Stereo Hearts [BOOK 1] *Self-Published|Out of Stock*

CHAPTER 53

CHAPTER 53

CLARENCE POV

“Shin, please… ako na lang gagawa niyan, okay?” Sabi ko at ngumiti.

“Okay lang Renz.”

“Iiee. Andami mo ng ginawa para sa akin.”

“Okay lang talaga Renz.” But I inisist. Kaya kinuha ko agad ang kutsilyong hawak niya at nagstart ng magluto. Andito ako ngayon sa condo niya, tambay lang. kakatapos lang kasi ng class ko.

“Hay nako. Pasaway ka talaga. Akina nga yan.” Kesa sa magagawan kami sa kutsilyo at baka may maaksidente pa, binigay ko na lang sa kanya.

Pumasok ako sa kwarto niya at naglibot libot. Andaming pictures, halos lahat nun kami. Kami ni Shin noong kami pa. Yung time na naging magbestfriend kami. Yung time na naging kami. Hanggang sa nagkalabuan. Ang pinakahuling picture namin noon ay eto.

Hinawakan ko ang litratong huling nakita ko ang mga ngiti ni Shin noon.

Nakayakap siya sa akin mula sa likod at nakangiti habang ako naman nakaupo sa swing at nakangiti.

Ang sarap magreminisce tuloy. Guwardiyadong guwardiyado ako ni Shin noon. Ni isa, walang kayang umapi sa akin. Per nagbago iyon dahil sa isang pagkakamali. Siguro dun naging nagsimula ang lahat.

*Flashback

“SHIN!! Pwede ba sabihin mo sa akin ang problema mo hindi yung sinosolo mo!!”

“Wala nga. Personal okay?”

“Pero kahit na, girlfriend mo ako, ayokong may mabigat kang problema.”

“Clarence pwede ba!! Hindi mo kailangan mag-alala kasi wala lang ito okay?!!”

“SHIN!! Please—“

“CLARENCE PWEDE BA!! Hindi lahat dapat sabihin ko sayo!! Hindi lahat ng problema ko dapat sabihin ko sayo!! MAY PRIBADO DIN AKONG BUHAY CLARENCE PWEDE?!!” Umalis siya pagkatapos ng pagtatalo namin.

Kasalanan ko to. Pero, masama bang nag-aalala lang ako sa kanya? Pati kais studies niya napapabayaan niya. Masamang tao ba ako? Masyado ba akong pakealamera? Hay..

Weeks passed hindi na kami masyadong nakakapagusap ng matino ni Shin. Medyo okay na kami, at hinahatid sundo niya pa rin ako. Pero di na katulad ng dati na magkwekwentuhan muna kami.

Hindi ko na kaya to… Dapat maayos na namin ito.

“Shin. Chotto.” I said bago pa siya nakaalis.

“Nani?”

“Magusap tayo.” Pumasok kami sa loob ng bahay. Wala pa sila tito at tita ganun na din si Kuya kaya okay lang.

“Ano yun? Dalian mo nagmamadali ako.” Sabi niya sabay tingin sa relo niya.

“Sorry.. doon sa pagiging demanding ko. Sorry.”

“Yun lang ba?” He said coldly. Hindi ko siya matignan ng maayos.

“Sorry.” Ilang minuto na ang nakakaraan hindi pa rin kami nagkikibuan. “Shin-kun, gomene. Gomenasai.” Sabi ko,hindi na napigilan ng mga luha kong tumulo. Instead na siya ang lumapit, ako ang lumapit sa kanya at niyakap siya mula sa likod.

“Gomen. Gomen.” Hinawakan naman niya ang mga kamay ko ng mahigpit. Pagkatapos iniharap niya ako sa kanya.

“Sssh. Wag ka ng umiyak okay? Sorry din. Nabigla lang ako.” Niyakap na din niya ako ng mahigpit then kissed me on my lips.

“Hindi ka na galit sa akin?” Tanong ko sa kanya.

“Yup. Sige na, aalis na ang dakila mong boyfriend na ubod ng gwapuhan.” Sabi niya at nakangiti. Kiniss naman niya ako sa forehead. “Ja!” (see yah: short for Jane or Jana)

*End

Dahil na din sa pagiging demanding ko ayun dun na nagsimula ang pagiging pagkakaiba ni Shin. Siguro dun na nagsimulang magtake siya.

“HOY!”

“AIY PALAKA!!” Nabitawan ko tuloy yung picture namin. Yun pa man din favourite ko.

“Aiy sorry. May hawak ka pala.” Siya na ang naglinis nun baka daw kasi masugat pa ako. After nun bumalik siyang may dalang pagkain.

Tinignan ko siyang maigi.

“What? Bat ganyan ka makatingin? Naku!! Inlab ka nanaman sa akin noh?” Tukso ni Shin.

“You’re…. you’re a great man Shin. Kung… kung nalaman ko lang siguro agad yung problema mo, edi sana.. Hindi ganito.” Hindi naging kami ni Laurence. Hindi ako uuwi ng Pilipinas. Hindi ko makikilala ang Phase 10. Pero baka hindi ko rin makilala ang Ichisan. Sabi nga nila, everything happens for a reason.

“Well, siguro iniisip mo na hindi mo makikilala ang pinsan ko. Pero Renz, nagkakamali ka.” Ha? Anong ibig niyang sabihin?

“Nameet mo na siya. Nagmeet na kayo, hindi niyo lang matandaan. Nakalimutan ko nga rin na nagmeet na pala kayo dati sa Japan, sobrang tagal na kasi noon ehh. Naalala ko lang nung naging kayo na ni Laurence.”

“Nameet? Saan?”

“Nung naglibot tayo sa carnival. Palaboy laboy siya noon kasi nga bored na bored daw siya sa bahay kaya sumama siya sa atin noon. Tanda mo pa ba?” Don’t tell me siya yung geek guy?!

“Oo, yung geek guy!!” Paano niya nalaman iniisip ko?! Galing!

“Alam ko iniisip mo dahil malakas ka lang talagang bumulong. Kain na! Itadakimasu.” After nun, kumain na kami. Nagkwentuhan at nagreminisce.

If I ended up, marrying Shin Yoshima, ganito din ba ang mangyayari? He’s also a yakuza,ibig sabihin ba tinakwil din ang ama niya?

“Shin, kunyari… kunyari naging tayo. At nagbalak tayong magpakasal, pero may fiancée ka pala, anong gagawin mo? Eh diba Yakuza ka?”

“So? Ano naman ngayon kung yakuza ako? Eh sa mahal kita eh at ikaw ang gusto kong makasama, wala silang pakealam doon.”

“Pero paano… paano pag—“

“Pag kunwari ako ang nasa lagay ni Laurence ngayon?”

“Simple lang, susuwayin ko ang lolo namin. Para mabawasan naman ang galit niya papayag akong maging boss, pero sa isang kondisyon, ikaw ang pakakasalan ko. Paghindi sila pumayag, well.. problema na nila iyon. Pakakasalan kita kahit anong mangyari. Kahit na…

Magkapatayan na. Basta ang gusto kong makasama sa habang buhay ay ikaw.” Tinignan niya ako ng sobrang seryoso at ngumiti.

“Clarence, can we start all over again?”

-----

NAKU! Magkakatuluyan kaya sila? :)))

VOTE COMMENT SHARE!! :)

Thank you, xoxo