10 Days

5 Μέρα

-Παρασκευή 9:56-

Ξυπνάω με έναν αφοριτο πόνο στο κεφάλι. Ξαυνικά θυμάμαι τι έγινε εχθές. Συκονομαι από το κρεβάτι απότομα στραβοπατοντας με αποτέλεσμα παραλίγο να πέσω από την ζαλάδα και πιανομαι από κάτι προχορωντας αργά προς την πόρτα. Προσπαθώ να την ανοίξω όμως καταλαβενω ότι είναι κλειδωμένη. "Τι; Όχι όχι δεν μπορεί!" φωνάζω πανικόβλητος. "ΘΕΊΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΆΦΙΣΕ ΜΕ ΝΑ ΒΓΩ ΈΞΩ!" Ουρλιάζω και κάνω μερικά βήματα πίσω. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε καλό, ποτέ δεν το κάνει. Πρέπει να βγω από εδώ μέσα!

Η βροχή χτυπάει με μανία το παράθυρο μου. Το σενάριο να αποδρασω ξανά από παράθυρο δεν υπάρχει καν, δεν ξέρω καν πως ζω ακόμα μετά από αυτή την πτώση την Τετάρτη. Θα έπρεπε τουλάχιστον να σπάσω ένα κόκαλο. Ο αέρας διναμονει κάνοντας τις κολώνες ρεύματος να τρίζουν. Κάθομαι στο κρεβάτι και αφουγκραζομαι τους ήχους γύρω μου προσπαθώντας να ηρεμισω. Όμως δεν μπορώ έτσι ξανά ορμαω στην πόρτα ουλιαζιντας.

<<Είμαι παγιδευμένος εδώ... >>

Την κοπαναω ενώ είμαι πεσμένος πάνω στην πόρτα. Δεν με ενδιαφέρει που πονάει το σώμα μου! Δεν με νοιάζει τίποτα έχω χάσει την ψυχραιμία μου. "Βοήθεια! Κάποιος να με βοηθήσει! Έχω παγιδευτεί!" φωνάζω παρόλο που ξέρω ότι είναι ανοφελο. Κάνεις δεν θα με ακούσει...

Τότε θυμάμαι ότι μου είχε δώσει ένα κινητό. Αρχίζω να το ψάχνω απεγνωσμένα, το βρίσκω και βλέπω ότι είναι σχεδόν 10. <<Οχ άρα αυτό σημαίνει ότι ο Phil θα έχει ανισιχησει.>> Βλέπω ότι μου έχει αφήσει 6 μηνύματα, κακό σημάδι.

Philly 💓:

[Χεϊ υναρα ώρα να ξυπνήσεις ❤️.]

Philly 💓:

[Keldy; Είναι 8:55 δεν θα έρθεις; Δεν σε συνάντησα στον δρόμο. Πότε θα έρθεις αγάπη μου;"

Philly 💓:

[Keld είσαι καλά; Είναι 9 ακριβώς μόλις χτύπησε.]

Philly 💓:

[Οκ δεν ήρθες πες μου τον λόγο τουλάχιστον για να μην ανησυχώ.]

Philly 💓:

[... Τι έχεις πάθει και δεν απαντάς!]

Philly 💓:

[ΣΟΥ ΈΚΑΝΕ ΤΊΠΟΤΑ ΑΥΤΌΣ Ο ΜΑΛΆΚΑΣ!? ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΑΠΛΟΣΕ ΤΑ ΒΡΟΜΟΧΕΡΑ ΤΟΥ ΠΆΝΩ ΣΟΥ ΣΤΟ ΟΡΚΊΖΟΜΑΙ ΌΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΌΤΩΣΩ! Ερχομαι... Σε παρακαλώ μα τον Θεό πες μου πως είσαι καλά γιατί έχω τρελαθεί από την ανισιχια μου.]