Adopted by 5sos

Deel 40

Life asked death: "why do people love me but hate you?"
Death responded: "because you are a beautiful lie and i am the painful truth"

Simone pov

Ondertussen dat Luke weg is zap ik wat door de zenders. Er is vrij weinig op TV. Ik zucht en zet het ding uit.

Ik heb het zo met Luke te doen. Hij moet niet denken dat het zijn schuld is. Ik geloof er namelijk niks van. En hij zou het nooit expres doen. Dat kan ik met zekerheid zeggen.

Na tien minuten is hij nog niet terug. Ik besluit nog maar even te wachten.

Ik ga naar boven en maak Luke's bed vast klaar. Oftewel, bij mij in het tweepersoons bed.

Oké, nu word ik echt ongerust. 'Luke?' vraag ik en klop op de deur. Niks. 'Luke?!' vraag ik nog een keer. Ik hoor een zachte kreun. Is hij met zichzelf bezig? Of is er echt wat aan de hand?

Ik haal zo snel als ik kan naar de kamer en haal een paperclip. Ik duw het in het slot en hoop dat hij opengaat. 'Luke?! Gaat het goed?' vraag ik ongerust. Dit keer hoor ik niks. Er branden al tranen in mijn ogen.

Waarom gaat dit stomme ding niet open?! Kom op Simoon, je kan het. Ik begin echt bang te worden, en het ding wil maar niet open. Ik ruk aan de deur en hij vliegt open.

Ik tref Luke aan op de grond. Zijn armen zitten onder het bloed. 'Luke!' roep ik en kniel snikkend bij hem neer. Ik leg zijn hoofd op mijn schoot en sla zachtjes op zijn wang om hem wakker te maken. 'Luke? Please' zeg ik snikkend. Ik gris wc papier van de rol en veeg het bloed weg. Er valt een traan op zijn neus. 'Luke, nee' huil ik en kus zijn voorhoofd. Waarom mijn Luke? Waarom hij?

Dan opent hij langzaam zijn ogen. Hij lijkt zwak. 'Luke' huil ik en kus zijn hoofd opnieuw. 'Waarom doe je dit?' vraag ik. Hij schudt zachtjes zijn hoofd en sluit zijn ogen weer.

Uiteindelijk ondersteun ik hem naar de bank. Ik leg hem neer en ga bij hem zitten. 'Waarom?' vraag ik opnieuw terwijl ik door zijn blonde haar wrijf.

'I-ik moest de pijn voelen' zegt hij fluisterend. 'I-ik moest pijn voelen v-voor Sofie.' De manier waarop hij het zegt breekt me. Het doet me pijn. 'Jij doet mij hier ook pijn mee' zeg ik zacht en kijk hem aan. Hij slaat zijn ogen neer. 'Sorry' zegt hij zacht en begint dan te huilen. Ik zet hem iets rechtop en ga naast hem zitten en trek hem in een knuffel.

'Het spijt me zo, Simoon' huilt hij. Ik wrijf over zijn rug en geef een kus in zijn nek.

Ik trek terug en kijk hem opnieuw aan. 'Doe het nooit meer, oké?' zeg ik. Hij knikt en glimlacht zwak. Ik glimlach terug en ga staan. 'Laten we nu maar gaan slapen'.

11 dagen later

Calum pov
Morgen...ik zou willen dat ik de tijd kan tegenhouden, zodat het nooit morgen kan worden. Morgen is de dag dat Sofie 2 weken in coma ligt en dus is het de dag dat de apparaten weggehaald worden, dat ze gaat sterven en dat ik haar voor altijd moet missen. Ik wil er niet aan denken, maar het is het enige wat mijn hoofd de hele dag doet. Denken aan Sofie, die er morgen niet meer is en er nooit meer zal zijn. Het is zo oneerlijk dat ik het niet kon voorkomen.

Het is stil in huis. Iedereen zit op z'n eigen kamer, behalve Luke. Hij heeft al een hele tijd niks van zich laten horen. Hij komt ook niet opdagen bij interviews enzo. Het enige dat hij gezegd heeft, is dat hij een té groot schuldgevoel heeft en pas terugkomt als Sofie weer leeft, of juist niet meer leeft.

