10 Days

4 Μέρα

-Πέμπτη 3:46-

Ακόμα στο κρύο βρομερο πατομα... Πληγές ανοιχτές, άκρα σχεδόν ανικανα να κουνιθουν. Όλα είναι θολά. Τα βλεφαρα πολύ βαριά για να ανοίξουν κανονικά. Μνήμες από το τι ακριβώς έγινε νωρίτερα ξεπεταγονται στο μυαλό μου. Ο φόβος του σκοταδιου που ακόμα με περιτριγιριζει. Το τσουξιμο και ο πόνος όταν η δερμάτινη ζώνη άγγιζε το γυμνό δέρμα μου. Και η απελπισία μου να ακούσω τα Βιματα του στο σκοτάδι. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και προσπαθώ να διοξω όλες τις εικόνες που ξεπεταγονται στο μυαλό μου. Ξαυνικά ακούω εναν δινατο ήχο αλλά δεν αντιδρω απλά κάθομαι ακίνητος σαν νεκρός, εξακολουθοντας να μην μπορώ να καταλάβω τι γίνεται τριγιρο μου. Αρχίζω να ξανά χάνω τις εσθισεις μου.

"Κάνε ισιχια ρε μαλάκα! Θα ξυπνήσει και δεν έχω όρεξη να καλύπτω πάλι τις μαλακιες σου!" ακούγεται μια εντελώς άγνωστη φωνή. "Μην ανησυχείς δεν μπορεί να ακούσει τίποτα. Νομίζω είναι ανεσθιτος ή λιποθιμος δεν ξέρω." ακούγεται η φωνή του Liu που δεν έχει καθόλου εσθιμα. "και γιατί είναι ανεσθιτος; μην μου πεις ότι..." Λέει η άλλη φωνή φανερά θυμομενη. "Εεε ας πούμε ότι τον τιμωρισα γιατί παραλίγο να μας αποκάλυψει." "μας; όχι όχι αυτή είναι δικιά σου δουλειά." Λέει ψυχρά η άγνωστη φωνή. "Μα... Je-" δεν προλαβαίνει να τελειώσει την πρόταση του και τον διακόπτει ξανά. "τελικά τι έκανες με το τηλέφωνο της άλλης;" "το έδωσα στον μικρό." Λέει ο Liu και αμέσως ο άλλος άντρας ακούγεται νευριασμενος. "τι έκανες λέει! Liu είσαι ηλιθιος!Και αν βρει τίποτα που είχε στο κινητό της;" "νομίζεις ότι είμαι τόσο ηλιθιος; διεγραψα τα πάντα από το κινητό όμως έχω ένα αντίγραφο από μερικά ενδιαφέρον αρχεία που βρικα." Λέει ο Liu με έναν τόνο σαν να είπε κάτι πάρα πολύ έξυπνο που είναι περήφανος. "όμως για να έχουμε καλό ερώτημα του έδωσες κινητό; Για να μπορεί να σε καταγγείλει από στιγμή σε στιγμή;" "Μμ δεν το σκέφτηκα αυτό... Όμως αξίζει το ρίσκο από το να ανακαλύψει τίποτα άλλο Τουλάχιστον τώρα είναι αποχαυνομενος. Επίσης ίσως και να μπορούμε να τον παρακολουθουμε καλύτερα. " "Έτσι όπως το θέτεις Liu έχεις δίκιο. Μπράβο σου. "

Και εκείνη την στιγμή ήταν που ξανά έχασα επαφή με το περιβάλλον γύρω μου. Οι ερωτήσεις είναι τόσες πολλές στο μυαλό μου 'ποιος είναι ο Jeff;' και η πιο τρομακτική ερωτιση. 'τι είναι αυτό που δεν πρέπει να ανακαλύψω γιατί θα μπλέξουν;'

[...]

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και συνιδιτοποιω ότι κοιτάω επίμονα τον τοίχο απέναντι μου. Τον τοίχο του δωματίου μου. <<Μα πως ήρθα εδώ;>> εχθές βράδυ άκουσα φωνές... Όμως τι λέγανε; προσπαθώ απεγνωσμένα να θυμηθώ τον διάλογο που άκουσα εχθές όμως όλα είναι μαύρα. Δεν θυμάμαι τίποτα όμως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το νοιώθω...