Eclipse (แปล) | Harry Potter Fanfic [#Drarry]

บทที่ 7 ชั่วโมงมืดมน

บทที่ 7 ชั่วโมงมืดมน

ไร้ซึ่งหนทาง

โมงยามหลอมรวมเข้าด้วยกัน นั่นคือความคิดที่ซึมซาบเข้ามาในใจอันว้าวุ้นและร่างกายอันระโหยโรยแรงของแฮร์รี่ขณะที่ห้วงเวลาขุ่นหมองดูเหมือนจะยืดยาวออกไป ไร้ซึ่งหนทาง เขานั่งคุดคู้อยู่ริมฝาผนัง กอดเข่าไว้กับอก ปลีกตนเองออกจากโลกอันแสนโหดร้ายและเจ็บปวด การจองจำผลาญเอาเรี่ยวแรงไปมากกว่าที่คิด การฟื้นตัวก็ใช้เวลาแสนจะเนิ่นนานเหลือใจ หรือบางทีอาจจะแค่รู้สึกไปอย่างนั้น บางครั้งคราวกล้ามเนื้อก็เกร็งกระตุกขึ้นมาเอง ฤทธิ์ของคำสาปกรีดแทงคอยแล่นพล่านไปตามกล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ และตรงดิ่งไปยังช่องท้องทำให้รู้สึกคลื่นเหียน

นอกจากอาการกล้ามเนื้อกระตุกนั้นแล้ว แฮร์รี่ก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยด้วยไม่อยากหลุดออกจากความสันโดษที่สร้างขึ้นมา หากการปลีกตัวอันเงียบเชียบของเขาถูกขัดขึ้น ภาวะจิตใจที่ยังดี ๆ อยู่อาจขาดสะบั้น เพราะนั่นคือทั้งหมดที่เขาเหลืออยู่ ด้วยการที่ถูกกักขัง ไม่มีไม้กายสิทธิ์ ไม่มีเพื่อนฝูง ไม่มีความหวัง สัจธรรมก็ได้บังเกิดขึ้นในที่สุด

ไร้ซึ่งหนทาง

แฮร์รี่ไม่เคยถูกกักขังเช่นนี้ ทุก ๆ การเฉียดกรายความตาย ทุก ๆ การต่อสู้กับภยันตราย ทุก ๆ การเผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์ ต่างดุเดือดแต่ปุบปับ ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิด ต้องพึ่งดวงชะตาเท่านั้น ไม่มีการคิด มีแต่กระทำล้วน ๆ นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมแฮร์รี่ถึงรอดมาได้ในทุก ๆ ครั้ง เสียแต่ว่าครั้งนี้ไม่มีการดวลคำสาป ไม่มีเสียงผู้คนกรีดร้อง ไม่มีความชุลมุนวุ่นวายใด ๆ แค่นั่งคอยเวลา คอยอย่างทรมาน ตัดพ้อกับโชคชะตาที่จับต้องไม่ได้

นับตั้งแต่การโจมตีกระทรวงเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมา ก็มีสิ่งที่เป็นนามธรรมเกิดขึ้นมากมาย การบอกใบ้ถึงที่อยู่ของโวลเดอมอร์เอย บทเรียนเพิ่มเติมในวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่นกฮูกส่งมาในช่วงปิดภาคฤดูร้อนเอย และสายตาที่มองมาจากเพื่อน ๆ เอย ทุกอย่างผสมรวมกันเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาเรียกว่าชีวิต... ความหวาดกลัว ความตั้งมั่น และความหวัง ไม่มีอะไรที่รู้สึกเหมือนเป็นความจริงสักนิด เขารู้มาโดยตลอดว่าท้ายที่สุดแล้วทุกสิ่งจะตกมาอยู่ที่เขา แต่มันกลับถูกกลบด้วยคำพูดที่ว่า "เมื่อวันนั้นมาถึง..." "ผลที่สุด..." "ในตอนท้าย..." มันไม่ใช่ "ที่นี่และตอนนี้" สิ่งเหล่านั้นยังไม่ใช่ความจริง