'S avonds kan ik niet slapen. Ik werd net gebeld door het ziekenhuis of ik nog even naar Sofie wilde voordat de apparaten weg worden gehaald. Ik heb ja gezegd, omdat ik dan nog afscheid kan nemen. Het kan ook wel bij de begrafenis, maar... Gosh, ik wil nog helemaal niet aan de begrafenis denken.

Ik blijf maar draaien en draaien in mijn bed. Er flitst de hele tijd een beeld voorbij van een bleke Sofie die in een kist ligt en ik die er huilend naast staat.

Opeens voel ik me woedend. Ik ga rechtop zitten en bal mijn handen tot vuisten. Er komt een harde schreeuw uit mijn mond. Heel snel daarna vliegt mijn slaapkamerdeur open. 'Wat was dat?' Vraagt Ashton geschrokken. 'I-ik was het' antwoord ik zacht. 'I-ik kan gewoon niet geloven dat Sofie morgen dood gaat. Het is zo oneerlijk.' Ashton kijkt naar de grond.

Dan komt Michael de kamer binnen gelopen. 'Wat gebeurde er?' Vraagt hij. 'I-ik raakte even mijn controle kwijt' Zeg ik fluisterend. Michael geeft me een zwakke glimlach. 'Morgen wordt een zware dag voor ons allemaal' zegt Ashton zacht.

Ik voel mijn ogen weer branden. 'Ze was nog niet eens twee maanden bij ons en ze gaat alweer dood.' Zeg ik. 'Ze is nog maar 11!' 'Ja...ik weet het...maar de dood is de harde waarheid' zegt Michael, terwijl hij triest voor zich uitstaart. 'Gaan jullie morgen mee naar het ziekenhuis?' Vraag ik. Ze knikken allebei. 'Probeer nu maar weer te slapen' zegt Ashton. 'Ja...welterusten' zeg ik. Ze wensen me een goede nacht en gaan dan weer naar hun eigen kamer.

~~~

De volgende dag is de spanning niet te houden. Al helemaal niet als we in de auto zitten, op weg naar het ziekenhuis. De stilte is om te snijden.

In het ziekenhuis aangekomen, lopen we weer naar de 4e verdieping. Sofie ligt nog steeds hetzelfde als 2 weken geleden. Voorzichtig pak ik weer haar hand vast. Het lijkt alsof hij nog kouder is geworden. Ook lijkt het alsof de monitor, die naast het bed staat, nog minder piept dan hij eerst deed.

Daar staan we dan, met z'n drieën rond het bed waar Sofie in ligt. Onze Sofie, die we ongeveer 2 maanden geleden geadopteerd hadden. Ik had me geen groter verlies kunnen voorstellen.

Ik hoor voetstappen op de gang en kijk op. Luke staat in de deuropening, met zijn vriendin. 'Het spijt me' zegt hij zacht. Ashton en Michael lopen naar hem toe en geven hem een knuffel. Daarna, komt Luke naar mij toegelopen. 'Je weet hopelijk dat ik dit nooit expres zou doen' zegt hij. Ik knik langzaam. Ook ik geef hem nu een knuffel. Als we elkaar loslaten, pak ik Sofie's hand weer vast.

Dan staat er opeens een arts in de deuropening. 'Ik wil u vriendelijk verzoeken om afscheid te nemen' zegt hij met een ernstige blik. Ik knik zachtjes en voel dat er weer tranen over mijn wangen rollen.

Iedereen geeft Sofie een kus op haar haar. Als laatste ben ik aan de beurt. Voorzichtig druk ik mijn lippen op haar voorhoofd en knijp zachtjes in haar hand.

'Ik ga je missen, Soof' fluister ik.

'Rust zacht'

A/N

Thanks fabulous__hemmings voor het schrijven van je eigen POV :P (check haar boeken ff, ze zijn geweldig :D)

Dit is echt een zielig hoofdstuk😥.

Anyways, I love you guys❤️

Bye x