en haar grip op mijn hoofd werd steeds steviger. En ineens liet ze me los en stopte met praten. Dat leek verdacht veel op een spreuk. Een nieuwsgierig, en wat angstig gevoel kroop in mij omhoog. Ik wist niet eens wat ze deed.
'Je bent sterk, Rebekka. Je bent er klaar voor en je kunt het aan,' zei ze, terwijl ze me een schouderklopje gaf.
'Denk eraan, als je iemand moet pijnigen, dat je onthoudt waar je het voor doet!' zei ze. Ik knikte en glimlachte kort. Waarom glimlachte ik op een dag als vandaag? Misschien door mijn zelfverzekerde gevoel. Zonder erover na te denken omhelsde ik Hekate. Tot mijn verbazing ging ze erin mee.
'Maak er wat van!' riep ze toen ik wegliep. Wat een lieve vrouw.

Toen ik net buiten was, zag ik Hidde in de verte lopen. Ik rende naar hem toe. Toen hij me zag verscheen ook op zijn gezicht een kleine glimlach.
'Heb je even?' vroeg ik aan Hidde. Hij knikte. Ik nam hem aan zijn hand mee naar het perfecte weilandje aan de rand van Anthorium. Hier had ik hem altijd al een keer mee naartoe willen nemen, maar het kwam er nooit van. Nu was het het goede moment.
Even dacht ik aan het ijs, hoe ik hier zat toen het ineens zo koud werd, en hoe ik even later echt bijna bevroor. Ik zat op het randje. Maar snel liet ik die gedachte volledig gaan.
Het was nu goed.
We gingen tegenover elkaar in het gras zitten tussen de vrolijke bloemetjes in en naast het stromende beekje. Alles leek even weg te zijn. Alleen Hidde en ik waren hier.

Maar we moesten weer terug naar de realiteit. Ik kon nu niet gaan dagdromen. Hardop sprak ik uit waar ik zeker van was:
'Ik ben er klaar voor.' Nu het eruit was, voelde ik het ook echt. Ik voelde dat ik niet zal stoppen totdat ik alles gedaan had wat ik kon. Ik wilde mijn leven riskeren voor dit dorp, haar mensen en de rest van het land.
'Perfect,' antwoordde Hidde, met een glimlach. 'Dan kunnen we zo meteen omroepen dat het kan beginnen.'
Ik knikte. 'Maar Hidde, wat als één van ons..' Ik aarzelde en wendde gepijnigd mijn blik af naar de grond.
'Het niet overleeft?' maakte Hidde mijn zin af. Ik knikte terwijl ik naar het gras staarde. Hidde pakte mijn hand.
'Lieverd, ik zal er alles aan doen om jou in leven te houden,' zei Hidde zachtjes. 'Alles.'
Toen ik hem in zijn ogen aankeek wist ik dat het waar was. Hij zou zijn leven ervoor willen geven.
'Nee! Ik wil niet dat jou iets overkomt. Ik.. Ik weet niet wat ik zonder je moet,' gaf ik toe.
'Ik zal doen wat ik kan,' antwoordde Hidde. Ik keek in zijn ogen en knikte. Ze hadden iets droevigs. Ze waren donkerder dan normaal. Ik pakte zijn andere hand en speelde met zijn vingers. Met mijn gedachten was ik ver weg. Ergens was ik bang, maar het moest toch gebeuren. Dat wist ik. En ik zal volhouden, tot het einde. Ik zal volhouden tot mijn dood.

HauntedWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu