Adopted by 5sos

Deel 37

Calum pov
Met tranen in mijn ogen pak ik mijn telefoon en bel 112. 'H-haar hart klopt niet meer' zeg ik in paniek. 'Waar bent u?' Wordt er gevraagd. Ik zeg het adres. 'Blijf reanimeren, dan is er een kleine kans dat ze het overleefd. Er is al een ambulance onderweg.'

Blijf reanimeren... Snel doe ik de voordeur vast open en ren terug naar Sofie. Ik leg mijn handen op de plek waar haar hart zit en begin te duwen. 'Komop Sofie, alsjeblieft' zeg ik zachtjes snikkend. Ik hoor een ambulance aankomen en even later komen er broeders binnengerend met een brancard. Ze leggen Sofie erop en brengen haar naar de ambulance. 'Stap in, er is haast bij' zegt een van de broeders tegen mij. Ik doe wat hij zegt en stap de ambulance in.

Sofie wordt gelijk verbonden aan een aantal apparaten en ze krijgt een soort van kapje op haar mond. 'Sorry, haar shirt moet kapot' zegt een van de broeders. Ik schud mijn hoofd dat dat niet erg is. Ze knippen haar shirt open en plakken twee grote pleisters op haar borst, daarna beginnen ze weer met reanimeren.

Ik zit daar maar, te kijken wat ze doen. Ze doen het allemaal zo snel. Is er dan zo'n kleine kans dat ze nog blijft leven? Ik merk nu pas dat de tranen over mijn wangen stromen. Ze is nog zo jong en ik wil haar nog niet kwijt. Ik ken haar dan nog niet zo lang, maar ik zou haar niet kunnen missen. Ze speelt toch een best grote rol in mijn leven.

Dan komen we bij het ziekenhuis aan. Sofie wordt zo snel mogelijk naar binnen gerold en ik mag er niet achteraan. Ik moet in een wachtkamer gaan zitten. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en laat de tranen stromen. Waarom? Waarom moet het precies Sofie zijn?

Opeens gaat mijn telefoon. Ashton belt. 'Waar blijf je nou?' Vraagt hij. 'I-ik ben in het ziekenhuis.' Zeg ik zacht. 'Wat?! Waarom?' Vraagt Ashton verbaast. 'Sofie heeft een hartstilstand...' Het is een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. 'Is er een kans dat ze het overleefd?' Hoor ik Michael vragen. 'Weet ik niet...' Antwoord ik snikkend. 'I-ik wil niet dat ze dood gaat...'

'Waar is Luke?' Vraagt Ashton. 'W-weet ik ook niet' zeg ik. 'Dat is wel een goede vraag.' Ik begin een beetje boos te worden. Als Luke erbij was geweest dan was dit misschien niet eens gebeurd. 'Ik bel hem even' zeg ik en verbreek het gesprek met Ashton.

Luke pov
Ik sta weer bij de Starbucks om iets te bestellen en krijg opeens een idee. Simone zit weer aan een tafeltje te wachten. Ik geef de bestelling en vraag weer om de stift, daarna loop ik terug naar Simone en geef de beker aan haar. Ze leest wat er op staat. Do you wanna be my girlfriend? Ze glimlacht, knikt en drukt haar lippen op die van mij.
I can call her mine.

Maar opeens word ik gebeld. 'Moet je die niet opnemen?' Vraagt ze. 'Nee, jij bent belangrijker' zeg ik glimlachend en tik met mijn vinger op haar neus, maar het gerinkel blijft maar doorgaan. 'Neem nou maar op' zegt ze. Ik knik en pak mijn telefoon. Cal-pal belt. Staat er.

Ik neem op. 'Waar the fuck ben je?! Zegt Calum, hij klinkt nogal boos. 'Bij de Starbucks, hoezo?' Vraag ik. 'Ik zit in het ziekenhuis, te wachten om te horen of Sofie nog leeft of niet' zegt hij, ik hoor zijn stem breken. 'WAT?!' Roep ik. 'Je had bij haar moeten blijven, Luke' zegt hij zacht. 'Wat is er dan gebeurd?' Vraag ik. 'Ze had een hartstilstand.' Mijn mond valt een stukje open.

'Ik ging naar huis omdat ik al het gevoel had dat er iets fout was gegaan en toen lag ze stuiptrekkend op de grond.' Zegt Calum. 'Er is nogal een kleine kans dat ze het overleefd...' 'E-en dat is mijn schuld?' Stamel ik. 'Weet ik niet. Ik heb geen idee wat er gebeurd is, voordat dit gebeurde, maar het was beter geweest als je thuis was gebleven' zegt Calum.

Ik voel tranen in mijn ogen prikken. 'Het is misschien mijn schuld dat ze dood gaat...' Fluister ik. Ik zie Simone bezorgd naar me kijken. 'Moet ik komen?' Vraag ik aan Calum. 'Ja...is goed' zegt hij zacht. 'Oké, ik kom eraan' zeg ik en hang op.

'Sofie heeft een hartstilstand gehad. Ik moet naar het ziekenhuis.' Zeg ik tegen Simone. 'Oh gosh...Moet ik mee?' Vraagt ze. 'Als je het wilt, maar het hoeft niet' zeg ik. 'Ik ga wel mee' zegt ze. 'We moeten wel lopend' zeg ik. 'Maakt niet uit. Het is een paar straten verder' zegt ze. Ik pak haar hand en we lopen naar buiten.

Als we bij het ziekenhuis aankomen, stuur ik Calum een berichtje om te vragen in welke wachtkamer hij zit. Hij geeft bijna gelijk al antwoord. 'We moeten naar de 4e verdieping' zeg ik tegen Simone. Ze knikt. We lopen naar de lift en gaan naar boven.

Al snel zijn we boven en zien we Calum in de wachtkamer zitten. Met rood doorlopen ogen staart hij voor zich uit. Langzaam loop ik naar binnen. 'H-heb je al wat gehoord?' Vraag ik voorzichtig. Hij schudt zijn hoofd. 'Ze is nog zo jong...' Zegt hij fluisterend en ik zie weer een traan uit zijn ooghoek komen. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel.

Dan hoor ik voetstappen de wachtkamer inlopen en kijk op. Er staat een arts in de deuropening. 'W-weet u al iets meer?' Vraagt Calum.

'Ja, we weten bijna zeker dat ze...