Sapilitan

4:>>

Agad na nag-init ang ulo ko sa isinagot nya. Yes, he is intimidating pero hindi ako magpapasindak. Hindi naman ako papayag na controlin ng kahit sino dahil lang makapangyarihan sya. I am a human, I have free will. Walang pwedeng kumontrol sakin. No one. Not even him. Hindi ako papaapekto.

 "Hoy mister prinsipe ng sambayanang Pilipino! I'm glad you I was able to amuse you. Nakakatuwa naman na sa kabila ng init ng ulo ko dahil sa pag-aaksaya mo ng oras ko nakahanap ka pa ng bagay na ikatutuwa mo. Ang swerte ko naman para maging rason ng amusement mo, diba? Pero kung gusto mo ng mapapagkatuwaan pwede bang iba na lang? Hindi ko feel yang 'owning trip mo'. I'm no one's property and no one will own me, except myself. I own myself. Kaya pwede ba bitiwan mo na ko?  May gagawin pa ko,  wag kang makulit. May kailangan akong ipasa at pag hindi ko napasa yung on-the-spot project na yun kay muscle man kasalanan mo. Akala mo? Isusumbong talaga kita. Sasabihin kong ikaw may kasalanan kung bakit hindi ko nagawa yung project nya dahil tinrap mo ko dito." Parang bata na sabi ko sa kanya.

Mas ngumisi sya na para bang mas nakakatawa pa yung sinabi ko. Gah! I hate him. Nakakainis! One moment I want to console him like a lost puppy, then the next moment I want to wring his neck with my bare hands. Bwisit! Gwapo sana ang sama nga lang ng ugali.

"Go on, tell him!" He challenged, "I don't really care. Do you really think I'll get scared because of that? I am the law. The god. The everything. I can do whatever I want here. If I want to fire him, I'll be able to fire without even a single drop of sweat. Do you think he can really do something? What would he do? Huh? What. can. he do?" Mapang-asar nyang sabi habang nakataas pa ang kilay at nakangisi sa akin.

Napailing ako sa sinabi nya kasabay pagguhit dismaya sa mukha ko. Hindi naman kasi porket kaya mo, paglalaruan mo na ang iba. Oo, sino nga ba naman ang prof ko kumpara sa kanya? Pero kahit ganun, wala pa din syang karapatan. Lahat dapat pantay-pantay lang. Walang mataas, walang mababa. Naiinis ako sa kanya at may parte sa akin na gusto syang itama, pero sino ba naman ako para pakinggan nya? Siguro dapat na kong umalis dahil ang pakikipag-usap ko sa kanya ay pointless, yun naman kasi ang kanina ko pa sinusubukang gawin kung hindi nya lang ako kanina pa pinipigilan. Bakit nga ba kasi ako nandito? Ang tagal kong umiwas sa gulo at sa kumplikasyon pero sa huli wala pa rin akong magawa nang dumating ito. Kaya dapat layuan ko na 'to habang maaga pa, habang hindi pa ko nalulubog at nalulunod. Dapat lumayo na ko sa kaharap ko.   

Kumislap ang kanyang mga mata sa pagkatahimik ko at lumawak na naman ang ngisi na kanina pa nakapinta sa mukha nya, "See my point?"

Napailing na lang ako sa sinabi nya tsaka ko iniba ang usapan, "Ano ba talagang gusto mo ha? Kasi kung hindi mo alam, malapit ng matapos yung break at kailangan ko ng bumalik ng classroom. Hindi naman kasi ako kagaya mo na kahit hindi pumasok okay lang dahil diba takot silang lahat sayo. Dahil sabi mo nga, ikaw ang batas dito. Sorry ah?  Pero hindi ako batas na kagaya mo kaya hindi ako pwedeng ma-late o mag-cut gaya mo. Kaya pwede, tigilan mo na ko?"

"I won't stop. Ayoko. Dito ka lang. Akin ka lang."

Napapikit ako ng madiin tsaka ako napakagat sa labi ko at huminga ng malalim para magtimpi. Baka kasi kung anong magawa at masabi ko sa kanya kapag hinid ako nakapagtimpi na tiyak magiging dahilan para malintikan ako.

"Ano ba kasi talagang gusto mo? Bakit ba kasi sa dami ng nagkakandarapa sayo ako pa ang napili mong ganituhin?" Frustrated  na tanong ko.

"Because... you're different. You never looked at me the others did. You never cared about me. You never cared about my wealth, my looks, or even my power." He said as if stating a simpl fact, "And I want you, I want you to know me. I want you to notice me as much I notice you. I want you to want me the way I do. I want you to know every fiber of my being. Because Jeraldine, I want you mine—all of you. Heart, body and soul."

My heart melt as my knees trembled, pero kasabay din nun ang pagkunot ng noo ko. I'm feeling squishy inside but I'm also feeling confused, and I don't know how it is possible na maramdaman ang ganito—ang mainis at maguluhan kasabay ng panginginig ng mga tuhod dahil sa hindi maipaliwag na dahilan.

I tried my best to not let my voice quiver as I look at him straight to his eyes, "Pwede ba? Ayokong makuyog dito bukas mg mga obsess mong fans at followers no."

Nanigas sya sa sinabi ko at aramdaman ko ang pagluwag ng hawak nya sa akin, na parang ngayon lang nya naisip ang posibilidad na yun, at sinamantala ko yun para kumawala sa kanya. Aalis na sana ako pero hindi ko mapigil ang nangangati kong bibig kaya hinarap ko muna sya at sinabi ang mga katagang kanina ko pa gustong sabihin, "At tandaan mo mahal na prinsipe, hindi porke't anak ka ng may-ari aasta ka na ng ganyan. Kahit sino ka pa wala ka pa ring karapatan. Wala kang karapatan ang mga taong nakapaligid sayo."

And with that I turned my back to him at tuluyan na kong umalis—hindi sa lang harap nya kung hindi sa buong library. Tingin ko kasi hindi ko na kayang mag-stay pa dito dahil para akong nasusuffocate. Hindi ko na tuloy nagawa yung on-the-spot project ni Muscle Man. Kaya siguradong lagot ako. Kainis!

Sino ba naman kasi ang mag-aakala na sa simpleng pagpunta ko sa library para sa project na yun ay mangyayari to?