Damian is een wees die zijn echte ouders nooit gekend heeft. Maar hij heeft wel een vermoeden. Waar zijn krachten vandaan komen en zijn ijskoude handen, maar te warme temperatuur hebben daar alles mee te maken.
Ik zag huizen onder me wegschieten. Sommigen hadden een grote achtertuin, anderen een kleine. Ik zag een kerk in de verte en het leek alsof die mijn aandacht trok, maar ik moest naar mijn oude huis toe. Het was een raar gezicht. Nu ik zo hoog was, zag alles er anders uit. Ik besloot wat de dalen om er zeker van te zijn dat ik niet mijn huis zou missen. Net op tijd zag ik het huis van mijn stiefouders. Ik maakte een duikvlucht en veranderde weer in mezelf toen ik op de grond neerkwam. Ik maakte de deur open en liep naar binnen. Er was niemand in de woonkamer, keuken of gang. Logisch. Het was midden in de nacht. Zo zachtjes mogelijk liep ik naar boven. Als ik helemaal opnieuw wilde beginnen, zou ik al het oude moeten vernietigen. Ook de herinneringen die anderen aan me hadden. Anders konden zei dingen verraden aan anderen. Die zouden dan mijn zwakke plekken weten en ik zou erg kwetsbaar worden. Dat was niet mijn bedoeling. Ik besloot om hen dan maar te vermoorden. Het voelde niet goed om hen te vermoorden in hun slaap. Ik besloot om nog even te wachten. Ik draaide me om en sloop naar mijn oude kamer. Alles was nog zoals ik had achtergelaten. De tekeningen, het bureau, de ring. Wacht. Er gebeurde iets met die ring. Hij gloeide rood op. Ik liep er voorzichtig naartoe. Ik pakte hem op en trok hem over mijn vinger. Meteen toen hij op zijn plek zat, werd ik achterover geblazen. Ik viel op mijn bed. Ineens zag ik een beeld voor me. Een visioen. Een voorspelling.
Het was nacht. Alles was pikkedonker. Een bliksemflits verlichtte de omgeving. Mijn ouders lagen op de grond. Vermoord. Door Hem. Schuw keek ik in het donker om me heen. Twee felrode ogen keken me aan. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Ik voelde de persoon glimlachen. Een zielloze lach schalde door de kamer heen. Nog een bliksemflits. Ik zag niemand. Zodra alles weer donker was, voelde ik een hand op mijn schouder rusten. Hij was ijskoud. 'Weet je wie ik ben?' vroeg de persoon. 'Ja.' zei ik. 'Voeg je bij mijn leger. Je bent een jongen met veel strijdlust, weet je dat?' 'Waarom zou ik dat doen?' 'Je zult onsterfelijk worden, en je zult veel overwinnen.' zei Hij weer. Het enige wat me weerhield is dat Hij mijn ouders had vermoord. Hij zou mij even makkelijk vermoorden als ik niet naar hem luisterde. Maar ik besloot om het niet te doen. 'Nee, liever niet, dank je. Misschien later.' vertelde ik Hem. 'Maar natuurlijk mijn jongen. Ik zal je onthouden.' Het werd lichter. De ijskoude hand verdween van mijn schouder. Het bedrukte gevoel verdween. Hij was weg. Maar hij zou me weten te vinden.
