Adopted by 5sos

Deel 36

A/N - In dit hoofdstuk gaat best veel gewisseld worden met POV's. Alvast sorry voor het ongemak :P maar als het goed is, is het dan wel duidelijker wat er gebeurd enzo. :)

Michael pov

Sofie wilde gelijk naar huis, nadat ze haar broer had "gezien". Ik denk dat het gewoon een verbeelding was, want het kan nooit zijn dat hij daar echt gestaan heeft. Hij leeft niet meer. Calum had verteld dat ze hem al eerder vandaag had gezien en dat hij dacht dat ze misschien aan het hallucineren was. Ik denk ook dat dat zo is.

Sofie ligt nu in de woonkamer op de bank met een deken om haar heen. Ze durfde niet meer in haar eentje op haar kamer te zijn. Eigenlijk vind ik dat best wel zielig. Ze is nog bleker dan ze al was en ze ligt de hele tijd zachtjes te trillen.

Ik hoor de voordeur opengaan. Calum en Ashton komen binnengelopen. 'Wow, wat is er gebeurd?' Vraagt Calum bezorgd als hij Sofie ziet. 'Ze heeft haar broer weer gezien' mompel ik. Calum zet de boodschappentas op de grond. Hij loopt naar haar toe en trekt haar op schoot. 'Denk je echt dat je hem zag?' Vraagt hij. Ze knikt zachtjes. 'H-hij zwaaide en grijnsde' zegt ze bijna fluisterend. 'H-het was zo eng.'

'Ik werd net trouwens gebeld. We worden morgen om 9 uur in de studio verwacht. Er mag wel iemand hier blijven om op Sofie te passen' zegt Ashton. 'Okay. We kijken morgen wel wie er hier blijft' zeg ik.

Ik zie dat Sofie haar gezicht in Calum's shirt stopt en haar schouders zacht beginnen te schokken. 'Zal ik je naar boven brengen?' Vraagt Calum. Ze schud haar hoofd. 'I-ik wil niet alleen boven zijn.' Zegt ze zacht. 'Zal ik dan meegaan?' Vraag Calum. 'Man, het is nog vroeg.' Zegt Ashton. 'Nou en? Ze ziet er hartstikke moe uit. Ze heeft slaap nodig en ze wil niet alleen boven zijn, dus dan ga ik gewoon mee' zegt Calum. Ik geef Sofie een knuffel. 'Slaap lekker, het komt allemaal wel goed' zeg ik en geef een kus op haar voorhoofd. Ashton doet hetzelfde. Calum tilt haar op en loopt naar boven.

Luke pov
Ik zit met Simone in de auto. Ik ga haar weer thuisbrengen. Als we er zijn, stappen we uit de auto. 'Ik vond het leuk' zegt ze glimlachend, terwijl ze in mijn ogen staart. 'Ik ook' zeg ik en buig naar voren om haar nog een kus te geven. Er ontploft weer een bom van vlinders in mijn buik.

Even later trekken we terug. 'Zin om morgen weer naar de Starbucks te gaan?' Vraag ik glimlachend. 'Ja leuk' glimlacht ze. 'Ik kom je om 11 uur ophalen, oké?' Vraag ik. Ze knikt. 'Okay tot morgen' zeg ik en geef nog een kus op haar voorhoofd.

Ze loopt naar de voordeur, zwaait nog een keer en loopt daarna naar binnen. 'Hoe heb ik dit ooit voor elkaar gekregen?' Vraag ik aan mezelf. Ik heb geen idee, maar het is geweldig.

Met een big smile rij ik terug naar huis. 'Waar ben jij geweest?' Vraagt Michael nieuwsgierig, als ik binnen kom. 'Naar de kermis' zeg ik glimlachend. 'Met?' Vraagt Ashton. 'Simone' zeg ik en krijg gelijk een nog grotere glimlach op mijn gezicht. 'You're in love' zegt Michael lachend. 'Yep, and i'm so happy' zeg ik.

Waar is Calum?' Vraag ik. 'Bij Sofie. Het ging nogal slecht' zegt Ashton. 'Oh...' Zeg ik zacht. 'Ze dacht dat ze haar broer had gezien' zegt Michael. 'Huh, dat kan toch niet?' Zeg ik verbaast. Michael haalt zijn schouders op.

