Damian

Suprise!

Na een tijdje wachten hoorde ik de pauzebel gaan. Direct erna hoorde ik, met mijn goede gehoor, stoelen aangeschoven en tassen ingepakt worden. Daarna werden er deuren opengegooid en kwam het oorverdovende lawaai van leerlingen vrij, die blij waren dat ze eindelijk pauze hadden. Na een tijdje zag ik de eerste leerlingen al van de trap af komen lopen. Stuk voor stuk liepen ze langs me en allemaal dachten ze precies hetzelfde. Nu ja, niet allemaal. Ze dachten allemaal: Is dat Damian?! Behalve Branko. Hij stond stil op de trap toen hij me zag. Maar bleek zicht uiteindelijk te bedenken. Hij liep naar me toe terwijl hij dacht: Hoe kan het, dat hij hier nog naar school durft te komen? Ik zat op zijn plek, en ik zag duidelijk aan zijn gezicht dat hij dat niet prettig vond. Ik keek hem aan. Mijn uitdagende blik. En hij werkte zoals ik verwacht had. Branko en zijn vrienden liepen met hem mee. Hij had er een heleboel bijgekregen, waarschijnlijk nadat iedereen die video had gezien. Ik moest een glimlach onderdrukken. Dit ging nog leuk worden. Meteen toen hij iets tegen me wilde zeggen, stond ik op waardoor ik hem het zwijgen oplegde. 'Dat is lang geleden.' Zei ik half opgewekt, half uitdagend. Hij leek iets van zijn stuk gebracht en daar maakte ik gebruik van. 'Weet je, eigenlijk ben ik je erg dankbaar dat je me in elkaar geslagen hebt. Zonder dat had ik mijn vader nooit gevonden.' Hij moest lachen. Hij dacht dat ik met hem solde, maar het was alles behalve dat. 'Ik denk dat je nog niet genoeg hebt geleerd.' Zei Branko. 'Laten we maar naar buiten gaan en het daar uitpraten.' Ik wist wat hij met me van plan was, dus liep ik mee. 'Met alle plezier.' Zei ik oprecht. Het leverde twee of drie verbaasde blikken op, maar die verdwenen al snel toen we naar buiten liepen.

We liepen richting de plek waar ik eerder in elkaar geslagen was. Je zag mijn bloed nog op de grond liggen. Binnenkort zou het niet alleen mijn bloed zijn. Meteen werd ik omsingeld door de groep. Hoeveel mensen waren het? Twaalf? 'Weet je, ik heb niet alleen mijn vader ontmoet. Ik heb ook mijn ware ik ontmoet. En ik ben sterker en beter geworden.' Toen ik dat zij, begonnen mijn ogen te gloeien. Het vuur wat er al flikkerde leek nu vol open te gaan. Het leek een paar meelopers af te schrikken, maar het was niet genoeg om hun weg te sturen. Ze waren te nieuwsgierig. Ik besloot een voorbeeld te nemen. Zodra ze me aanvielen zou ik die blokken en aanvallen. Een nieuwe gast besloot om dat als eerste te doen. Hij wilde zijn vuist in mijn gezicht planten, maar door mijn snelle reactievermogen en mijn kracht, hield ik de vuist met gemak tegen. Daarna draaide ik de vuist om en hoorde ik hem kraken. De jongen schreeuwde het uit van pijn. Ik lachte. Ik voelde al wat angst omhoog komen bij sommigen. Branko liet er helaas geen gras over groeien en stuurde dus twee man op me af. Ze kwamen dreigend op me afgelopen. Ik wilde hun eerst aanvallen, maar bedacht me toen. Ik kon hun ook pijn laten ervaren. Alsof ze levend uit elkaar gescheurd werden. Daarvoor hoefde ik maar één woord te zeggen: 'Pijn.' Meteen stortten ze op de grond en begonnen ze hard te krijsen. Branko zette geschokt een stap achteruit. En met hem de rest van het groepje. Ik besloot om hen nog wat te treiteren. Ik riep de donderwolken op. Het werd meteen pikkedonker. Ik tilde mijn handen iets omhoog en liet toen de Dark Matter uit mijn handen vloeien. Direct nadat het de grond raakte werd het een slang. De zwarte slang die ik eerder had gebruikt. Hij gleed eerst over de grond. Alle kandidaten onderzoekend. Daarna leek hij een slachtoffer te kiezen. Het was Kay. De slang richtte zich op om daarna weer te gaan liggen en naar Kay toe te glijden. Hij kroop naar het been en klom zo via de buik naar de nek. Kay kon zich niet meer bewegen van angst. Die angst leek de slang te hebben aangetrokken. De slang was nu aangekomen bij zijn nek. Hij keek waar de halsslagader zich bevond. De slang begon te sissen. Zonder dat je het goed kon volgen was hij naar de nek van Kai gevlogen en had erin gebeten. Daarna was hij van de nek afgesprongen terug op de grond. Hij kroop nu via mijn been omhoog naar mijn hand. Hij loste op in Dark Matter en dat verween weer in mijn lichaam. Intussen begon Kai erg wit weg te trekken. Hij zette een aantal stappen naar voren en zakte op zijn knieën. Daarna begon hij te hoesten. Hij hoestte zijn eigen bloed op. Kay werd nog bleker en viel uiteindelijk languit op de grond. Dood.

Ik had heel het tafereel zitten aankijken. Toen het afgelopen was, keek ik tevreden naar Branko. Hij keek me verafschuwend aan. 'Wat BEN jij?' vroeg hij een tikkeltje geschokt. Ik lachte. De diepe angstaanjagende lach schalde over het plein. 'Wat denk je?' vroeg ik hem. Het bleef stil. 'Je zult er snel genoeg achter komen. Ik zie je terug in de onderwereld.' Hij keek me geschokt aan. Hij wist het. 'Leuke verrassing hè? Misschien heb je nu wel geleerd dat er niet met me te sollen valt. Maar dat is helaas net te laat.' Ik liep naar hem toe, pakte mijn lemmet uit mijn zak en stak hem in zijn maag. Ik greep hem bij zijn haar, zodat hij niet kon omvallen. Hij begon te hoesten. 'Goede reis.' wenste ik hem. Hij zakte door zijn benen en bleef roerloos liggen. Hij had het verdiend. Ik keek de andere jongens aan. Helaas zag ik dat een van hen naar zijn mobieltje had gegrepen en de politie had gebeld. Ik richtte een dodelijke blik op hem. Letterlijk. Hij viel neer, midden in zijn zin. Maar de politie had genoeg gehoord. Ze kwamen eraan. Ik keek de overige jongens aan, maar ze durfden niet terug te kijken. Ik besloot hun levens maar te sparen en liet ze gaan. Zelf draaide ik me weg van het gebouw. Ik besloot naar een nog veilige plek te gaan. Mijn oude thuis. Ik klapte mijn vleugels uit, die onzichtbaar waren als ik ze niet hoefde te gebruiken, en vloog omhoog. Richting huis.

Ik wens alle lezers een Gezellige jaarwisseling! Happy 2018! Maak er een mooi jaar van. Mijn voornemen: Extra veel schrijven en uploaden xD

Groetjes Lisa