Damian

Awareness

Ik kon nog net op tijd buiten het hok glippen waar de motors stonden, voor Branko, Kay en Levi naar binnen kwamen. Gelukkig had ik mezelf nog onzichtbaar gemaakt, want zonder dat was ik allang gezien. Ik hoorde Levi ineens vloeken. Branko en Kay kwamen blijkbaar zo snel ze konden naar Levi gerend, want iemand viel over een schroevendraaier en vloekte ook. 'Wie de f*ck heeft dit gedaan!' 'Ja, hoe moet ik dat weten!' riep Branko bijna hysterisch. Horend aan het zwijgen van Kay wist ik, dat hij ook geen idee had. 'Ik ga serieus meteen naar de leraren.' riep Levi. En hij liep naar de deur waar ik de hele tijd onzichtbaar had gestaan. Ik schakelde het uit. 'Niet zo aardig hè, iemand anders zijn fiets mollen.' zei ik. Levi schrok zich een ongeluk. Ik kon een grimas net niet inhouden. 'Oh hemel, wat is er met je scooter gebeurd!' zei ik net alsof het me iets kon schelen. 'Ja, die is door iemand erg vernield en ik ga de dader een lesje leren.' Ik trok een wenkbrauw omhoog. Ik kon Levi's woede bijna voelen. Het gaf me extra alertheid. Het maakte me weer extra sterk. Ik glimlachte. Dat maakte hem nog kwader, en hij vloog me aan. Voordat hij het doorhad, was ik al uitgeweken. Hij lag ondertussen al buiten. Een trage van begrip zijnde genaamd Branko, had nu pas ontdekt dat ik de dader was. Hij kwam dreigend op me afgelopen samen met Kay. Ik deed net alsof ik bang was en liep "geschrokken" naar achteren. Ook Levi was overeind gekrabbeld en stapte dreigend op me af. 'Oh nee!' riep ik zo sarcastisch mogelijk. 'Ik word omsingeld.' Ik legde mijn hoofd in mijn nek en kon een bulderende lach niet stoppen. Heel het schoolplein vulde zich met mijn echoënde lach. Ik zag dat Kay er kippenvel van kreeg, dus ik keek hem sceptisch aan. Er ging een rilling over zijn rug heen. 'Oh, ben je bang? Ik kan je angst hier voelen.' zei ik met één van de ergste grijnzen op mijn gezicht. Kay stopte met naar me toe lopen. In plaats daarvan begon hij achteruit te lopen. Als Branko er niet was geweest, was hij met zijn staart tussen zijn benen weggerend. Branko keek hem zo woedend aan, dat Kay wist, dat als hij zou wegrennen helemaal bang moest zijn. Toen vielen ze me allemaal tegelijk aan. Ik was weer door mijn snelheid al aan hun aanval ontsnapt voordat ze me te pakken hadden. Ik voelde dat ze kwader werden, maar ik had geen zin om al hun domme aanvallen te ontsnappen, dus bleef ik stil staan. Branko beukte als eerste tegen me aan, maar wonder boven wonder bleef ik stijf stilstaan, en voelde ik zijn pols breken die hij op een verkeerde manier had neergezet. Ook Kay en Levi knalden tegen me aan. Verward kwamen ze overeind. Alleen Branko bleef kreunend liggen. Ik lachte. 'Eigen schuld.' En toen liep ik aan. Kay en Levi waren te bezorgd om achter me aan te gaan. Ze keken me na. Toen ik voelde dat ze heel eventjes niet keken, maakte ik mezelf weer onzichtbaar. Net op tijd voelde ik hun zoekende ogen weer. 'Huh? Waar is hij gebleven?' Hoorde ik Kay zeggen. 'Hij was er net nog.' Ik moest glimlachen. Met mijn handen op mijn rug gevouwen liep ik naar huis. Zo ver was het nu ook weer niet.

Eenmaal thuis ging ik achter mijn laptop. Ik stuurde de video voor Cindy naar haar toe. Ze reageerde bijna meteen met 'thx' terug.

"stuurt een video"

thx!

Hey, heb je trouwens Skype?

Ja, hoezo?

Ik wil je iets vertellen over vanmiddag.

Is prima. Ik heet Cindy4Ever

Okey, ik heet DamianHellenburg

Kk, ik zie je zo.

Jup tot zo.