'Maarehh ik ga slapen.' Zeg ik. 'Okay welterusten' zegt Ashton. 'Thanks' zeg ik en loop naar boven. Ik kleed me om en ga in bed liggen. Al snel val ik in slaap met nog steeds een grote glimlach op mijn mond.

~~

De volgende dag wordt ik wakker van iemand die me door elkaar schud. 'Watser?' Mompel ik. 'We moeten naar de studio, we waren het vergeten te vertellen' hoor ik Michael zeggen. 'Oke...ik kom al' zeg ik, maar draai me nog een keer om als ik de deur dicht hoor gaan. Opeens herinner ik me dat ik vandaag met Simone naar de Strarbucks zou gaan. 'Shit' zeg ik en stap uit bed. Snel kleed ik me om en loop naar beneden. 'Moet er niet iemand op Sofie passen vandaag?' Vraag ik. 'Jawel' zegt Calum. 'Mag ik dat doen?' Vraag ik. 'Jup' zegt Ashton.

Als de jongens wegzijn, loop ik naar boven. Sofie ligt nog in haar bed. Ze is heel erg bleek. Ik ga op de rand van het bed zitten en leg mijn hand op haar voorhoofd, ze is nog steeds hartstikke warm. 'Zal ik je anders beneden op de bank leggen? Dan kan je tv kijken' zeg ik. Ze knikt langzaam. Voorzichtig til ik haar op en loop naar beneden. Ik leg haar op de bank, zet de tv aan en geef de afstandbediening aan haar. Ze geeft me een zwakke glimlach.

Na een tijdje zie ik dat ze weer in slaap is gevallen. Het is bijna 11 uur. Ze zou het toch niet erg vinden om even alleen thuis te zijn? Ik schrijf een briefje dat ik even weg ben en leg die op de tafel naast de bank.

Dan loop ik naar buiten en loop richting het huis van Simone. Stiekem ben ik wel zenuwachtig.

Sofie pov
Ik word wakker op de bank met de tv aan. Luke is er niet. Ik zie een briefje op tafel liggen.

Ik ben even weg, kom over een uurtje ofzo weer terug ~x~ Luke :)

Ik raak een beetje in paniek. Ik ben alleen thuis! Wat als Lucas nu komt? 'Nee, hij kan niet komen, hij leeft niet meer' zegt een stem in mijn hoofd. Oke...denk gewoon dat het niet kan...er kan niks gebeuren...

Opeens gaat de deurbel. Eigenlijk wil ik niet open doen...maar wat nou als het een van de jongens is die de sleutel niet bij zich had? Heel voorzichtig sta ik op. Ik zak bijna door mijn benen, maar klamp me vast aan de tafel. Langzaam loop ik richtig de deur, door me aan alles vast de houden.

Ik doe de deur open. 'Hey Soof, heb je me gemist?' Hoor ik een stem vragen. Er komt iemand achter de struiken vandaan. Lucas... Ik gooi de deur dicht en val achterover. Er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen en ik kan weer moeilijk ademen. 'Hij leeft nog.'

De pijn in mijn arm wordt weer erger en het lijkt alsof al mijn spieren tegelijk samentrekken. Zoveel pijn tegelijk, ik kan het niet aan.

De tranen stromen weer over mijn wangen. Ik krijg het gevoel dat mijn adem opraakt, er komen weer piepjes uit mijn keel.

Ik heb hulp nodig...

Calum pov
Ik zit in de auto terug naar huis. Ik had een raar gevoel in mijn maag. Alsof er thuis iets fout was gegaan ofzo. Gelukkig mocht ik even kijken of alles goed ging.

Als ik aankom doe ik snel de deur open.
Sofie ligt stuiptrekkend in de gang op de grond. Haar adem is weer aan het piepen en de tranen stromen over haar wangen. Ik kniel bij haar neer en sla mijn armen om haar heen, maar het heeft geen zin. Het lijkt alsof ze niet eens merkt dat ik er ben.

Opeens ligt ze stil. Het lijkt ook net alsof ze niet meer ademt. Ik voel aan haar pols om te kijken of haar hartslag het nog doet. Mijn adem stokt in mijn keel en ik voel tranen in mijn ogen.

Haar hart klopt niet meer.