YILLAR GEÇSE DE (TAMAMLANDI)

💫59.Bölüm "Hastayı Kaybettik"💫

"Araf bey sakin olun.Aren annenizle birlikte.Yani iyi olup olmadığını bilmiyorum."demesiyle daha da sinirlenmistim.

"Lan madem öyle niye bizde değil deyip korkutuyorsun beni!?"

Allahım ya Enise?O nasıldı?

Yerimden dogruldum

"Yerinizden kalkmayın Araf bey."demesiyle sinirle ittim doktoru

"Eniseye götürün beni."dedim ayağa kalkarken.Karnıma bir sızı girmişti ama bunu önemsemedim.

"Enise nerede?"dedigimde adam yanindaki hemşireye baktı

"Araf beyi eşinin yanına götürün."dedi

"Taman hocam."dedikten sonra yanıma geldi hemşire.

"Beni takip edin."diyerek yürüdü.Arkasından aceleci adımlarla yürüyordum.Ama karnımın ağrısından zorlanıyordum.Biraz sonra bir odanın önüne geldik.İceri girdiğimizde sırali olan bir sürü oda vardı.Hemşirenin pesinden gitmeye devam ettim.

Bir yerde durdu.Gözlerimi pencereye çevirdim ve kalbim durdu.

Enise.Benim her şeyim.Ölü gibi yatıyordu.Yüzü bembeyaz olmuş etrafı kablolarla cevriliydi.

"Güzelim."diye fısıldadım gözlerim dolarken.

"Özür dilerim.Yine koruyamadım seni."diyerek cama elimi koydum.

Allahım çok kötü görünüyordu.Yine koruyamamıştım onu.Yine canı yanmıştı.

Rabbim ona şifa ver.Çok kötü gorünuyordu.Hepsi benim suçumdu degil mi?

__________________________

200518

Beş gündür kapıda bekliyordum.Enise uyanmiyordu.Tam 10 gündür yoğun bakımdaydı.Aren daha üç aylıkken mamaya başlamışti.Bu beni üzüyordu.Huzursuzdu.O da annesini arıyordu.

Aren şuan kucağımdaydı.Beraber annesine bakıyorduk.

"Oğlum annen uyuyor."dedim başından öperek.

"Ama yakında uyanacak.O ikimizi de özlemiştir.Hem annen bizi cok seviyor.Bizden ayrı duramaz."diyerek Eniseye baktım.

Aren kafasını boynuma yaslamıştı.Kücücük bebeğim hastanede heba oluyordu.Zaten annemle birlikte evde kalıyordu ama huysuzluk yaptığında annem buraya getiriyordu.

Enisenin yanına girmeme izin vermiyordu doktorlar.Aslında zorla da olsa girerdim ama ona bir zarar gelmemesi için girmek istemiyordum.

"Anneni çok özledin değil mi?Özür dilerim oğlum.Seni de annenden mahrum ettim."

Tamamen kendimi suçluyordum.Ona zarar geliyordu ve ben hiç bir halt yapamıyordum.Bu zararlar neden bana gelmiyordu da Eniseye geliyordu!

"Araf,Areni eve götüreyim ver de."diyerek yanıma gelen anneme döndüm.

"Anne biraz daha dursun."derken Arenin kokusunu içime çektim.

Enise bundan aylar önce "ben olmasam bebeğimizi sever misin?"diye sormuştu.Söz vermistim.Oğlum ondan bir parçaydı.Enise ölmeyecekti.Bizi bırakmayacaktı.Biliyorum o bizi bırakmazdı ama ne olursa olsun oğlumu çok sevecektim.

"Araf yapma böyle annecim.Burada beklemek bir işe yaramıyor.Bir gelişme olursa doktorlar bize haber verecek.Hadi evimize gidelim."

Anneme bakarak güldüm.Ne kadar basit geliyordu onlara.Ben burda resmen can veriyordum ama onlar ee gitmemi söyluyordu.

"Anne saçma saçma konuşma.Kalbini kıracağım şimdi."dedim sinirle.

Aren boynumda uyuyakalmıştı.Sırtını okşayarak tekrar öptüm başından.