Eclipse (แปล) | Harry Potter Fanfic [#Drarry]

บทที่ 10 การไล่ล่า

บทที่ 10 การไล่ล่า

แฮร์รี่ค่อย ๆ ตื่นจากนิมิตอันแสนประหลาด โวลเดอมอร์กำลังไล่ตามเขา ไม่ได้ระดมคำสาปใส่ แต่กลับโยนก้อนหินและเสกกิ่งไม้มาขวางทางแฮร์รี่ไว้ แผลเป็นเจ็บแปลบ ๆ อย่างรุนแรง จนมองอะไรแทบไม่เห็น ในที่สุดกิ่งไม้ก็ฟาดเข้าที่หัวเข่า แข้งขาจึงทรุดลงตรงนั้น

เขาได้ยินโวลเดอมอร์หัวเราะเยาะอย่างมีชัยครั้นเห็นเขาล้ม ทว่าเขาไม่ได้ล้มลงกระแทกพื้น เพราะมีเดรโกรับตัวเขาและกระชับกอดไว้ ลำแขนเดรโกโอบรอบกายอย่างมั่งคงแข็งแรง ส่งความรู้สึกอุ่นใจ แฮร์รี่เหมือนได้กำลังวังชากลับคืนมาใหม่ ซึมซ่านมาจากเดรโก แต่แล้วโวลเดอมอร์กรีดเสียงอย่างเกรี้ยวโกรธ ทำให้แผลเป็นแฮร์รี่แผดไหม้ด้วยความเจ็บปวด

แฮร์รี่เหลือบเห็นโวลเดอมอร์มุ่งหน้ามาทางเขา มือข้อกระดูกคว้าเอาวัตถุซึ่งมองไม่เห็นลอยอยู่กลางอากาศ เรียวนิ้วประดุจกรงเล็บกำรอบสิ่งนั้น โวลเดอมอร์กระชากโดยพลัน แฮร์รี่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกควักออกไปจากอก ดังหนึ่งโวลเดอมอร์คว้านเข้ามาในซี่โครงเขาจริง ๆ ความเจ็บทำให้จุกแน่น หายใจไม่ออก ส่งเสียงไม่ได้ ทว่าทันใดนั้น มือเดรโกตระกองกอดรอบหน้าอกแฮร์รี่ ความเจ็บอันตรธานไป แฮร์รี่ซุกกายเข้าไปในอ้อมแขน สภาพงงงวยเต็มที

ท่ามกลางเสียงโหยหวนจากโทสะโวลเดอมอร์นั้น ก็มีเสียงเดรโกแทรกขึ้นมาในโสตประสาทแฮร์รี่ "แกเอาเขาไปไม่ได้หรอก! ฉันแกร่งกว่า และฉันจะไม่ยอมถอย! ได้ยินไหม ฉันจะไม่ยอมให้แกเอาเขาไป! ทนไว้นะแฮร์รี่!แฮร์รี่..."

"แฮร์รี่... นี่! แฮร์รี่! อยู่นิ่ง ๆ นะ... อย่าขยับ"

มีเสียงหนึ่งกระซิบกระซาบอยู่ข้างหู ฉับพลับแฮร์รี่ตื่นตกใจและเกิดอาการเวียนศีรษะ ดวงตาลืมขึ้นทันควัน ทว่าพบแต่เพียงเงามืดขมุกขมัว ยังค่ำอยู่ เบื้องหลังเอนแอบอยู่กับพื้นป่า ครั้นตื่นเต็มตาก็นึกได้ว่าตนอยู่ที่ใด