Kalanların Ardından

106. Bölüm - Korku Durumu

Serkan olup biteni Pelin'e anlatmıştı...

Pelin : kahretsin! Benim yüzümden oldu! Aslında senin yüzünden... O an parayı verseydin bunu yaşamayacaktın! Vermiyorum sana hap falan

Serkan : lütfen... bak ne kadar istiyorsan vericem, gerçekten kendimi iyi hissetmiyorum

Pelin : daha bir iki kez aldın, birşey olmaz çabuk kurtulursun. Benim gibi bağımlı olma

Serkan : dayanamıyorum

Pelin : biliyorum çok zor ama altından kalkarsın daha yolun başındasın, tedavi ol

Serkan : sen olmayacak mısın?

Pelin : benden geçti Serkan. Sen kendini kurtarabilirsin...

Serkan : sen tedaviye başlamazsan ben de başlamam

Pelin : neden yapıyorsun bunu? Neden sürekli yanımdasın?

Serkan : b-ben... bilmiyorum

Pelin : sana bu sevgili oyununa kendini kaptırmaman gerektiğini söyledim ben.

Serkan : sen bunu sadece beni bu batağa çekmemek için söylemiştin, ama ben o batağa çoktan girdim. Çıkacaksak beraber çıkarız, yoksa ikimiz de batarız...

Eylül ve Rüzgar da bu soğuk konuşmanın ardından dağılmışlardı. Eylül okula, Rüzgar da evine gitmişti. İkisi de ortak kararla düşünmeyi seçmişlerdi. Rüzgar özür dilese de Eylül kırılmıştı, Eylül de geri adım atmaya niyetli değildi, söylediklerinin arkasındaydı. Bu yüzden ne bitirebilmişlerdi, ne de devam edebiliyorlardı...

Kızlar eskisi gibi konuşup gülüşerek bir gün geçirmek için Eylül ve Kader'in kaldığı eve gelirler, geceyi burda geçireceklerdi... Arda kucaktan kucağa dolaşıyordu...

Songül : ulan özlemişim böyle beşimiz aynı yerde...

Kader : ben size hep gelin diyorum ama dinleyen kim... kocandan kopamadın ki Songül hanım

Songül : abartma kızım, sanki hiç görüşmüyoruz

Kader : görüşüyoruz ama zor oluyo, Cemre de evlendi, onu da görebilene aşk olsun

Meral : ee sen de Eylülü bırakıyorsun...

Kader : of evet ya... son gecemiz Eylül..

Eylül: yalnız kalacağım için üzgünüm biraz ama sen mutlu olacaksın kardeşim, bu beni daha mutlu eder

Kader : canım benim...

Meral : ee Cemre sizde bebek yok mu?

Songül : oha lan! Öyle pat diye sorulur mu?

Cemre : yok Meralcim. Arda'yı sevmeye devam edeceksiniz bir süre

Meral : bir ara Eylül bizi şok etmişti ama...

Eylül dalıp gitmişti cevap vermez...

Kader : Eylül...

Eylül: hı? Ha... benden beklemeyin

Cemre : daha barışmadınız mı siz?

Eylül: yok Cemre... söyledikleri hazmedilir gibi değil. Yoruldum hem de çok

Meral : ayrıl o zaman canısı, sana erkek mi yok?

Eylül: olay o değil işte... hayat ne garip, aşık olduğum kişiyle anlaşamıyorum, anlaştığım kişiye aşık olamıyorum...

Güney de evde tek kalmamak için Cenk ve Serkan'ı davet eder eve. Eski günlerdeki gibi vakit geçireceklerdi...

Güney : .... şimdi de gelmiş özür dilerim oğlum diyor..bir anne oğluna bunu yaşatır mı be?

Cenk : oğlum abartma sende, kadın özür diliyor

Güney : sana hava hoş oğlum, Zuhal teyze ne iyi kadın, herkese yardımı dokundu, Serkan da iyi, Nazan teyze biraz terstir falan ama bunu asla yapmazdı Serkana

Cenk : valla o belli olmaz kardeşim, Nazan teyzenin ne yapacağı belli olmaz. Hem bu kızları zamanında yetimhane kızları diye ezip durdu, hem de Defne ve Serkanı evlatlık aldı...

Güney : o da doğru... Serkan abi konuşsana neden susuyosun?

Serkan: başım çekmiyo abi

Cenk : o ortalıktan kaybolduğun geceden beri bir garipsin sen

Güney : aynen kardeşim... Pelinle mi ilgili?

Serkan : nesi varmış Pelinin?

Cenk : ne biliyim abi çok çabuk sevgili olmadınız mı siz?

Güney : Eylüle inat yapıyo kesin

Serkan : ben aşık oldum galiba... ilk başta onu unutmak içindi ama...

Cenk : ağır al abi, önceki kararını da gördük, kardeşim dediğin kıza...

Serkan : bu öyle değil...

Serkan, Pelini ikna edip haplarla kendini rahatlatmıştı. Pelin durumdan kendini suçluyordu ama olan olmuştu, o da kendisi gibi bağımlı olacaktı. Bu çocuk inatçıydı, hem de çok. Tüm ısrarlarına rağmen dibinden ayrılmamıştı, öğrendiğinde bile bırakıp gitmemişti. Onun yüzünden bağımlı olsa bile peşini bırakmıyordu. Pelin de zaten gitmesini istemediğini farketti. Onun için üzülüyordu, onu bu halde görmek istemiyordu. Onun tedavi olması için gerekli olan neyse yapacaktı. Serkan kendini kurtarabilirdi, ama kendisi tam bir bağımlıydı, senelerdir bu haldeydi ve onu kurtarmaya kimsenin gücü yetmezdi...

Aradan günler geçmişti. Kader, Sadri dedenin isteği üzerine onların malikaneye yerleşmişti. Eylülü yalnız bıraktığı için içi rahat değildi ama ailesinden biriyle olmak ona huzur vermişti. Eylül evde artık tek başına kaldığı için geceleri biraz korkuyordu. Akşam üstü okuldan eve geldiğinde kapının aralık olduğunu farkeder...