Araf..
Hayatımın anlami haline gelmis adam.Her şeyim.Dünyam.Ahiretliğim.
Rabbimin bana verdiği en güzel hediye.Şükür sebebim.
Yıllardır sevgisini içimde taşımamın mukafatını kazanarak onun olmuştum.O da benim olmuştu.Bazı sorunlarımız tabiki olmuştu ama sonunda vuslata ermiştik.Her şeyimdi artık.Bebeğimin babası can yoldaşımdı.Ben onsuz napardım?
Arenle ben bir başımıza ne yapardık?
Araf vurulmuştu.Hastanedeydi.Allahım korkudan kalbim duracaktı.
Areni susturmaya çalışıyordum.Öyle şiddetli ağliyordu ki.
"Oğlum tamam bir şey yok.Korkma artık."diyerek başından öptüm.
O nasıl bir kabustu öyle?Uykumdan bağırarak uyanmiştım.Aren de sesimden korkmuş ve ağlamaya baslamışti.Bende onunla birlikte ağlıyordum.
Araf ölecekti.Rabbim bu ne kadar zor bir şeydi.
"Annem korkma."diyerek alnindan öptüm.
Kapı zili caldığında Areni yerdeki pusete koyup kapıya gittim.Kapıyı açtığımda karşımda Araf vardı.
Gözyaşlarım eşliğinde kollarımı boynuna sardım.
"İ-iyisin."diye kekeledim.
Araf kollarıni belime sararak içeri girdi.Kapıyı kapattıktan sonra beni kendinden uzaklaştırıp yüzümü elleri arasına aldı.
"Noldu güzelim?Ne bu halin?"diyerek gözlerime baktı.
"Araf çok kötü bir kabus gördüm."diyerek iç çektim.
"Tamam bak kabustu.Hiç bir şey yok.Sen iyisin ben iyiyim bebeğimiz iyi."diyerek alnımdan öptü.
Arenin ağlama sesi geliyordu.
"Aren ağlıyor."dedim
"Annem nerede?"diye sordu Araf
"O eve gitmişi bende Arenle oynarken uyuyakalmısım."dedim
Araf kafasını sallayarak yürümeye başladı.Bende onunla yürüyordum.
Araf Areni kucagına alarak öpmeye başladı
"Babasının miniği.Nasılmış benim oğlum."derken kokusunu içine çekiyordu.
Öyle güzel bir manzaraydı ki karşımdaki.Sevdiğim iki erkek.Her şeyim ve onun bir parçası.
"Anne korkmuş mu oğlum.Sen erkek adamsın anneni sakinleştiremedin mi?"dediğinde Arafın yanına oturdum.
"O da çok korktu babası."dedim Arafın omzuna kafamı koyarak.Araf şakağıma bir öpücük kondurdu.
"Korkma bak ne kadar mutluyuz."dedi Areni ikimizin arasında tutarak.
"Allaha şükür."dedim
Rabbim bana böyle güzel bir yuvayı nasıl nasip etmişti?Hangi sevabımın hediyesiydi bu?
"Biraz göbek mi kalmış?"diyerek karnıma elini koydu Araf.
Aslında gözüme carpan bir göbeğim kalmamıştı.Araf neden böyle demişti?
"Ne göbeği Araf?Hani nerede?"dedim karnima bakarak.
"Şaka yapiyorum güzelim."dedi gülerek.
"Araf çok farklı değil mi?Daha geçenlerde karnım kocamandı ve içimde bebeğimiz vardı.Şimdi kucağımızda."dedim inanamaz bir şekilde
"Rabbimin kudretine akıl ermiyor.Karnında bir canlı büyüyor ve bu bizim bebeğimiz."dedi Araf Arene bakarak
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YILLAR GEÇSE DE (TAMAMLANDI)
General FictionYAZDIĞIM İLK KİTAP OLMASINDAN DOLAYI MAALESEF TÜM KLİŞELERİ BARINDIRIR :") * Kalbimin derinliklerinde yer edinmiş, yıllar geçse de çıkmayan bir kız var. Kalbime kendini kazımış bir kız. Sanki kalbimin içini de dışını da o kaplamış. Bu durumdan asla...
