10 Days

10 Μέρα

-Τετάρτη 3:46-

Μετά από κάθε βροχή υπάρχει το ουράνιο τόξο, σωστά;

Που είναι το ουράνιο τόξο μου πάντα ρωτούσα. Πάντα έβρεχε σε εμένα χωρίς να ξέρω καν τι είναι ο ήλιος.

Ο κόσμος είναι ένα περίεργο μέρος πάντα σκέφτομουν. Θέλω να πάω σπίτι, να κλιδοθω στο δωμάτιο μου. Θέλω να είμαι ασφαλής επιτέλους.

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ έτσι σηκωθώ. <<ώρα να βρω ένα καλύτερο καταφύγιο...>> σκέφτομαι προχοροντας προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Πονάει τόσο πολύ το σώμα μου που είναι θαύμα που μπορώ να κουνηθω, έστω και με δισκολια. Τα μάτια μου είναι πρισμενα αλλά δεν ξέρω αν είναι από την κούραση ή τον ύπνο. Δεν υπάρχουν πολλά φώτα στον δρόμο και μάλιστα μια λάμπα μόλις κάηκε. Τυλίγω τα χέρια μου γύρο μου μήπως ζεσταθω έστω λίγο, έχω τόσο κρύο δέρμα.

[***]

Όλα ήταν τόσο ήσυχα σε αυτή την τρύπα που κάποιος είχε το θράσος να το πει σπίτι. "δεν νομίζεις ότι είναι υπερβολικό όλο αυτό;" είπε ο Phil με φωνή που έτρεμε. "υπερβολικό;" επανέλαβε η αδερφή του. "τίποτα δεν είναι υπερβολικό σε αυτή την περίπτωση" είπε χωρίς να τον κοιτάξει.
"γιατί;"
"και να σου πω δεν θα καταλάβεις..."
"ποτέ δεν κατάλαβα τίποτα"

[***]

Φτάνω σε ένα εριμο πάρκο, θυμίζει πολύ αυτό που συνάντησα τον Phil. Θυμάμαι την γυναίκα στο αυτοκίνητο και νοιώθω τόσο ένοχος για οτιδήποτε μπορεί να τις συμβαίνει. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι να την βοηθήσω. Συκονω το κεφάλι μου να κοιτάξω τον ουρανό. Δεν ξέρω γιατί απλά έχει κάτι τόσο ανακουφιστικο να βλέπω τον ουρανό. Και στο μυαλό μου πάει στον Phil.

Για πρώτη φορά φοβάμαι ότι δεν θα τον ξανά δω. Ότι δεν θα μου σπάει τα νεύρα πια, δεν θα κάνει βλακιες. Δεν έπρεπε να τον σμπροχνω μακριά. <<είμαι μαλακάς! >> σκέφτομαι και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στα μάτια μου. "Your a mess tangled with your confidence
You think you haven't sinned" αρχίζω να ψιθυρίζω τραγουδιστά, τους στίχους από ένα τραγούδι που μου είχε δείξει. "Well you're unstoppable,
Your walls are impassible oh!
I think your better off looking alone,
The boys that chase your hips can just go find their way home" Θυμάμαι πολύ καλά τους στίχους, το έβαζε συνέχεια. "And at the end of the day you think to yourself
My body isn't proud of me and so are the shells. Tell that I can change...
Tell that I can change" μαζευομαι σαν μπάλα στο παγκάκι. "Well I know your laying back,
Contemplating your own death
Well just look at what you've done
Don't you dare forget the sun, Love!"