Adopted by 5sos

Deel 2

Sofie pov

"Flashback"

Het is midden in de nacht en wordt wakker van mijn ouders die op hulp roepen. Ik klim uit mijn bed en loop naar beneden om te kijken wat er aan de hand is. Lucas (mijn broer) komt ook zijn kamer uitgelopen. "wat is er aan de hand?' vraagt hij. 'Ik weet het niet' antwoord ik. Snel lopen we richting de woonkamer. Lucas doet de deur open. Een walm rook komt onze neus binnen. 'PAP WAT IS ER AAN DE HAND' zeg ik, maar de rook komt in mijn keel dus ik begin te hoesten. Opeens voel ik een grote hitte op me afkomen. 'GA DE BUREN WAARSCHUWEN! IK GA PAPA EN MAMA ZOEKEN! ER IS BRAND!' Roept Lucas. Ik zie het vuur steeds dichterbij komen. Ik weet niet meer waar ik naar toe moet! Mijn adem begint op te raken!

Hoestend kom ik uiteindelijk bij de voordeur en ik ren naar buiten. Ik ren naar de buren en bel aan. Het duurt een tijdje tot er open wordt gedaan. Mijn buurvrouw staat met een slaperig gezicht in de deuropening 'Er is brand!' zeg ik. Mijn buurvrouw rent weer terug het huis in en belt de brandweer. Al snel klinken er sirenes. Brandweermannen komen aangerend met een slang en een paar gaan het huis binnen. Na een tijdje komen er brandweermannen het huis uit gelopen met Lucas, mijn vader en mijn moeder in hun armen. 'Ze overleven het waarschijnlijk niet, ze hebben te veel rook binnen gekregen' zegt een van de brandweermannen.

En daar sta ik dan. Als meisje van 8 jaar. Zonder ouders en zonder huis. De tranen stromen over mijn wangen.

Ik word wakker met tranen in mijn ogen. Weer had ik dezelfde nachtmerrie. Ik heb hem echt al heel vaak gehad. Het is nu al 3 jaar geleden van de brand. Ik mis mijn ouders nog steeds, maar van Lucas weet ik het niet. Ik was altijd bang voor hem, want als we alleen thuis waren, ging hij altijd tegen me schreeuwen en soms ging hij me zelfs slaan. Ik heb hem nooit durven vragen waarom hij het deed en ik zal het dus ook nooit te weten komen.

Ik hoor gestommel op de trap. Dat is vast Yvon die me weer een opdracht komt geven. Ik rol me weer zo klein mogelijk op en doe alsof ik slaap. Ik hoor stemmen dichterbij komen. 'Dit is het enige meisje van 11 jaar. Ik zou goed nadenken voordat je haar adopteert' hoor ik Yvon zeggen. Het zweet breekt me uit. Zijn er mensen die me willen adopteren?? Ik wil hier niet weg! Ook al is het hier nog zo stom. Ik wil niet NOG een keer geadopteerd worden!

Ik ben al een keer geadopteerd, maar die mensen zorgden zo slecht voor me dat ik weer terug moest naar het weeshuis. Het waren een man en een vrouw. Als de vrouw weg was, ging de man dreigen en hij ging me slaan. Het was vreselijk. Na een tijdje ben ik toen weer teruggebracht door de kinderbescherming.

Ik word weer uit mijn gedachten gerukt door de slaapkamerdeur die langzaam open gaat. Ik knijp mijn ogen stijf dicht 'gewoon doen alsof je slaapt' zegt een stem in mijn hoofd. Ik hoor voetstappen dichterbij komen... Dan voel ik een hand op mijn onderrug. Ik vlieg een eindje de lucht in van schrik. 'Oh, sorry dat was niet de bedoeling' hoor ik een stem zeggen.

'Ben jij Sofie?' vraagt de stem. 'Ja...' zeg ik heel zacht. 'Wij willen jou graag adopteren' zegt de stem. Heel langzaam draai ik me om in mijn bed. Naast mijn bed staat een jongen van rond de 20. Hij heeft een licht getinte huid en vriendelijke donkerbruine ogen. 'Ik ben Calum' zegt hij

Calum Hood pov
Het meisje draait zich langzaam om in haar bed. Ze heeft stijl donkerbruin haar en chocoladebruine ogen. Ik kan zien dat ze net gehuild heeft. Wat zou er gebeurd zijn? Ze ziet er wel aardig uit. Waarom zei die vrouw van het weeshuis dat we goed na moesten denken voordat we dit meisje zouden adopteren?

Moet ik je helpen met het inpakken van je spullen?' vraag ik aan Sofie. 'Euhh nee hoor' zegt ze zacht. 'Okay, dan gaan wij vast naar beneden' zeg ik en loop met de jongens de kamer uit om Sofie nog wat tijd te geven. Bij de deur draai ik me nog even om 'Tot zo' zeg ik en glimlach.

Ik hoop dat ze zich snel thuis gaat voelen bij ons...