29

72 8 2
                                    

Alles was wazig.

Ik hoorde wat geluiden en af en toe een stem, maar kon ze niet plaatsen. Het enige waar ik aan kon denken, was; koud. Koud, koud, koud. Het spookte door mijn hoofd. Ik kon wel kijken, maar wat ik zag drong niet tot me door. Ik kon mijn ogen sluiten, maar kon niet slapen. Ik kon eigenlijk niks. Ook had ik geen besef van tijd. Hoe lang ik hier al was, daar had ik echt geen idee van. Misschien een halfuur, misschien wel een aantal dagen. Ik wist het echt niet. Ik voelde dat er zachtjes tegen mijn schouder geduwd werd maar kon niet reageren. Waarschijnlijk moest ik doen wat heel moeilijk voor mij was; afwachten en geduld hebben. Ik probeerde dus te knipperen, maar wist eigenlijk niet eens zeker of deze beweging wel echt was, of slechts mijn verbeelding.

Langzaam kwam mijn besef weer terug. Ik voelde dat ik klappertandde, dat ik rilde. Nu spookte de koude niet alleen door mijn hoofd, maar ik voelde het ook, van het bovenste punt van mijn hoofd tot aan mijn tenen, die ik eigenlijk niet eens meer kon voelen.
Ik merkte nu ook dat ik op de bank lag. Er lagen een aantal dekens over me heen. Mijn ogen had ik gesloten, maar ik opende ze nu langzaam. Mijn beeld was eindelijk redelijk duidelijk. Ik lag in de huiskamer op de bank en er lagen drie dekens over me heen. Die van mezelf, die van Hidde en een fleece deken. Ik trok ze verder over me heen, voor zover dat mogelijk was.
'Rebekka?' hoorde ik vragend achter me. Ik draaide mijn nek een stukje en zag dat Hidde naar me toe rende. Duf keek ik naast me, waar hij nu zat. Hij legde zijn handen op mijn wangen.
'Je bent warmer!' fluisterde hij opgelucht. 'Maar nog altijd ijskoud,' kwam er achteraan. Hij drukte een kus op mijn koude voorhoofd. Zelfs op dit moment kreeg ik het warmer van Hidde's aanrakingen. De warmte verdween alleen meteen weer en maakte plaats voor koude. Ik bekeek mijn armen. Ze zaten vol met schrammen. Snel stopte ik ze weer weg.

Als ik nou niet zo eigenwijs was geweest en meteen naar huis gegaan was toen het kouder werd, dan was er niks aan de hand geweest. Maar ik was blij Dat Hidde al thuis was, en niet bevroren ergens achtergebleven was. Hidde stond op en ging op de stoel schuin naast de bank zitten.
'K.. Koud,' stotterde ik schor, terwijl ik mijn hand een stukje naar Hidde uitstak. Hij begreep mijn hint en kwam weer naar me toe. Ik schoof een stukje op en Hidde ging heel voorzichtig naast me liggen. Hij drukte mij stevig tegen zich aan waar ik het meteen iets warmer door kreeg.

Kuchend werd ik wakker. Ik was blijkbaar eindelijk in slaap gevallen. Het kuchen veranderde in hoesten en het werd steeds erger. Fijn, ik had dus ook kou gevat. Ik kreeg tranen in mijn ogen van het hoesten en eindelijk nam het weer wat af. Hidde lag nog steeds naast me en wreef met zijn hand over mijn schouder.
'Wow, gaat het?' Ik knikte kort en veegde de tranen uit mijn ogen. Ik hoestte nog wat na maar uiteindelijk stopte het gelukkig. Nog steeds had ik het koud. Het was wel al iets minder. Toch schoof ik weer wat dichter tegen Hidde aan, want warm had ik het zeker niet.
'Hoe lang sliep ik?' vroeg ik, nog meer schor dan ik eerst was.
'Halfuurtje.' Ik zuchtte geërgerd, zo kort?
Praten deed veel pijn en putte mij uit, maar ik wilde zo graag meer weten. Net toen ik de volgende vraag wilde stellen, was Hidde mij voor.
'Ik hoor je,' fluisterde hij.
Ik glimlachte en begreep meteen wat hij bedoelde. De vraag schoot door mijn hoofd hoe lang ik hier al lag sinds ik hier binnen kwam gelopen. Of eigenlijk gevallen.
Ik zag Hidde nadenken. Hij wist precies wat ik dacht. Maar ik vond het niet erg. Ik kon het immers afsluiten, als ik dat graag wilde. Maar dat wilde ik niet.
'Ik denk een uur of vier, maar het leek echt als dagen,' zei hij. Ik knikte zwakjes. 'Ik had bij je moeten blijven vanmiddag. Als ik niet was gaan trainen, was dit allemaal niet gebeurd. Het spijt me zo,' fluisterde Hidde droevig. Ik keek hem vragend aan en zag dat hij het echt meende. Nu boeide het me niet of praten zeer deed. Ik deed het maar gewoon.
'Misschien waren we dan allebei buiten. Dan kw.. kwam jij ook zo..' Ik kon mijn zin niet afmaken door mijn dufheid.
'Shit, sorry,' zei Hidde.
'Het is oké,' kreeg ik eruit. 'Ook va.. van vanmiddag,' ik haalde adem en zakte toen weg in een vreemde soort slaap.

HauntedWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu