8

210 27 3
                                    

Ik had half hinkelend het flesje gepakt en was weer langzaam teruggelopen naar de rivier, waar Hidde stond. Zonder shirt. Ik had uitzicht op zijn gespierde bovenlichaam. Mijn mond viel open, maar ik klapte hem meteen weer dicht. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. 'Kun je het zien?' vroeg hij met een grote grijns op zijn gezicht. Shit, betrapt. 'Uhm. Dus. Ik ga dit flesje vullen,' zei ik en hield onhandig het flesje omhoog. Subtiele onderwerp wisseling. Had ik nou echt niks beters kunnen zeggen? Beschaamd keek ik weg van hem en vulde het flesje. Het zuiveren duurde zo'n halfuur. Ik wilde nog even het meertje in. Dit keer deed ik ook mijn jas en schoenen uit, de rest kon ik maar beter aan laten. Dat leek me wel zo handig. 'Ik ga wel even weg,' zei hij. Mooi. Kon ik mezelf en mijn kleren toch even wassen.

Toen mijn kleren en ik schoon waren, besloot ik even uit te rusten. Ik ging tegen een boom aan het water zitten en mijn gedachten schoten terug naar een paar dagen geleden. Vanaf het begin vroeg ik me al af wat ik die vrouw aangedaan had, en waarom het goed was. Of juist niet. Ik snapte het niet. Zou ik er ooit achter komen? Ik moest het eens een keer aan Hidde vragen. Ik dronk wat water, wat inmiddels al gezuiverd was, en liet wat over voor later en voor Hidde.

Er tikte iets tegen mijn arm. Ik keek opzij maar zag niks. Het was vast niks. Verbeelding. Maar ik voelde het weer. Maar dan op mijn schouder. Dit keer keek ik omhoog. Toen ik dat deed werden mijn ogen groot en bonkte mijn hart zo hard dat hij bijna mijn borstkas uit schoot. Meteen werden mijn gedachten één grote chaos. De mannen. Er zat er één van in de boom. Ik zocht mijn pijl en boog maar die had ik niet meegenomen naar de rivier. Die was bij Hidde. Vanaf hier kon ik hem niet zien. Misschien was Hidde wel niet in de buurt. Ik wilde opstaan en wegrennen maar het lukte niet. Waarschijnlijk kwam het door mijn been. Ik deed mijn mond open om te schreeuwen maar er kwam niks uit. De man sprong de boom uit en hield een mes tegen mijn nek aan. Hij grijsde en zijn ogen waren rood. Hij zag er onverzorgd uit. Het mes drukte hij steeds harder tegen mijn keel aan. Ik schreeuwde, maar het werkte niet. Ik schreeuwde nogmaals. Dit keer zo hard dat er echt geluid uit mijn keel kwam. En nog een keer. Dit was het einde. Ik zou nu vermoord worden. Op het moment dat het puntje van het mes in mijn huid zou moeten steken, schrok ik wakker.

Mijn hart bonkte in mijn keel en ik keek angstig om me heen. Ik klampte me vast aan de grond en ademde luid. Ik greep naar mijn keel. Niks. Ik keek om me heen, ook niks. Het was een droom. Nou ja, eerder een nachtmerrie. Hidde kwam met een bezorgd gezicht naar me toe gerend. Hij pakte mijn arm en kneep hem fijn uit bezorgdheid. 'Wat is er?!' vroeg hij buiten adem. Het kon dus toch, Hidde buiten adem. Ik schudde wild mijn hoofd. 'Niks,' hijgde ik. Hij wreef met een hand zijn ogen. 'Ik dacht dat ze er waren,' zei hij, nog steeds geschokt. 'Ik ook...' antwoordde ik. 'Wat was er dan?' Ik was al wat meer op adem gekomen. Ik vertelde hem mijn droom. Hij luisterde aandachtig. 'Je eerste nachtmerrie,' mompelde hij. Fijn. Er gingen er dus nog meer komen. Hidde was naast me komen zitten en wreef met zijn hand over mijn rug.

'Als je droomt,' begon hij, 'kijk dan naar handen en focus je op de tijd. Handen hebben een rare vorm, bijvoorbeeld te weinig of teveel vingers, en klokken hebben elke keer een andere tijd. Teksten zijn verder ook onleesbaar. Focus je hier voortaan op, dan weet je of je wakker bent of niet.' Ik knikte. 'Ik zal het proberen,' mompelde ik. 'Heb jij ze ook?' vroeg ik. 'Ja, heel vaak.' 'Hoe komt het bij jou?' Hij staarde strak voor zich uit en gaf geen antwoord. Gevoelig onderwerp dus. 'Sorry,' mompelde ik.

We zaten een tijd lang in stilte, maar geen ongemakkelijke stilte, vond ik. Maar dat was eigenlijk nooit zo bij hem. Uiteindelijk kwam er wat beweging. Hidde haalde wat eten tevoorschijn. Het waren bessen. 'Hier,' zei hij. Ik bestudeerde ze goed. Geen giftige bessen. 'Ze zijn niet giftig, eet ze nou maar.' Ik keek hem bestuderend en met samengeknepen ogen aan en haalde toen mijn schouders op en at ze. 'Wanneer heb je ze gehaald?' 'Net, toen jij hier was. En sliep.' 'Hm. Ik denk dat we vanaf nu beter niet meer ver van elkaar uit de buurt moeten zijn. Wat ik droomde, had zo in het echt kunnen gebeuren.' 'Je hebt gelijk,' antwoordde hij.

Ik hoopte dat we inmiddels al bijna bij onze eindbestemming waren. Maar misschien liepen we nu wel om, omdat we gisteren moesten vluchten. Ik liet het allemaal maar gebeuren. Hidde wist vast wel wat hij deed. Tenminste, dat hoopte ik maar.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Heeee! Dit is serieus mijn eerste a/n. :'D Maar ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden en evt. waarom, aangezien ik ook steeds wat minder reads heb. Dus alsjeblieft, comment en vote! Dat zou fijn zijn! En verder, houd jezelf niet tegen om een spelfout te verbeteren als je er één ziet. Daar ben ik alleen maar blij mee.
Maar in ieder geval, thanks voor het lezen, en laat het weten als je een update wilt! 
Dit hoofdstuk draag ik op aan xOreoLovex, omdat ik dankzij haar geüpload heb, ghehe. 

Ja. Dus dat. Thanks allemaal! 
xx

HauntedWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu