Chapter 25: Unexpected Revenge

1.6K 54 2
                                    

Jamaica Villanueva



I was taken back to reality when I felt Mrs. Tarranza pulling me to stand up. Nagpupumiglas ako and it was suprising because she was able to lift me up easily.

"A-ano pong pakay mo dito?" Namamaos Kong sabi. Probably because of too much shouting.

"A-ano pong gusto mong makuha sa'kin..?" I asked again as I saw her gritting her teeth. Tila napakalaki ng kasalanan ko dito.

"Ofcourse! Wala kang kasalanan sa'kin!" Nakakakilabot itong tumawa. Napakatinis ng boses nito kaya di ko naiwasang ipikit ang mata.

"But someone took someone important to me, and you're the one who'll pay for it." As anger flashed her eyes, it wasn't the only emotion i saw.. there's sadness... and loneliness.

Agad niya akong sinakal. Her hands are so hard that I can't almost enter the realm of sanity.

"P-pakawalan m-mo a-ako..." I was panting and forcing myself to speak as I was lifted up.

"She can't protect you here and I'm going to grab that chance to kill you, Jamaica Taylor." She let go of me and waved her hand in a circular motion creating light.

It was green and I could see a lot of little monster looking smoke as she built a big circle of green light. Namamalik mata lang ako right? I mean... magic don't exist.

Wait, Is she going to attack me?

Tanga ka ba, Jamaica? Ofcourse alangan namang sarili niya atakihin niya.

Agad Kong tinakpan ang mukha gamit ang braso at tumingin sa baba. This is probably my end. I closed my eyes and it took me 20 seconds before opening it again because I felt nothing.

And there I saw a person with a black coat shielding and defending us against the attack.

A few seconds later and Ms. Tarzan dodge the attack causing a huge impact. Ngumisi ito at tumingin sa gawi ko.

"This is not the last, I assume. Ms. Taylor." She waved her hands signaling goodbye to us as she disappeared.

Nanghihina akong napabuntong hininga at napahagulgol. Naramdaman Kong humarap ang taong pumrotekta sa akin.

"Are you okay?" Napatigil ako sa paghagulgol nang marinig na naman ang pamilyar na boses.

Tumingin ako sa mukha niya pero napakadilim kaya di ko ito maaninag. There's a little amount of light due to the fire almost surrounding the whole house but it wasn't enough to have a glimpse of his face.

"T-thankyou... for saving me." Napayakap nalang ako nang bigla sa kaniya. I am so thankful this person is here to save me.

"I-I thought it was.. t-the e-end of m-me.." Sabi ko and I find comfort in him as he gently rub my back. This is a type of comfort I've been needing for a long time, and no one was able to give it to me... except for this stranger.

It took me a couple of minutes before I finally let go. "Thankyou..." sabi ko.

"Listen, you need to get out of here. Someone's coming to save you and there are people eager to get you and kill you. This is the only thing I can do for you. Sorry..." he said at lumayo na.

Moments later and I heared the voices of many people outside. It's hot inside this house dahil unti-unti itong nababalot ng apoy.

"Nandyan sa loob ang halimaw!"
"Patayin na natin!"
"Salot yan sa lipunan!"

Namuo na naman ang luha sa aking mata nang mapagtantong ako ang tinutukoy nilang halimaw.

Salot ba ako?

Napatingin ako sa bangkay ng pamilya ko. Hindi ko sila pwedeng iwan dito. Double kill na 'yon kung ganon.

May isang lalaki ang nakapasok sa bahay dala ang isang baril. "Nandito nga ang halimaw!" Agad itong kinasa niya ito at sinubukan akong patamaan.

Due to adrenaline rush, agad akong umiwas. Bullets were after me and all I did was stuck running from it. Pinagpapawisan nadin ako ng malamig dito.

Nakita ko ang pagpasok ni Keith sabay suntok nito sa batok ng lalaking nagtangkang patayin ako.

Nawalan ito ng malay. Agad na lumapit sa akin sa Keith at hinila ako papunta sa exit door sa likod.

Nagpumiglas ako na agad namang napansin ni Keith.

"Bakit?" He asked plainly and I know what he means.

"Di ko pwedeng iwan sila lola! Hindi pwede.. " Sagot ko at pilit na kumakalas sa pagkakahawak niya. He was too strong, and I was too weak.

"Jamaica!" Narinig ko ang malakas niyang boses na pumukaw sa akin. He cupped my face as he stared in my swollen eyes.

"We need to escape. I know you can't leave the body of your family but we have to escape! Otherwise mapapareho tayo sa pamilya mo. Lifeless. At alam Kong hindi ito ang gusto ng pamilya mo para sayo." He said as he gently pulled me until we both reached the exit door.

Lakad-takbo ang ginawa namin hanggang sa makarating kami sa bahay ni Keith. Ibang daan ang tinahak namin para makarating sa bahay ni Keith.

5-8 minutes had passed, pumasok na kami sa bahay ni Keith at inilock ang pinto. We were panting really hard. Pabagsak akong napaupo sa couch.

"S-salamat sa p-pagligtas sa'kin." Agad Kong sabi. Oo nga at naligtas na ako nung lalaki kanina laban kay Ms. Tarranza pero hindi ko alam kung makakaya kong labanan ang mga taong umatake sa akin kanina.

"Walang anuman." Seryoso niyang sabi at umupo sa katapat na bangko.

"Bakit pala ako inatake ng mga 'yon? Atsaka... si Ms. Tarranza?" Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Keith nang banggitin ko ang pangalan ni Ms. Tarranza pero agad itong nawala.

"Hindi ko alam. Pumunta ako sainyo kase may mga Tao na dumaan dito, may dalang mga itak." Tumango nalang ako. Hindi ko rin naman alam kung bakit ako inatake ng mga Tao na 'yon.

"Dito ka na muna matulog. Bukas, lilipat tayo. We're not safe here." Sabi niya at naglakad palayo. Hay, hindi ko alam kung kailan pa nagbago si Keith na bff ko.

Naaalala ko pa dati, hindi yan umalis nang hindi magpapaalam at pala-tawa din. Keith, What made you like this?

Nakatanga lang ako sa kisame at kusang tumutulo ang luha ko. Ang bigat sa pakiramdam, parang nakadagan sa akin ang buong milky way.


A/N: Jamaica Villanueva on the multimedia >>>>>

Destined FateWhere stories live. Discover now