Damian

Back to Hell

Het was nog licht buiten. Maar daar bracht ik verandering in. Pikzwarte wolken vulden de lucht. Het leek net een nacht waarin de maan niet scheen. Daarna begon het te onweren. Ik grijnsde. Het was bijna genoeg om iedereen weg te laten vluchten. Omdat ik zo de pest aan iedereen had, liet ik de bliksem een aantal keer rond me inslaan. Soms vergde dat slachtoffers. Nu brak er volledige paniek uit. Ik haalde een paar kelen door en transformeerde toen naar het beest. Ik sloeg mijn vleugels uit en vloog weg. Het liefst had ik iedereen vermoord, maar ik vond het goed zo. Ze konden het navertellen. Daar kwamen dan weer parodieën op en zo werd iedereen bang voor me. Dat was wat ik wilde opwekken. Van die angst werd ik sterker en zo kon ik weer meer mensen bang maken. Het zou me onoverwinnelijk maken. Wat waren mensen toch domme wezens. Zulke domme wezens....

Ik vloog zo hoog ik kon. Recht omhoog. Toen ik merkte dat ik niet verder kon, liet ik me vallen. Het was heerlijk om dat gevoel mee te maken. Het jeukende gevoel in je maag. Het voelde angstaanjagend. Voor mij was het meer een oude vriend die ik weer een keer omhelsde. Ik keek naar beneden. Het duurde wel eventjes voor ik bij de grond aankwam. Ik sloeg een aantal keer met mijn vleugels om meer snelheid te krijgen. Nu was ik er bijna. De grond kwam dreigend dichter en dichterbij. Ik opende de poort tot de onderwereld. De aarde brak open en er verscheen een portaal. Ik dook er in. Meteen werd alles donker om me heen. Ik voelde dat het warmer werd en dat ik een aangenaam gevoel kreeg. Het gevoel van dolende hopeloze zielen. Ik was terug in de Hel. Mijn thuis. Ik klapte mijn vleugels open en landde op de grond. Emotieloos keek ik naar de rivier van zielen. Ze keken allemaal hulpeloos naar me op. Ik wendde mijn blik af en liep op het kasteel af.

De deuren openden voor me toen ik ervoor stond. Het voelde anders aan dan de eerste keer dat ik naar binnen liep. Het voelde meer mijn thuis, maar niet alleen dat. Het voelde alsof het kasteel nu mij gehoorzaamde. Ik liep naar de eetkamer. Er stonden 3 butlers op me te wachten. Ze liepen gehaast op me af toen ze mijn verbaasde gezicht zagen. 'Het is uw vader heer. Hij is vanochtend overleden.' Ik keek hem aan. 'Waar is het gebeurd?' vroeg ik hem. 'In zijn slaapkamer heer.' liet een tweede butler me weten. Ik haastte me naar mijn vaders vertrek. Hoe kon hij zijn overleden? Het was een duivel. Een duivel kon niet zomaar sterven. Toen ik eenmaal de deur had opengetrokken, zag ik inderdaad mijn vader op het bed liggen. Ik ging naast hem zitten en hield zijn hand vast. Normaal gesproken zou die ijskoud zijn als iemand dood was, maar bij ons duivels was het anders. We zouden langzaam steeds warmer worden, tot we van binnenuit zouden verbranden. Tot die tijd zouden de geesten van vader en zoon nog contact kunnen maken met behulp van telepathie. Ik riep zijn geest op. Ik wilde zijn stem nog een laatste keer horen.

'Mijn zoon. Het spijt me dat ik je zo vroeg verlaten heb.'

'Het maakt niet uit pap, maar vertel me op zijn minst hoe het nu verder gaat.'

'De butlers zullen je helpen met je opleiding als duivel. Hoe het er in de hel aan toegaat. Maar als je ervoor kiest om niet in de hel je thuis te hebben, maar op het oppervlak, dan zal je een vrouw moeten zoeken en haar beschermen zo lang als je leeft. Verder mag je mensen verleiden om zich bij je aan te sluiten, of hun eeuwige macht, sterkte of weet ik veel wat te verkopen in ruil voor hun ziel. Je wordt er zelf ook sterker van, dus het is dan een win-win situatie.'

'Maar als ik besluit om op het oppervlak te leven, mag ik dit dan ook doen?'

'Dat besluit je dan helemaal zelf. Ik geef je enkel raad. Zie je, jij bent de heerser van het kwaad. Jij regeert over het kwade. Je mag zelf uitmaken wat wel en niet mag, zolang het maar kwaadaardig is. Er staat jou niemand in de weg. Zelfs niet de Goden. Zij vinden het juist fijn als er chaos uitbreekt. Dan word er weer aan hen gedacht en wordt er weer om hun gebeden.'

'Dank u vader. Ik denk dat ik het snap. Maar nog een laatste vraag. Wat gebeurd er met u als u opgebrand bent?'

'Dat weet ik zelf ook niet. Maar mijn voorouders hebben me al verteld dat het pijnloos is en dat ik snel met hun zal zijn. De weg ernaartoe zal lang duren, maar dan krijg ik de tijd om over mijn fouten na te denken.'

'Ik wens u veel succes vader.'

'Dank je, mijn zoon. Ik wens jou ook veel succes in je leven als Duivel.'

Toen werd het contact verbroken. Ik zag mijn vader al deels oplossen in vuur. Zijn armen begonnen vlam te vatten en zijn haren verdwenen. Ik keek er zonder pijn naar. Het leek heel natuurlijk en gewoon, ookal was dat helemaal niet zo. Nu lagen er alleen nog wat botten. Ze begonnen ook te branden. Je zag het bot verschroeien en zwart blakeren. Uiteindelijk brak het en keerde het tot as. Ik schepte wat as op en liet het van mijn hand in mijn andere hand vloeien. Met een spreuk maakte ik er een hanger omheen. Toen de ketting aan mijn wensen voldeed, hing ik die om mijn nek. Zo zou ik mijn vader altijd kunnen bereiken wanneer ik hem nodig had. Ik stond op van het bed en liep de kamer uit. Daarna liep ik naar beneden. Ik kwam de butlers weer tegen.

'Mijn heer. Het spijt ons van uw vader.' condoleerde een butler. Ik wimpelde zijn condoleance af en vertelde hem dat het niet nodig was. Mijn vader zou altijd bij me zijn. Waar ik me een beetje druk om maakte, was dat ik nooit snel genoeg zou kunnen leren hoe ik een duivel moest zijn. Alsof mijn gedachten verhoord waren, verscheen er een man in de kamer. Hij had een koffer vast, een getinte bril op, zwart pak aan, zwarte glimmende schoenen en een grimas op zijn gezicht. Hij was mijn leraar. 'Waar zullen we mee beginnen?' vroeg hij. 'Met uw naam meneer.' zei ik. 'Mijn naam is Arthur en ik zal u leren een ware duivel te zijn.'

Einde

Hallo allemaal! Dit was het einde van het eerste deel van Damian. Ik hoop dat jullie het boek leuk vonden. Ik heb een vraagje voor mijn vervolg. Zal ik dan Damian's ontwikkelingen beschrijven, of de manier waarop Damian omgaat met zijn krachten en mensen hun ziel laat verkopen?

Laat het me weten!

Groetjes Lisa