Ik ging op bed zitten. Hoe lang had ik wel niet geslapen? Lang genoeg, vond ik. Ineens hoorde ik iets op de grond vallen op de verdieping onder me. Ik schakelde mijn gehoor in, maar vond niets verdachts. Ik stond op. Ik had nog iets af te handelen. Muisstil liep ik naar de kamer van mijn stiefouders. Ze waren wakker en praatten zachtjes met elkaar. Ze schrokken toen ik de kamer kwam binnengelopen. 'Damian, wat kom je hier doen. Je weet dat je niet zomaar mag binnenkomen.' zei mijn "moeder" zachtjes. Ik zei niets terug. In plaats van me om te draaien, liet ik een soort sluier van roet achter me. Sommige puntjes hadden nog een vurige indruk. Mijn "ouders" schrokken. Ik haalde ongemerkt mijn lemmet tevoorschijn. Ik kwam naast het bed van Niels staan. Nu kon hij ook het lemmet zien. Zijn adem stokte. 'Alsjeblieft, Damian, waarom doe je dit?' probeerde hij tevergeefs. 'Damian? Je hoeft dit niet te doen.' probeerde Alicia nog. Maar het was al te laat. Ik had het lemmet al door Niels' keel gehaald. Bloed spoot uit zijn halsslagaders. Een gil van Alicia. Daarna stierf die weg, omdat ik haar keel ook door had gehaald. Ik keek tevreden naar het tafereel. Om het af te maken, besloot ik met hun bloed het pentagram te tekenen boven hun hoofden. Hun zielen zouden voor eeuwig aan het huis vast zitten. Het zou er altijd spoken. Een ergere dood kon ik niet bedenken. Waarom ik dit deed wist ik niet. Het voelde gewoon goed om te moorden. Het voelde goed om mensen te zien leiden. Toen het pentagram af was, zag ik het rood oplichten. De spreuk trad in werking. Ik liep de deur uit en wilde de trap aflopen, toen ik iets hoorde. Het was gefluister. Heel langzaam liep ik de trap af. Waren dat.... ja, het waren smerissen. Hoe durfden ze hier te komen? Hadden Niels en Alicia hun gebeld toen ze wisten dat ik hier was? Waarschijnlijk wel. Reden te meer dat ik goed had gedaan om hun te vermoorden. Ik drukte mijn rug tegen de muur. Ik stond net naast de deur die toegang gaf tot de woonkamer. Nu hoorde ik de agenten goed. 'Okey? Is het nu duidelijk? Je hoorde die vrouw toch gillen?' 'Ja commissaris. Schieten om te raken hè?' 'Inderdaad. Hij heeft ze waarschijnlijk al alle twee vermoord.' 'Inderdaad. Stil nu, anders hoort hij ons misschien nog.' Ik grinnikte. Inderdaad sufferd. Ik hoor jullie misschien nog. Waarschijnlijk hadden ze de hele woonkamer afgezet, dus ik moest een schild opzetten om hun kogels tegen te houden. Ik liet het as weer rond me dwarrelen. Mijn ogen schakelden zich vanzelf om naar spierwit. Dat was het teken dat ik mijn schild aan had staan. Met telekinese liet ik de deur langzaam open gaan. Wat een geluk had ik dat dat ding zo kraakte. Ik zag alle smerissen angstig naar de deur kijken. Een agent kon 'Mijn hemel.' uitbrengen. Langzaam liep ik naar het midden van de kamer. Niemand durfde te schieten. Ik keek rustig om me heen. Als een blinde liep ik naar de volgende deur. De deur naar buiten. 'Halt!' riep de commissaris. Ik draaide me langzaam om. 'Handen omhoog! Bij deze ben je gearresteerd wegens moord.' Ik deed langzaam mijn handen omhoog. Zo deden mijn mondhoeken. Langzaam verscheen er een glimlach. Met mijn duivelse stem sprak ik tot hem. 'Je weet toch, commissaris, dat je mij niet in bedwang kunt houden, ookal heb je me te pakken.' De commissaris was geschrokken van mijn stem alleen al. Ik liet langzaam mijn handen zakken. Toen draaide ik me weer om. Ik deed de deurklink naar beneden. 'Vuren!' commandeerde hij. Ik had geluk met mijn schild. Hij hield alle kogels tegen. Dit keer draaide ik me razendsnel om. Ik liet zien dat ik woedend was, maar van binnen was ik enorm kalm en had ik mezelf volledig onder controle. In alle rust liep ik naar de opdrachtgever toe. Hij deed het bijna in zijn broek van angst. Ik sneed zijn keel door. Hij viel meteen op de grond. De andere mensen kneep ik fijn met mijn telekinese. Anderen waren zo bang dat ze zelfmoord pleegden en de commissaris vluchtte naar buiten. Ik hoorde hem nog schreeuwen tegen andere agenten dat ze moesten vluchten. Natuurlijk luisterde niemand naar hem. Ik wachtte 5 seconden. Daarna liep ik door de deur heen.
Okey, vooruit. Nog een hoofdstukje. Een speciale dit keer. 1200 woorden! Zonder de reactie van mij erbij geteld. Het is een oudejaarscadeau! Alsjeblieft! Ik wens jullie alvast een gelukkig nieuwjaar. Niet te lang opblijven hè xD (kan niet verzekeren dat ik me daar zelf aan houdt) Vanavond lekker oliebollen eten en champagne drinken.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
