Adopted by 5sos

Deel 62

Sofie pov

Lucas gooit de deur achter me dicht. 'Waarom ben je ze op gaan zoeken?!' Schreeuwt hij. 'I-ik ben niet naar ze toe gegaan..., z-zij kwamen naar mij.' Zeg ik zacht.

Beng!

Een vuist tegen mijn neus. Al snel voel ik iets over mijn lip stromen. Ik voel eraan en kijk dan naar mijn vingers. Ze zijn rood van het bloed.

Er komt een snik uit mijn mond. 'W-waarom doe je dit...?' Fluister ik. 'Omdat je het verdient.' Snauwt hij.

Hij doet de deur van mijn kamertje open. 'Naar binnen.' Commandeert hij.

Ik sla mijn ogen neer en ga langzaam op het matrasje in het kamertje zitten. De deur wordt dichtgeslagen. Het is gelijk weer pikkedonker.

Het bloed blijft maar uit mijn neus stromen. Zou hij gebroken zijn? Het doet wel echt verschrikkelijk pijn...

Ik rommel wat in mijn tas en pak er een wat ouder shirt uit. Zachtjes druk ik 'm tegen mijn neus. 'Auw...' mompel ik zacht.

Lucas kan echt hard slaan...

Michael pov

We zitten in het vliegtuig. We beginnen onze tour in LA. Normaal zouden we echt super excited zijn, maar nu is het doodstil.

We vonden het al erg dat Sofie bij ons weg was, maar nu is het nog erger, omdat we weten dat ze weer wordt mishandeld door Lucas en we er niks aan kunnen doen.

Luke zit weer met zijn handen voor zijn gezicht. Voor hem is alles dubbel zo erg. Het is uit met zijn vriendin. Ze vonden het allebei te lastig om een lange-afstandsrelatie te hebben.

Calum en Ashton staren somber uit het raam.

Ik pak mijn telefoon. Zal ik Sofie bellen? Ik zoek haar op in mijn contacten en druk op het groene telefoontje, dan zet ik 'm op luidspreker.

De jongens kijken op als ze de telefoon over horen gaan.

'Hallo?' Hoor ik een stem aan de andere kant zeggen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik haar stem hoor, ik ben zo blij dat ze opneemt.

'Hey, hoe is 't met je?' vraag ik. 'G-goed,' zegt ze zacht. Haar stem klinkt zwak. 'Weet je het zeker?' vraagt Ashton bezorgd. 'N-nee,' antwoordt ze fluisterend.

'Heb je je medicijnen wel gehad?' vraagt Calum. 'Nee...' zegt Sofie zacht. Luke balt zijn vuisten. 'Kunnen we Lucas spreken?' vraagt Ashton. 'Nee...' antwoordt ze. '

'Waarom niet?'

'Ik zit opgesloten...'

'Wat? Waarin?' vraag ik. 'Een...een donker kamertje,' zegt ze. Er komt een gesmoorde snik uit de luidspreker. 'I-ik heb het zo benauwd...'

Er komt een lage grom uit Ashton's keel. We kijken hem verbaasd aan.

'Ze heeft claustrofobie! Zijn jullie dat vergeten? Ze houdt niet van kleine ruimtes! Dat is waarom ze ook niet houdt van drukte.' zegt hij.

Het blijft een tijdje stil. Je hoort alleen het zachte gesnik van Sofie.

'I-Ik mis jullie...' fluistert ze na een tijdje.

'Wij jou ook, Soof...' zeg ik zacht.

'Wanneer komen jullie we-' Ze stopt halverwege haar zin. We horen gerommel en dan is het stil.

'Soof?' vraagt Ashton.

'Met wie ben je aan het praten?' hoor ik een stem aan de andere kant van de telefoon zeggen.

'N-niemand...' stamelt Sofie. We horen een deur opengaan.

'Ik hoorde je praten, lieg niet tegen me,' zegt Lucas boos.

'I-ik praatte tegen mezelf...' zegt Sofie zacht.

Dan klinkt er een dreun. Sofie slaakt een gil.

Luke's mond valt open. Calum knijpt zijn ogen dicht.

Nog een klap. Het gegil wordt harder.

'STOP!' roept Ashton, met tranen in zijn ogen. Het wordt stil aan de andere kant.

Weer klinkt er gerommel.

'Veel plezier op tour, guys, zeg maar tegen jullie management dat ik ze dankbaar ben voor het geld,' zegt Lucas.

Ik kijk de jongens verbaast aan.

'Zeg maar dag, Sofie, denk maar niet dat je deze gasten ooit nog spreekt,' zegt Lucas. Er klinkt nog een gil en dan wordt er opgehangen.

'Wat...' mompelt Luke.

Calum veegt een traan van zijn wang. 'Waarom moesten we dit aanhoren?' Vraagt hij. 'En what the fuck bedoelde die met dat hij dankbaar was voor het geld?'

'Ik heb geen idee...' zegt Ashton, en haalt zijn hand door zijn haren.

'Zou u uw gordels vast willen doen? We gaan binnen enkele minuten landen.' Klinkt het door de intercom.

Ik doe mijn gordel vast en staar uit het raam. Nog steeds nadenkend over wat ik net gehoord heb.

Er zit een brok in mijn keel. Het was verschrikkelijk om Sofie te horen gillen. Ze werd mishandeld en ik kon er niks tegen doen...

Het vliegtuig landt en we stappen uit. Er staat al een busje op ons te wachten.

Zwijgend gaan we in het busje zitten en rijden naar ons hotel.

Calum pov

Sofie...

Als ik kon was ik nu gewoon uit dit busje gestapt en weer met het vliegtuig terug naar jou gegaan.

Ookal zou ik echt niet willen zien hoe je er nu uitziet. Het zou me verschrikkelijk pijn doen om je met zoveel pijn te zien.

Maar op dit moment doet het ook pijn. De gedachte dat je daar in je eentje zit, in het huis van de persoon waar je trauma's van hebt. Dat doet zo verschrikkelijk veel pijn.

Het doet ook pijn om te bedenken dat ik ik je heel lang niet ga zien. Maandenlang niet. Ga ik dat overleven? De gedachte dat jij daar maandenlang alleen zit?

Ga jij dat wel overleven? Maandenlang zonder je medicijnen? Zonder ons? Zonder bescherming?

Ik ben zo bang dat ik je ga verliezen.

Ik heb het gevoel dat ik je nu al verloren ben.

Alsjeblieft, zeg me dat ik je ooit nog zal zien.

Want ik mis je.

Ik mis je verschrikkelijk...

A/N

Oeps...

Drie en een halve maand niet geüpdatet...

I'm so sorry, guys...😭

Ik heb het zo verschrikkelijk druk. Ik zit nu in vwo 4 en het is zo veel werk.

Ook had ik niet echt inspiratie. Ja,ik heb wel globaal ideeën wat ik in het boek wil laten gebeuren, maar dan moet ik de hoofdstukken nog wel verder invullen. Dat is best wel moeilijk...

Het zal dus weer best wel lang duren voor het volgende hoofdstuk komt...

Sorry, ik zal mijn best doen om het wat sneller te doen dan dit hoofdstuk, maar ik kan niks beloven.

Ik hoop in elk geval dat jullie dit hoofdstuk een beetje leuk vinden en dat jullie begrijpen dat het langer duurt voordat er een hoofdstuk komt.

Hopelijk blijven jullie wel gewoon lezen :)

Dat zou ik leuk vinden :)

-x- Me :)