Rönesansın Çocukları

O rüyalardaydı

"Bruno, Bruno... Burada mısın?"

"Nerede?"

"Venedik'e gideceğini söylemiştin. Yoksa konuşmam iyi değil miydi?"

"Ben beğendim, bazı hatalar olabilir, ben de hatırlamıyorum. Aaa Venedik, neden vazgeçelim, bekle bizi Venedik Cumhuriyeti."

Ve böylece, rüyamda atıp tutabilme hakkımı, en iyi biçimde kullandığıma ikna oldum. Öyle büyük itiraz beklemiyordum zaten. Ve yol arkadaşım ile Venedik'e evrenin bir köşesinden yolculuk edecektim.

"Orada tanıdığın biri var mı?"

"Mocenigo adında pek de iyi tanımadığım biri var. Hafıza tekniklerimi öğrenmek istiyormuş. Kötü bir his veriyor. Ama göreceğiz."

Ve işte Venedik... Nolalı'nın amacı düşüncelerini rahatça yazabileceği, konuşabileceği, yayınlayabileceği özgür bir şehre gitmekti. Peki ya benim amacım: Merak, bir şeylerin parçası olma arzusu, bir süre O insanları tanıma, fikirlerini dinleme arzusu.

Aşkı bulacağım hiç aklıma gelmezdi. O geceki dansa kadar. Adı Lucieta'ydı ve yüzünün mükemmel görüntüsünü hiç unutmayacaktım.