Master Casanova (Master #1) (Completed)

MCCO 41 - #Prince

Chapter 41

Nakapangalumbaba ako sa bintana. Maraming pumapasok sa isip ko. The thing is, I'm still drunk and sleepy but the fact that I'm with Castielle inside his car taking me to wherever unknown kept me awake.

First of all, nasa isip ko parin ang kinalaman ni Arixton three years ago. I barely even know him, hindi kami magkakilala at kahit nag-aaral ako sa Thaguro ay hindi ko siya nakikita. Mabibilang ko lang sa daliri ko ang mga araw na nakita ko siya.

Marami akong nadiskubre sa gabing ito. That Ynesa might be one of Arixton's minion. I remember how she convinces me to do such childish thing.

Kung plano ito ni Arixton, napakaisip bata niya. Kung may alitan sila ni Castielle sana hindi niya nako dinadamay. Ngunit anong magagawa ko? Ang demonyo ay walang pakialam sa madadaanan niya makuha niya lang ang gusto.

But, what is his motive? Gusto niya bang turuan ng leksyon ang pinsan niya? May nagawa bang kasalanan si Castielle sa kaniya? Hindi ko alam kung bakit kailangan pa akong idamay?

Pinaglaruan lang naman ako ng lalakeng to. Ang dami ko nan gang nalaman ngayong gabi, ngunit ang nag-iisang katanungan na laging pumapasok sa isip ko tatlong taon na ang nakakalipas.

Did he even love me? I know this is sound pathetic, alam ko na ang sagot three years ago, dahil kung mahal niya ako hindi niya ako paglalaruan.

But then, when I came back home I discover things that I failed to know back then. Things that made me confused. Things that's overwhelming.

Just like now... Why is he being like this? I know he has a girlfriend, si Loraine na baka isa sa mga babae niya na nagsinungaling na tatlong taon na sila.

Babaero parin siya sa buong tatlong taon kaya ano nanaman ito? Gusto niya bang ulitin ang ginawa niya sakin? Gusto niya ba kong paglaruan ulit? But, why?

Napahimas ako sa pisnge ko. Hanggang ngayon ay ramdam na ramdam ko parin ang hapdi at bakas ng kamay ni Susaine. This is his fault. Napaka-assuming kasi na kami ni Staven kaya ayan.

"Does it hurt?" biglang tanong niya.

Hindi ko siya sinagot dahil baka magtalo nanaman kami. Hindi ko talaga minsan napipigilan ang bibig ko lalo na't maraming gumugulo sakin ngayon. Sobrang litong-lito ako.

Akalain mong masaya pa siya dahil umiyak ako at napagtanto kung anong epekto niya sakin? Masaya ata siya dahil may nararamdaman ako sa kaniya at madali niya kong mapapaikot ulit.

"I'm sorry..." he sincerely said.

Sorry for what, asshole? Damn you! Hindi ko parin siya sinagot. The city lights are calming me a bit.

Naramdaman ko ang kamay niya saking pisnge kaya napatingin ako sa kaniya bago ko ito alisin.

"Get off." Kalmado kong sinabi at dumiretsyo ng tingin.

Binalik niya ang isang kamay niya habang ang isa'y nakahawak sa manibela. Nguint ng tabigin ko ito ulit ay dalawang kamay niya na ang humawak.

His touches were soft like he was slightly massaging it with his thumb. I remember his touches back then, kahit tatlong taon na ang lumipas, naalala ko pa ang mga hawak niya na tila ayaw kang pakawalan.

"Ano ba! Just drive! Pwede ba?!" singhal ko at muling tinabig ang mga kamay niya.

He flicked his tongue so I felt his frustration. Magdusa ka!

"I told you I'm sorry... Sorry for everything. And we'll talk..."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Why do you keep on saying that we needed to talk when we're already fucking talking? Ano ba talaga ang gusto mo, Castielle!?" asik ko at hinarap siya.