Adopted by 5sos

Deel 11

Sofie pov
We zitten nu aan de keukentafel voor het avondeten. Lucas is naast me komen zitten... Ik voel me gelijk weer ongemakkelijk en ik heb ook geen trek meer. Ik heb gewoon te erg het gevoel dat mijn broer nu naast me zit te eten en dat is niet een hele fijne gedachte. Ik ben al helemaal bang voor het moment dat ik een keertje alleen met hem ben. Zou dat ooit wel eens gebeuren? Zou hij dan gelijk anders doen?

Ik heb Ashton net "geholpen" met spaghetti maken. Het was best gezellig en ik vertrouw Ashton nu ook al wat meer. Hij vroeg gelukkig niet verder over mijn armen, want daar wil ik het nu nog niet over hebben. Hij maakte best veel grapjes over de andere jongens en hij vertelde dat Michael om de zoveel tijd zijn haar een andere kleur verft. Eigenlijk vind ik dat best wel cool.

De jongens zijn allemaal al klaar met eten en bij mij ligt nog bijna alles op m'n bord. 'Hoef je niet meer?' Vraagt Michael. Ik schud mijn hoofd. Michael pakt mijn bord en begint de spaghetti op te eten. Ik merk dat Lucas naar me kijkt, waardoor ik me nog ongemakkelijker ga voelen. Ik begin zenuwachtig met mijn vingers te spelen. 'Als je van tafel wilt dan mag dat hoor' zegt Calum. Ik knik, ga van mijn stoel af en loop snel de keuken uit.

Ik loop naar mijn kamer. Het mesje ligt nog midden in de kamer op de grond. Ik pak hem op, ga naar de badkamer en maak het schoon met wc papier. Daarna ga ik terug naar mijn kamer. Ik stop het mesje in het doosje en leg het weer helemaal onderin mijn tas. Ik trek mijn eigen kleding uit en doe het shirt van Calum weer aan. Ik ga op m'n bed liggen en verstop mijn hoofd in het kussen. Dan begin ik opeens te huilen. Ik weet alleen niet echt waarom. Omdat ik mijn echte ouders mis? Omdat ik zo bang ben voor Lucas? Of omdat ik gewoon moe ben? Ik weet het niet.

Dan hoor ik de deur van m'n kamer zachtjes open gaan. Ik druk mijn gezicht nog verder in het kussen. 'Zeg alsjeblieft dat dit niet Lucas is' denk ik. Ik voel dat het bed een stukje naar beneden zakt en dat er vingers door mijn haren gaan. 'Wat is er?' Hoor ik degene zeggen. Ik herken de stem van Ashton. 'Gelukkig' Ik draai me langzaam om. Als Ashton mijn betraande gezicht ziet, houdt hij zijn armen open. Nog een beetje verlegen kruip ik in zijn armen. Hij slaat ze om me heen. 'Ik ben gewoon moe' zeg ik en het is nog half waar ook. 'Dan ga je toch slapen? Het is nog wel vroeg, maar dat maakt niks uit' Zegt Ashton. Ik knik. 'Dat was ik ook van plan om zo te gaan doen'.

Ashton glimlacht. 'Je ziet er ook wel moe uit, maar hoe gaat het verder eigenlijk?'. Ik haal mijn schouders op. 'Als je wilt praten dan moet je gewoon naar me toe komen hoor' zegt hij. Ik knik. Ashton laat me los. Ik ga liggen en hij legt de deken over me heen. 'Slaap lekker' zegt hij en geeft me nog een klein kusje op mijn voorhoofd, daarna loopt hij de kamer uit.

Ik rol me zo klein mogelijk op en sluit mijn ogen. Na een tijdje val ik in slaap.

~~~

Ik word wakker en open langzaam mijn ogen. Ik schrik me kapot, want naast het bed staat Lucas met een grijns naar me te kijken. Ik probeer weer onder de dekens te kruipen, maar hij pakt me ruw bij mij arm vast. Er gaat een pijnscheut door mijn arm heen door de sneden die er op zitten. 'Auw, laat me los!' Roep ik, maar hij luistert niet. Hij trekt me uit het bed en sleurt me de kamer uit. Een korte tijd later stopt hij met lopen. Ik hoor een deur open gaan en ik word een kamer ingeduwd. 'NOU WEET JE ZELF OOK EENS HOE HET VOELT OM IN DE STEEK GELATEN TE WORDEN!' Roept hij nog. Dan hoor ik dat de deur op slot wordt gedraaid.

Het is helemaal donker in de kamer. Ik probeer op te staan, maar de kamer is te klein. Overal om me heen zijn muren. Ik bons op de deur. 'LUCAS, LAAT ME ER ALSJEBLIEFT UIT! IK WEET NIET WAT IK FOUT HEB GEDAAN!' Roep ik, maar ik krijg geen antwoord. Ik begin in paniek te raken. Wat als hij niet meer terug komt??