Even later begon onze call. Ik vroeg haar eerst of ik haar kon vertrouwen. Dat ze het aan niemand kon vertellen, ik had namelijk iemand nodig waarmee ik mijn aparte dingen kon delen. Ze knikte. 'Ik heb toch geen vrienden aan wie ik het kan doorkleppen, dus ga verder.' Ik knikte. Ik vertelde haar alles over mijn ervaringen met de jongens en over het geval van het weer, de telepathie, het onzichtbaar worden, mijn brandende handen, ongevoeligheid voor warm en koud en mijn super zintuigen en reactievermogen. Ze luisterde heel geboeid. 'En je weet heel zeker dat je niet high bent ofzo?' Ik keek haar een tikkeltje geërgerd aan. 'Gast, ik maakte een grapje.' 'Okey, maar ik ben echt serieus.' 'Kijk op google, die heeft altijd wel antwoorden.' 'Al gedaan. Het meeste komt wel uit op geesten, demonen en volgelingen van de duivel. Maar daar geloof ik allemaal niet in.' 'Type dan eens in: Zoon van Duivel.' Ik keek op de naam die ze me gaf me allerlei antwoorden. Damion, oftewel Damian in het Duits, was een naam voor de zoon van de Duivel. 'Okey, het zegt dus dat ik een naam heb van een zoon van de Duivel.' 'Ja en je achternaam dan... Hellenburg was het?' 'Ja' 'Kijk daar eens op.' 'Het laat me allemaal plaatjes zien van het kasteel Hellenburg in Zeeland.' 'En jij hebt gewoond in?' 'Utrecht.' zei ik. 'Nee, dat is dan voorgelogen.' zei ze. 'Kan niet. Ik ben geadopteerd en die mensen zeggen nooit iets tegen me. Ik heb trouwens de eerste zeven jaar in Utrecht gezeten in een wezen centrum, dus.' zei ik. 'Ooooh, dat verklaard veel. Is je naam nooit aangepast naar de naam van je nieuwe "familie" dan?' 'Nee daar hebben ze nooit tijd voor gehad.' Ik keek in de geschiedenis van het kasteel. Ik zag dat het ergens rond 1477 gesloopt was. 'Waarom is het gesloopt?' vroeg ik. 'Het kasteel was door een ontploffing of veldslag ingestort. Maar legendes zeggen, dat het door de Duivel was vernietigd. Het kasteel zelf was bijna oninstortbaar, dus je kunt zeggen dat het erg indrukwekkend was in die tijd.' Ik knikte. 'In alle mythes zitten wel een kern van waarheid.' zei ik. 'Hoe ben je trouwens in dat weeshuis terecht gekomen?' vroeg Cindy. 'Ik heb geen idee. Als ik aan die tijd terugdenk kan ik me nog vaag een verdriet voelen. Iets met mijn moeder. Verder is mijn geheugen volledig weg.' 'Wow, man, jij zit echt diep in de shit.' Ik moest lachen. Ik mocht die Cindy wel. 'Ff een hele weirdo vraag hoor, maar hoe voel jij je op dit moment?' 'Hoezo?' vroeg ik verbaasd. 'Nou gewoon, ik ben op dit moment blij, voel me lekker.' Ik keek haar raar aan. Ik was neutraal. Maar wat was blij? Hoe was je blij? 'Ik was vanmiddag denk ik blij. Toen moest ik lachen toen ik de jongens een beetje aan het treiteren was.' 'Dat is geen blij. Dat is.... hoe noem je dat.... idk. Het is in ieder geval geen blij.' 'Oh.' Dat was het enige wat ik kon uitbrengen. 'Okey, ik doe een gokje. Voel je je meestal kwaad. Dat je in een roes zit, je je kokend vanbinnen voelt? Natuurlijk hoeft dat niet erg extreem te zijn, maar dat je weet dat het er zit? Wachtend om naar buiten te komen.' Ik moest nadenken. Ik voelde het wel, maar het was zo gewoon. Het zat er van vroeger al, maar het rare was dat ik nooit op iemand kwaad was. Ik was gewoon zo. Ik vertelde het haar zo. 'Net wat ik dacht. Ik wil je niet laten schrikken hoor, maar ik denk dat jij hem bent...' 'Wie ben ik dan?' 'Ja hem, jeweetwelwie.' 'Ik heb echt geen idee wie je bedoelt met "hem".' zei ik nu wat kwader. 'Okey, okey... Hem, de zoon van de Duivel.' zei ze rustig. 'Nee, dat kan niet. Ik ben hem niet.' 'Hoe kun je dan al die dingen verklaren?' 'Ik ben hem niet.' zei ik nu waarschuwend. 'Echt wel! Hoe kun je dan zonder moeite dat pentagram tekenen?' 'Ik ben hem niet!!!' zei ik nu kwaad. Terwijl ik dat zij hoorde ik een keiharde donderslag buiten, en voelde ik de grond beven. 'Holy sh*t man! Je ogen.' Ik bedaarde wat. 'Wat was er met mijn ogen?' 'Ze begonnen te branden. Wacht ff, ik heb het opgenomen.' Verbaasd keek ik naar haar. 'Hoezo opgenomen?' 'Gewoon voor het geval dat.' glimlachte ze. Ik kreeg een filmpje van haar binnen. Ik zag heel mijn woedeaanval weer. Op het moment dat ik de donderslag hoorde, transformeerden mijn ogen. Ze begonnen inderdaad te... branden. Misschien had Cindy wel gelijk. Misschien was ik wel de zoon van Hem. De zoon van de Duivel.

Hè hè, weer een mooi hoofdstukje af. Hoe vonden jullie hem? Laat het me weten! Groetjes Lisa xxx